Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo allemaal.

Mama ligt vanaf 15 jan in het Hospice.
Ik heb eigenlijk alles al gezegd tegen ma en het enigste wat ik kan doen is haar achteruit zien gaan en te wachten op het moment dat ze eindelijk eens van haar lijden word verlost.
Dit is een heel zware periode en ondanks dat ik nu een soort van berusting heb gevonden bij het feit van wat komen gaat is iedere dag er een en ben ik daar ook blij mee,maar het betekent wel dat hoe langer mam er nog is hoe meer klachten erbij komen.
Bij de long-lymphe-darmkanker die ze al had heeft ze een longonsteking opgelopen waar ze veel last van ondervind, moeilijk ademhalen enz.wat ik erg vind is dat ze zoveel medicijnen moet slikken om nog maar enigzins een draaglijk leven te houden,maar dat ze toch nog krepeert van de pijn.
Ze eet en drinkt al maanden slecht tot niets en toch is ze er nog met goede en slechte momenten waar ik en mijn broer en zussen van kunnen genieten,maar ook haar goede momenten worden schaars.
Ze slaapt op dit moment bijna de hele dag en is zichzelf geestelijk aan het voorbereiden om ons los te moeten laten wat voor haar bijna onmogelijk is.
Maar ze wacht gelaten totdat ze over mag gaan naar ......?
Ik vind het raar om te zeggen maar ik hoop dat het allemaal niet zolang meer hoeft te duren voor mam,want zo'n einde gun je geeneen mens.Ik ben dankbaar dat wij op zo'n manier afscheid hebben mogen nemen,ik bedoel dat we die tijd hebben gekregen....
Ik ben door alle dalen gegaan en heb een snelcurcus van het leven gekregen en heb het geaccepteerd dat ze gaat...maar toch schrik ik weer als de telefoon gaat want ondanks dat ik weet dat ik het moment niet kan vermijden ben ik toch nog bang wanneer het zal gaan gebeuren..
Die onzekerheid bah...
Wat ik geleerd heb is dat je je leven hebt gekregen om het te leven en dat je moet werken aan al je onhebbelijkheden en zwakke punten aan je karakter want voordat je het weet is je leven voorbij..en blijkt dat je als mens altijd tijd tekort zal komen als je door het leven raast en te weinig geniet van de kleine waardevolle dingen van het leven.
Klinkt allemaal positief maar vergis jullie niet', inwendig ben ik onwijs verdrietig,maar zo is het nu eenmaal voor ons op dit moment en we moeten er maar mee omgaan..

groeten Robert.

Beste Robert,

Hoe herkenbaar dat dubbele gevoel.
Je wilt je moeder nog niet kwijt, maar haar zo zien is het ook heel moeilijk.
Heb je het idee dat de verzorging gaat zoals je moeder en jullie het willen?
Krijgt ze bijv. medicijnen voor de longontstekening en zo ja, is dit wat jullie willen?
Ook al lijkt het dat je moeder er niet bewust bij is, blijf haar aanraken en tegen haar praten.
Mijn ervaring is dat zelfs iemand in coma zich bewust is van wie erbij hem/haar is.
Je zou bijv. muziek kunnen draaien die je moeder altijd graag gehoord heeft.
Heel veel sterkte,

Liddy

Het Hospice waar ma ligt doet heel goed werk in geestelijke en verpleegkundige zorg..
Ze heeft een uitermate geschikte arts die haar begeleid in alles wat ze wenst.
Dus daar ben ik wel tevreden over..
Ze kan slecht tegen antibiotica en kreeg een korte kuur om de bacterie te bevechten,maar het probleem is dat ma het overtollige slijm niet goed kan ophoesten.
Verder is ze natuurlijk zo verzwakt dat het allemaal niet meehelpt.
Hetgeen wat je adviseerde doe ik ook met volle liefde..ik praat,knuffel en doe alles om het haar naar haar zin te maken,nee daar ligt het niet aan,het is alleen die vervelende ondertoon die er constant is waardoor de klok als een gek tikt.
En natuurlijk het feit dat mijn moeders gevoel voor haar omgeving word overstemd door het sterfproces..haar interesse gaat achteruit wat logisch is want je moet deze aarde immers los gaan laten.
Maar als kind persoonlijk zie ik dit als een lange lijdensweg op deze manier te moeten gaan..
En nee er worden geen levensrekkende handelingen meer verricht alleen nog pijnbestrijding en dat is ook een kwestie van uitproberen wat wel of niet aanslaat dus wat medicatie aangaat blijft het een moeilijke kwestie.

Bedankt voor je reactie in ieder geval..en zelf ook sterkte toegewenst.
Robert.....

Mijn collega's vader heeft ook de laatste weken doorgebracht in hospice. Er waren zoveel mensen om haar vader te steunen maar ook voor haar. Bovendien was zij enig kind en zodoende wist ze dat niet alles op haar viel maar ze ook met een gerust hart haar vader daar kon achterlaten. Heel waardevol.

hoi robert,ook wijlen mijn partner was terminaal,door die rotziekte,ik heb joop zelf tot het einde verzorgd,wat wel erg zwaar was,maar ik ben er wel dankbaar voor dat ik dit heb kunnen doen.
de huisarts is ook een goede steun voor joop en mij geweest.
robert ik weet wat je mee maakt en wens je veel kracht en sterkte toe.

groetjes margreet.