Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerlieve mensen
Ik ben 37 mijn vader heeft niet lang meer en ik heb een dochter van 4 bijna 5 jaar en een dochter van bijna 2.. ik weet niet hoe ik het mijn oudste dochter moet vertellen dat opa er straks niet meer is die twee zijn 2 hander op 1 buik ze hangt zo aan haar op weet iemand hier misschien raad mee.
Ik ben diep onder de indruk van al jullie verhallen en probeer er zelf een beetje kracht uit te hallen hiervoor wil ik jullie toch even bedanken dat er zo'n site bestaad.
Ik hoop dat ik een reactie krijg want ik zit met mijn handen in mijn haar over mijn dochter romy.
groetjes connie
mijn vader heeft niet lang meer
-
yvonne31
hallo Connie,
goh wat erg!
Ook ik heb een dochtertje van 4 en haar lievelingsoma tevens oppas oma
( 3 dgn in de week) is 5 mnd gelden overleden.
Haar oma, (mijn moeder ) is hier heel open in geweest. Mede dankzij een boekje (speciaal geschreven voor kinderen, genaamd radio Robbie ) ivm bestraling en chemotherapie. Die had zij gekregen via het AMC. Mijn moeder las die boekjes voor aan haar kleinkinderen ( 3.5 jaar, 4.5 jaar en 7 jaar oud). Toen heeft zij gelijk uitgelegd dat als de medicijnen niet helpen, dat oma dan naar de sterren zou gaan. Ook heeft zij toen gelijk verteld dat zij er altijd zal zijn, in hun hartjes en als zij haar mistte moesten ze gewoon heel hard aan haar denken.
Het is raar, maar nu pas begint mijn dochtertje weer over oma te praten.
Ze heeft na haar overlijden afscheid genomen van oma, toen zij nog thuis was en later in het crematorium. Ze vond dat oma net deed of zij sliep, maar dan voor altijd. Ook heeft zij tekeningen meegegeven voor oma's huisje op haar sterretje. De maand daarna heeft zij elke avond oma gedag gezwaait voor haar slaapkamerraam. En elke heldere ster was oma, toen was er ineens 4 maanden stilte. Niet meer zwaaien enzo.
In eens begon ze van de week weer over oma, hoe oma iets altijd deed en ik dat anders doe. ( eigenlijk heel grappig, omdat ik dat niet eens meer wist).
Veel mensen hebben ons in het begin gezegd dat wij die kinderen veel te veel vertelde, maar wij waren en zijn nog steeds van mening dat de kinderen zich er nu een beetje op konden voorbereiden. Het kwam niet als een grote verrassing. Plus mijn moeder was een hele actieve vrouw die steeds meer op de bank kwam te liggen en de kinderen gingen ook vragen stellen wat er aan de hand was.
Ik heb heel vaak gedacht kon ik maar zo goed met mijn verdriet om gaan als mijn dochtertje. Kinderen denken nml heel makkelijk, ze is niet echt dood ze zit op een sterretje en laat de hond uit ( die 1 jaar eerder is overleden). Heel mooi om dat te zien.
En ze mist haar oma heel erg net als ik. Maar wij gaan daar gewoon heel anders mee om.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Veel succes en sterkte
liefs Yvonne
goh wat erg!
Ook ik heb een dochtertje van 4 en haar lievelingsoma tevens oppas oma
( 3 dgn in de week) is 5 mnd gelden overleden.
Haar oma, (mijn moeder ) is hier heel open in geweest. Mede dankzij een boekje (speciaal geschreven voor kinderen, genaamd radio Robbie ) ivm bestraling en chemotherapie. Die had zij gekregen via het AMC. Mijn moeder las die boekjes voor aan haar kleinkinderen ( 3.5 jaar, 4.5 jaar en 7 jaar oud). Toen heeft zij gelijk uitgelegd dat als de medicijnen niet helpen, dat oma dan naar de sterren zou gaan. Ook heeft zij toen gelijk verteld dat zij er altijd zal zijn, in hun hartjes en als zij haar mistte moesten ze gewoon heel hard aan haar denken.
