moeder en vader allebei kanker
Geplaatst: Di 02 Apr 2013 14:12
Ik ben 33 jaar en allebei mijn ouders (beiden 60) zijn afgelopen jaar met kanker gediagnosticeerd, mijn moeder heeft eierstokkanker en mijn vader blaaskanker.
Mijn vader heeft een operatie gehad waarbij zijn blaas verwijderd is, maar vervolgens bleken er toch uitzaaiingen te zijn en daarom kreeg hij afgelopen tijd chemo.
Mijn moeder heeft (erfelijke) eierstokkanker (ondanks verwijderen van eierstokken een aantal jaar geleden!) en heeft hiervoor chemo gehad.
Nu hebben we afgelopen week van beiden tegelijk zeer slecht nieuws: bij mijn moeder is de tumorwaarde weer gestegen, dus het is alweer aan het groeien (3 maanden na de chemo). Bij mijn vader blijkt de chemo helemaal niet aan te slaan...
Vooral het nieuws van mijn vader was een grote slag, want er is volgens de oncoloog geen andere behandeling (in elk geval geen standaard behandeling) dus nou willen ze maar een beetje wat uitproberen om te kijken of er nog iets is dat tijdelijk kan werken.
Dus nu moeten we allemaal proberen te accepteren dat ze allebei waarschijnlijk niet zo lang meer te leven zullen hebben. Natuurlijk, niet zo lang is relatief: het kan best nog wel eens jaren duren. Maar mijn tante heeft ook eierstokkanker gehad en is er aan overleden, dus ik weet wat voor lijdensweg dat kan worden. Ik vind het op dit moment heel moeilijk om mee om te gaan... Ik kan niet stoppen met eraan te denken en slaap slecht, heb moeite met me te concentreren, en moet vaak huilen. Vooral als ik eraan denk dat mijn kleine kindjes (8 maanden en 2.5 jaar oud) mijn ouders misschien niet eens echt goed zullen herinneren straks, terwijl de oudste zo ontzettend gek is op zijn oma (oma is echt ALLES).
Ik weet dat ik nog niet de moed moet opgeven, dat ik moet genieten van de goede momenten, dat ik niet te ver vooruit moet kijken. En dat doe ik normaal gesproken ook. Maar deze tegenslag is zo groot dat ik er op dit moment even niet zo mee om kan gaan.
En ik vind het daarnaast ook heel moeilijk om met mijn ouders hierover te praten. Mijn ouders zijn allebei namelijk heel positief ingesteld, en ze proberen tegenover ons zo min mogelijk te laten merken. En ik weet dat ze het heel moeilijk vinden om ons verdriet te zien hebben (een van mijn broertjes heeft het er heel erg moeilijk mee, en dat weten ze, en daar maken ze zich vervolgens weer zorgen over). Daarom merk ik dat ik tegenover hun vaak ook 'mooi weer' speel of probeer nuchter en positief te blijven. Misschien niet slecht hoor, maar toch voelt het zo ook alsof we een afstand aan het creeren zijn, terwijl we eigenlijk een hele fijne band hebben (hoewel we in onze familie nooit heel gemakkelijk over gevoelens praten, dat dan weer niet).
Herkent iemand zich hierin? En hoe gaan jullie hiermee om?
Bedankt...
Mijn vader heeft een operatie gehad waarbij zijn blaas verwijderd is, maar vervolgens bleken er toch uitzaaiingen te zijn en daarom kreeg hij afgelopen tijd chemo.
Mijn moeder heeft (erfelijke) eierstokkanker (ondanks verwijderen van eierstokken een aantal jaar geleden!) en heeft hiervoor chemo gehad.
Nu hebben we afgelopen week van beiden tegelijk zeer slecht nieuws: bij mijn moeder is de tumorwaarde weer gestegen, dus het is alweer aan het groeien (3 maanden na de chemo). Bij mijn vader blijkt de chemo helemaal niet aan te slaan...
Vooral het nieuws van mijn vader was een grote slag, want er is volgens de oncoloog geen andere behandeling (in elk geval geen standaard behandeling) dus nou willen ze maar een beetje wat uitproberen om te kijken of er nog iets is dat tijdelijk kan werken.
Dus nu moeten we allemaal proberen te accepteren dat ze allebei waarschijnlijk niet zo lang meer te leven zullen hebben. Natuurlijk, niet zo lang is relatief: het kan best nog wel eens jaren duren. Maar mijn tante heeft ook eierstokkanker gehad en is er aan overleden, dus ik weet wat voor lijdensweg dat kan worden. Ik vind het op dit moment heel moeilijk om mee om te gaan... Ik kan niet stoppen met eraan te denken en slaap slecht, heb moeite met me te concentreren, en moet vaak huilen. Vooral als ik eraan denk dat mijn kleine kindjes (8 maanden en 2.5 jaar oud) mijn ouders misschien niet eens echt goed zullen herinneren straks, terwijl de oudste zo ontzettend gek is op zijn oma (oma is echt ALLES).
Ik weet dat ik nog niet de moed moet opgeven, dat ik moet genieten van de goede momenten, dat ik niet te ver vooruit moet kijken. En dat doe ik normaal gesproken ook. Maar deze tegenslag is zo groot dat ik er op dit moment even niet zo mee om kan gaan.
En ik vind het daarnaast ook heel moeilijk om met mijn ouders hierover te praten. Mijn ouders zijn allebei namelijk heel positief ingesteld, en ze proberen tegenover ons zo min mogelijk te laten merken. En ik weet dat ze het heel moeilijk vinden om ons verdriet te zien hebben (een van mijn broertjes heeft het er heel erg moeilijk mee, en dat weten ze, en daar maken ze zich vervolgens weer zorgen over). Daarom merk ik dat ik tegenover hun vaak ook 'mooi weer' speel of probeer nuchter en positief te blijven. Misschien niet slecht hoor, maar toch voelt het zo ook alsof we een afstand aan het creeren zijn, terwijl we eigenlijk een hele fijne band hebben (hoewel we in onze familie nooit heel gemakkelijk over gevoelens praten, dat dan weer niet).
Herkent iemand zich hierin? En hoe gaan jullie hiermee om?
Bedankt...