Mijn vader is helemaal veranderd
Geplaatst: Vr 07 Sep 2007 20:38
In juli hebben we te horen gekregen dat mn vader longkanker heeft met uitzaaiingen in de klieren en bijnieren. Dat is al een klap op zich.
Tijdens zijn eerste chemokuur, had hij last van hele chagerijnige buien. was gewoon niet mee om te gaan.
Zijn bloedwaardes zijn op een gegeven moment extreem gaan dalen, waardoor hij heel kritiek kwam te liggen. gelukkig is hij er weer bovenop gekrabbeld, maar ze kunnen hem geen chemobehandelingen meer geven. dat was klap nr. 2.
Sindsdien is hij zo ontzettend chagerijnig, daar valt gewoon niet mee om te gaan. Voor mijn moeder en broertjes is hij op het moment echt een tiran, maar naar de buitenwereld is hij poeslief. Vooral mijn jongste broertje moet het enorm ontgelden. Om de kleinste dingen heeft hij wel wat te zeuren. Hij is zijn buien echt aan het botvieren op hem, zo verschrikkelijk!
Mijn moeder moet het ook ontgelden. Het eten moet op tijd op tafel, kleren moeten gestreken zijn, alles moet gaan zoals hij het wil!
Ik heb haar regelmatig huilend aan de telefoon, ze raakt er echt overspannen van!
De arts zei, dat het heel normaal is, dat dat zijn emoties zijn. En dat snap ik ook wel, want om te horen dat je ongeneeslijk ziek bent en dat deze ziekte je dood gaat worden, kan je niet accepteren. Mijn vader is nog jong, 64 jaar, en wil nog niet dood.
Maar om dan in de laatste levensfase zo met je gezin om te gaan, dat kan ik niet begrijpen.We kunnen hier niet mee om gaan! Wie herkent dit?
Tijdens zijn eerste chemokuur, had hij last van hele chagerijnige buien. was gewoon niet mee om te gaan.
Zijn bloedwaardes zijn op een gegeven moment extreem gaan dalen, waardoor hij heel kritiek kwam te liggen. gelukkig is hij er weer bovenop gekrabbeld, maar ze kunnen hem geen chemobehandelingen meer geven. dat was klap nr. 2.
Sindsdien is hij zo ontzettend chagerijnig, daar valt gewoon niet mee om te gaan. Voor mijn moeder en broertjes is hij op het moment echt een tiran, maar naar de buitenwereld is hij poeslief. Vooral mijn jongste broertje moet het enorm ontgelden. Om de kleinste dingen heeft hij wel wat te zeuren. Hij is zijn buien echt aan het botvieren op hem, zo verschrikkelijk!
Mijn moeder moet het ook ontgelden. Het eten moet op tijd op tafel, kleren moeten gestreken zijn, alles moet gaan zoals hij het wil!
Ik heb haar regelmatig huilend aan de telefoon, ze raakt er echt overspannen van!
De arts zei, dat het heel normaal is, dat dat zijn emoties zijn. En dat snap ik ook wel, want om te horen dat je ongeneeslijk ziek bent en dat deze ziekte je dood gaat worden, kan je niet accepteren. Mijn vader is nog jong, 64 jaar, en wil nog niet dood.
Maar om dan in de laatste levensfase zo met je gezin om te gaan, dat kan ik niet begrijpen.We kunnen hier niet mee om gaan! Wie herkent dit?