Het is raar, maar nu pas begint mijn dochtertje weer over oma te praten.
Ze heeft na haar overlijden afscheid genomen van oma, toen zij nog thuis was en later in het crematorium. Ze vond dat oma net deed of zij sliep, maar dan voor altijd. Ook heeft zij tekeningen meegegeven voor oma's huisje op haar sterretje. De maand daarna heeft zij elke avond oma gedag gezwaait voor haar slaapkamerraam. En elke heldere ster was oma, toen was er ineens 4 maanden stilte. Niet meer zwaaien enzo.
In eens begon ze van de week weer over oma, hoe oma iets altijd deed en ik dat anders doe. ( eigenlijk heel grappig, omdat ik dat niet eens meer wist).
Veel mensen hebben ons in het begin gezegd dat wij die kinderen veel te veel vertelde, maar wij waren en zijn nog steeds van mening dat de kinderen zich er nu een beetje op konden voorbereiden. Het kwam niet als een grote verrassing. Plus mijn moeder was een hele actieve vrouw die steeds meer op de bank kwam te liggen en de kinderen gingen ook vragen stellen wat er aan de hand was.
Ik heb heel vaak gedacht kon ik maar zo goed met mijn verdriet om gaan als mijn dochtertje. Kinderen denken nml heel makkelijk, ze is niet echt dood ze zit op een sterretje en laat de hond uit ( die 1 jaar eerder is overleden). Heel mooi om dat te zien.
En ze mist haar oma heel erg net als ik. Maar wij gaan daar gewoon heel anders mee om.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Veel succes en sterkte
liefs Yvonne
lieve yvonne,
bedankt voor je reactie.
Wat erg van je moeder en leef met je mee
Ik heb mijn dochter ook al verteld dat wij straks allemaal sterretjes worden dus ik vind het een hele gerust stelling dat ik hoor dat je kinderen er ook (goed) mee omgaan mijn ouders passen ook 2 keer in de week op mijn 2 dochters. en romy van 4 is helemaal weg van opa ze moest wel huilen toen ik vertelde van het sterretje maar de volgende dag praatte ze er met haar vriendinnetje over die opa is ook een sterretje maar zij heeft haar opa niet gekend.
mijn vader heeft maag kanker en we gaan vanmiddag naar het ziekenhuis om te horen hoe het ervoor staat we hebben al wel te horen gekregen dat er geen operatie meer mogelijk is daarvoor is het al te ver,
nu alleen nog of er uitzaaingen zijn.
ik vind het zo rot en kan er zelf ook niet zo goed mee omgaan maar probeer voor mijn dochter mezelf groot te houden.
Heeft je moeder zelf aan de kinderen verteld wat er allemaal zou gaan gebeuren dit vindt ik wel erg knap van haar.
Ik vind het al zo moeilijk om dit te vertellen.
ik hoop dat je nog een keer schrijft want ik vind het wel fijn dat ik het een beetje van me af kan schrijven
groetje connie
bedankt voor je reactie.
Wat erg van je moeder en leef met je mee
Ik heb mijn dochter ook al verteld dat wij straks allemaal sterretjes worden dus ik vind het een hele gerust stelling dat ik hoor dat je kinderen er ook (goed) mee omgaan mijn ouders passen ook 2 keer in de week op mijn 2 dochters. en romy van 4 is helemaal weg van opa ze moest wel huilen toen ik vertelde van het sterretje maar de volgende dag praatte ze er met haar vriendinnetje over die opa is ook een sterretje maar zij heeft haar opa niet gekend.
mijn vader heeft maag kanker en we gaan vanmiddag naar het ziekenhuis om te horen hoe het ervoor staat we hebben al wel te horen gekregen dat er geen operatie meer mogelijk is daarvoor is het al te ver,
nu alleen nog of er uitzaaingen zijn.
ik vind het zo rot en kan er zelf ook niet zo goed mee omgaan maar probeer voor mijn dochter mezelf groot te houden.
Heeft je moeder zelf aan de kinderen verteld wat er allemaal zou gaan gebeuren dit vindt ik wel erg knap van haar.
Ik vind het al zo moeilijk om dit te vertellen.
ik hoop dat je nog een keer schrijft want ik vind het wel fijn dat ik het een beetje van me af kan schrijven
groetje connie
-
yvonne31
Beste Connie,
schrijf het lekker van je af !
Dat doe ik ook als ik reageer op berichtjes.
Dus uiteraard laat ik van mij horen.
Ja, mijn moeder heeft alles zelf verteld aan haar kleinkinderen.
Zij had ook boekjes meegekregen over de bestraling en chemo ( radio robbie, op kinderlijke wijze werd uitgelegd wat er allemaal gebeuren kan),
toen gingen de kleinkinderen zelf ook vragen stellen.
Mijn neefje van toen 7 jaar heeft gewoon gevraagd: oma ga jij dood ?
Goh dat was even slikken, maar mijn moeder bleef heel rustig en gaf antwoord op alle vragen die ze hadden.
Ja ze zou uiteindelijk dood gaan, maar pas als zij op een bed in de woonkamer zou komen te liggen. Ze wilde heel graag thuis sterven.
Ook heeft zij zelf verteld over het worden van een sterretje.
Toen zij was overleden, lag mijn dochtertje boven te slapen. Ik heb mijn dochtertje uit haar zelf wakker laten worden, zodat zij niet zou schrikken.
Het vertellen dat oma was overleden was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Zelfs nu wordt ik daar emotioneel van. Samantha (,ijn dochtertje) ging heel hard huilen en wilde naar oma toe.
Dus ik heb haar meegenomen naar de woonkamer waar oma lag en ze heeft oma zelfs nog een kusje gegeven. Daarna hebben wij haar naar de broer van mijn man gebracht. Dat was zo moeilijk, want zij wilde bij mij blijven ( ze had in eens verlatingsangst).
Kinderen zijn niet gek die weten het als er dingen spelen, zij voelen dat feilloos aan. Nog eerder dan volwassenen.
Vraag aan jouw vader wat hij wil met de kleinkinderen.
Mijn moeder wilde tot op het laatste blijven oppassen, want ze was toch nooit alleen met de kinderen, mijn vader was toen met zorgverlof thuis.
Het idee dat de kleinkinderen niet meer zouden komen, omdat zij ziek was kon zij niet verdragen. Een week voor haar dood heeft zij nog op samantha opgepast. Ze vond het geweldig, en Samantha begreep wanneer ze zachtjes moest doen en lag gewoon 's middags samen met oma op de bank tv te kijken ( oma lag dan te slapen en opa hield alles in de gaten).
Ik heb heel vaak gevraagd kun je het nog wel aan die kinderen over de vloer. Nou dan werd ze fel, natuurlijk die kinderen hielpen haar door de dag heen en maakte haar erg gelukkig.
Dus spreek dingen af met joiuw vader vraag wat hij wil ( maak niet de fout door te denken voor hem)
Wees eerlijk over alle gevoelens en geniet nu met volle teugen van elkaar.
al is het 15 minuten per dag, nu kan het nog. En straks heb je daar de mooiste herinneringen door.
heel veel sterkte,
het is niet makkelijk om gewoon door te gaan omwille van jouw gezin. Maar ze mogen ook best jouw verdriet zien, stop dat niet weg.
Als ik zat te huilen kwam Samantha mij troosten en als ze vroeg waarom ik huilde vertelde ik dat gewoon ( nog steeds).
Hoop dat je er iets aan hebt.
liefs Yvonne
schrijf het lekker van je af !
Dat doe ik ook als ik reageer op berichtjes.
Dus uiteraard laat ik van mij horen.
Ja, mijn moeder heeft alles zelf verteld aan haar kleinkinderen.
Zij had ook boekjes meegekregen over de bestraling en chemo ( radio robbie, op kinderlijke wijze werd uitgelegd wat er allemaal gebeuren kan),
toen gingen de kleinkinderen zelf ook vragen stellen.
Mijn neefje van toen 7 jaar heeft gewoon gevraagd: oma ga jij dood ?
Goh dat was even slikken, maar mijn moeder bleef heel rustig en gaf antwoord op alle vragen die ze hadden.
Ja ze zou uiteindelijk dood gaan, maar pas als zij op een bed in de woonkamer zou komen te liggen. Ze wilde heel graag thuis sterven.
Ook heeft zij zelf verteld over het worden van een sterretje.
Toen zij was overleden, lag mijn dochtertje boven te slapen. Ik heb mijn dochtertje uit haar zelf wakker laten worden, zodat zij niet zou schrikken.
Het vertellen dat oma was overleden was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Zelfs nu wordt ik daar emotioneel van. Samantha (,ijn dochtertje) ging heel hard huilen en wilde naar oma toe.
Dus ik heb haar meegenomen naar de woonkamer waar oma lag en ze heeft oma zelfs nog een kusje gegeven. Daarna hebben wij haar naar de broer van mijn man gebracht. Dat was zo moeilijk, want zij wilde bij mij blijven ( ze had in eens verlatingsangst).
Kinderen zijn niet gek die weten het als er dingen spelen, zij voelen dat feilloos aan. Nog eerder dan volwassenen.
Vraag aan jouw vader wat hij wil met de kleinkinderen.
Mijn moeder wilde tot op het laatste blijven oppassen, want ze was toch nooit alleen met de kinderen, mijn vader was toen met zorgverlof thuis.
Het idee dat de kleinkinderen niet meer zouden komen, omdat zij ziek was kon zij niet verdragen. Een week voor haar dood heeft zij nog op samantha opgepast. Ze vond het geweldig, en Samantha begreep wanneer ze zachtjes moest doen en lag gewoon 's middags samen met oma op de bank tv te kijken ( oma lag dan te slapen en opa hield alles in de gaten).
Ik heb heel vaak gevraagd kun je het nog wel aan die kinderen over de vloer. Nou dan werd ze fel, natuurlijk die kinderen hielpen haar door de dag heen en maakte haar erg gelukkig.
Dus spreek dingen af met joiuw vader vraag wat hij wil ( maak niet de fout door te denken voor hem)
Wees eerlijk over alle gevoelens en geniet nu met volle teugen van elkaar.
al is het 15 minuten per dag, nu kan het nog. En straks heb je daar de mooiste herinneringen door.
heel veel sterkte,
het is niet makkelijk om gewoon door te gaan omwille van jouw gezin. Maar ze mogen ook best jouw verdriet zien, stop dat niet weg.
Als ik zat te huilen kwam Samantha mij troosten en als ze vroeg waarom ik huilde vertelde ik dat gewoon ( nog steeds).
Hoop dat je er iets aan hebt.
liefs Yvonne
Hallo hier ben ik dan weer we hadden de uitslag gekregen en het was geen kanker,
maar toch nog even slikfoto's maken de uitslag hebben we vandaag gekregen en er zit een vernauwing onder in de slokdarm de arts denkt nu toch weer aan kanker maar nu van buiten de slokdarm mijn vader gaat vandaag naar het ziekenhuis en krijgt een sonde hij is al zo mager en nu is het helemaal erg hij weegt nog 53 kg mijn moeder staat er vandaag op om een scan te maken dat hebben ze nog steeds niet gedaan ik word er zo moe van van al dat wachten en mezelf maar groot houden voor ierdereen als ik s'avonds in bed lig huil ik veel wij hebben al maar met die onzekerheid geleeft en is de dag er dan toch.
ging het bij jullie ook zo moeizaam de diagnose.
wij hebben nu al 2x gehoort het is kanker en ook 2x het is geen kanker.
Nu denken ze dus toch weer aan kanker.
Vanmiddag horen we hoop ik de defenitive uitslag.
Dankje wel allemaal dat ik dit weer even kwijt kon
maar toch nog even slikfoto's maken de uitslag hebben we vandaag gekregen en er zit een vernauwing onder in de slokdarm de arts denkt nu toch weer aan kanker maar nu van buiten de slokdarm mijn vader gaat vandaag naar het ziekenhuis en krijgt een sonde hij is al zo mager en nu is het helemaal erg hij weegt nog 53 kg mijn moeder staat er vandaag op om een scan te maken dat hebben ze nog steeds niet gedaan ik word er zo moe van van al dat wachten en mezelf maar groot houden voor ierdereen als ik s'avonds in bed lig huil ik veel wij hebben al maar met die onzekerheid geleeft en is de dag er dan toch.
ging het bij jullie ook zo moeizaam de diagnose.
wij hebben nu al 2x gehoort het is kanker en ook 2x het is geen kanker.
Nu denken ze dus toch weer aan kanker.
Vanmiddag horen we hoop ik de defenitive uitslag.
Dankje wel allemaal dat ik dit weer even kwijt kon
-
Gast
hallo Connie,
goh wat een ellende wel, niet wel, daar weer niet.
Die onzekerheid is het ergste, laat ze dan liever de mond houden.
Of zeggen dat ze het niet weten.
Het zou zo fijn zijn als het geen kanker is, ik hoop het echt voor jullie. !
Ik zal voor jullie duimen !!
Nee, bij ons ging het stellen van een diagnose niet moeizaam.
Ze waren er heel snel achter. dinsdag naar de huisarts, woensdag een leverecho en donderdag stond de huisarts voor de deur met het slechtste nieuws ooit. dus sneller dan snel.
Wel was het opereren een probleem, wel of niet opereren was de grote vraag. Maar ook daarin hebben ze ons nooit in onzekerheid gebracht.
Er was van begin af aan duidelijkheid, maar die onzekerheid of het uitgezaaid was, dat vond ik het ergste. Wij wisten nml dat als het eenmaal uitgezaaid het niet lang meer zou duren. ( maximaal 6mnd)
Dat vond ik zowieso het moeilijkste, je weet dat iemand uiteindelijk dood gaat, maar nooit precies hoe en wanneer. Toen eenmaal het feit op tafel lag dat er uitzaaiingen waren, dan ligt het feit van de dood ook open en bloot op tafel, geen twijfels meer. Maar toch blijft die onzekerheid hangen, terwijl alles dan wel heel duidelijk is.
Je blijft denken:" zullen ze het dan toch verkeerd hebben daar in het ziekenhuis", vooral omdat mijn moeder tot 1 week voor haar dood nog heel veel kon/deed. Heel raar.
Pas na het overlijden van mijn moeder was dat gevoel weg.
Niet meer schrikken als de telefoon gaat, niet meer hopen op herstel of op een foutje van het ziekenhuis. Alleen veel verdriet en verschrikkelijk gemis.
Nu na 6 mnd begin ik te denken aan de jaren voor haar ziekte, terwijl ze 1 jaar ziek is geweest, het lijkt wel 10 jaar. Nu pas herinner ik mij zaken van voor die tijd ( de leuke dingen zeg maar).
Ik denk nog elke dag aan haar, en krijg elke keer weer tranen in mijn ogen en een soort van strakke band om mijn borst, die mij de lucht ontneemt. Het is zo'n rot gevoel !
Toch put ik ook veel positieve dingen uit mijn verdriet, over hoe ik straks herinnerd wil worden door mijn dochter en mijn man. Ik denk meer na over ons gezin, ik wil dat heel hecht houden net als mijn ouders.
Ik ben zo blij dat ik 32 jaar mijn moeder mee heb mogen maken, er zijn genoeg mensen die dat helaas niet kunnen zeggen ( maar ik had haar graag nog hier gehad zonder die rotziekte).
Je voelt je nu zo machteloos en boos ( omdat het allemaal zo langzaam gaat )Blijf praten met elkaar en probeer zoveel mogelijk tijd door te brengen met elkaar.
probeer hoop en moed te houden en duim met jullie mee.
heel heel veel sterkte en succes
liefs Yvonne
goh wat een ellende wel, niet wel, daar weer niet.
Die onzekerheid is het ergste, laat ze dan liever de mond houden.
Of zeggen dat ze het niet weten.
Het zou zo fijn zijn als het geen kanker is, ik hoop het echt voor jullie. !
Ik zal voor jullie duimen !!
Nee, bij ons ging het stellen van een diagnose niet moeizaam.
Ze waren er heel snel achter. dinsdag naar de huisarts, woensdag een leverecho en donderdag stond de huisarts voor de deur met het slechtste nieuws ooit. dus sneller dan snel.
Wel was het opereren een probleem, wel of niet opereren was de grote vraag. Maar ook daarin hebben ze ons nooit in onzekerheid gebracht.
Er was van begin af aan duidelijkheid, maar die onzekerheid of het uitgezaaid was, dat vond ik het ergste. Wij wisten nml dat als het eenmaal uitgezaaid het niet lang meer zou duren. ( maximaal 6mnd)
Dat vond ik zowieso het moeilijkste, je weet dat iemand uiteindelijk dood gaat, maar nooit precies hoe en wanneer. Toen eenmaal het feit op tafel lag dat er uitzaaiingen waren, dan ligt het feit van de dood ook open en bloot op tafel, geen twijfels meer. Maar toch blijft die onzekerheid hangen, terwijl alles dan wel heel duidelijk is.
Je blijft denken:" zullen ze het dan toch verkeerd hebben daar in het ziekenhuis", vooral omdat mijn moeder tot 1 week voor haar dood nog heel veel kon/deed. Heel raar.
Pas na het overlijden van mijn moeder was dat gevoel weg.
Niet meer schrikken als de telefoon gaat, niet meer hopen op herstel of op een foutje van het ziekenhuis. Alleen veel verdriet en verschrikkelijk gemis.
Nu na 6 mnd begin ik te denken aan de jaren voor haar ziekte, terwijl ze 1 jaar ziek is geweest, het lijkt wel 10 jaar. Nu pas herinner ik mij zaken van voor die tijd ( de leuke dingen zeg maar).
Ik denk nog elke dag aan haar, en krijg elke keer weer tranen in mijn ogen en een soort van strakke band om mijn borst, die mij de lucht ontneemt. Het is zo'n rot gevoel !
Toch put ik ook veel positieve dingen uit mijn verdriet, over hoe ik straks herinnerd wil worden door mijn dochter en mijn man. Ik denk meer na over ons gezin, ik wil dat heel hecht houden net als mijn ouders.
Ik ben zo blij dat ik 32 jaar mijn moeder mee heb mogen maken, er zijn genoeg mensen die dat helaas niet kunnen zeggen ( maar ik had haar graag nog hier gehad zonder die rotziekte).
Je voelt je nu zo machteloos en boos ( omdat het allemaal zo langzaam gaat )Blijf praten met elkaar en probeer zoveel mogelijk tijd door te brengen met elkaar.
probeer hoop en moed te houden en duim met jullie mee.
heel heel veel sterkte en succes
liefs Yvonne
Hallo Yvonne,
Bedankt weer voor je reactie.
Ja je wordt er niet goed van wat we allemaal door maken ze kunnen beter hun mond houden en wat meer onderzoeken.
Mijn vader is gisteren opgenomen in het ziekenhuis en heeft een sonde hij krijgt nu teminste wat eten binnen toch heeft hij van deze voeding ook wel last hij heeft niet geslapen vannacht.
Hij krijgt maandag een scan maar dan ook van heel zijn lichaam dat is teminste een begin maar de arts probeert het donderdag of vrijdag nog te doen(als er iemand uitvalt voor de scan kan mijn vader in die plaats )
Ik hoop dat hier iets uit komt als dit niet zo is gaan ze toch weer overal hapjes afnemen (gastroscopie) maar nu nog dieper als de vorige keer ik hoop dat we snel meer duidelijkheid krijgen.
het is welzo dat je blij mag zijn dat je je ouder zo lang meemaakt maar toch is het volgens mij te kort en het gemis ik moet er nog niet aan denken hoor.
Mijn dochter vertelde ik dat opa in het ziekenhuis lag ze huilde en miste opa en ze zei waar is oma nu is die alleen thuis en weer huilde ze dat wil oma helemaal niet.
Ik moest er zelf ook om huilen.
Ik vond het fijn dat je weer gereageert hebt en hoop volgende week wat meer te weten
Yvonne nog veel sterkte met het verwerken van wat je allemaal hebt meegemaakt.
groetjes Connie
Bedankt weer voor je reactie.
Ja je wordt er niet goed van wat we allemaal door maken ze kunnen beter hun mond houden en wat meer onderzoeken.
Mijn vader is gisteren opgenomen in het ziekenhuis en heeft een sonde hij krijgt nu teminste wat eten binnen toch heeft hij van deze voeding ook wel last hij heeft niet geslapen vannacht.
Hij krijgt maandag een scan maar dan ook van heel zijn lichaam dat is teminste een begin maar de arts probeert het donderdag of vrijdag nog te doen(als er iemand uitvalt voor de scan kan mijn vader in die plaats )
Ik hoop dat hier iets uit komt als dit niet zo is gaan ze toch weer overal hapjes afnemen (gastroscopie) maar nu nog dieper als de vorige keer ik hoop dat we snel meer duidelijkheid krijgen.
het is welzo dat je blij mag zijn dat je je ouder zo lang meemaakt maar toch is het volgens mij te kort en het gemis ik moet er nog niet aan denken hoor.
Mijn dochter vertelde ik dat opa in het ziekenhuis lag ze huilde en miste opa en ze zei waar is oma nu is die alleen thuis en weer huilde ze dat wil oma helemaal niet.
Ik moest er zelf ook om huilen.
Ik vond het fijn dat je weer gereageert hebt en hoop volgende week wat meer te weten
Yvonne nog veel sterkte met het verwerken van wat je allemaal hebt meegemaakt.
groetjes Connie
Hallo allemaal,
Nou het hoge woord is eruit het is maag en slokdarmkanker mijn vader krijgt een stent en mag daarna naar huis hij is 4 weken in Tilburg in het zieken huis geweest en daarna is hij doorgestuur naar het erasmus in Rotterdam hier is hij nu ook weer bijna 2 weken ze hebben de plaats gevonden hij kan geen operatie of chemo meer aan daar is hij al veel te zwak voor het enige wat ze dus nog doen is een stent plaatsen zodat hij weer kan eten en drinken wat staat ons nu te wachten hoelang heeft mijn vader nog we zijn erg geschrokken en weten niet wat ons te wachten staat Ik hoop dat het allemaal niet te erg word voor mijn vader wat dat gun ik hem echt niet het is zo'n lieve papa en opa ik hoop dat iemand wil reageren die ook zoiets meemaakt of meegemaakt heeft en dat we samen wat kunnen uitwisselen hierover
nou groetjes allemaal en veel sterkte voor jullie
Nou het hoge woord is eruit het is maag en slokdarmkanker mijn vader krijgt een stent en mag daarna naar huis hij is 4 weken in Tilburg in het zieken huis geweest en daarna is hij doorgestuur naar het erasmus in Rotterdam hier is hij nu ook weer bijna 2 weken ze hebben de plaats gevonden hij kan geen operatie of chemo meer aan daar is hij al veel te zwak voor het enige wat ze dus nog doen is een stent plaatsen zodat hij weer kan eten en drinken wat staat ons nu te wachten hoelang heeft mijn vader nog we zijn erg geschrokken en weten niet wat ons te wachten staat Ik hoop dat het allemaal niet te erg word voor mijn vader wat dat gun ik hem echt niet het is zo'n lieve papa en opa ik hoop dat iemand wil reageren die ook zoiets meemaakt of meegemaakt heeft en dat we samen wat kunnen uitwisselen hierover
nou groetjes allemaal en veel sterkte voor jullie
Het gaat tot vandaag nog erg goed met mijn vader hij is zelfs 3 kilo aangekomen hij wandeld nog samen met mijn moeder ze kunnen nog samen weg met de auto.
Ik ben erg blij dat ze samen nog dingen kunnen ondernemen nu want je weet maar nooit hoelang dit nog kan zo. Ik hoop nog heel lang.
Ik ben zelf ook naar de dokter geweest omdat het me even allemaal te veel werd en heb ons verhaal bij hem verteld.
We hebben ook nog een nieuw huis gekocht en hier zijn we nu hard aan het werken. Mijn ouders komen morgen avond oppassen wel als de kinderen al op bed liggen anders wordt mijn pa veel te moe. Maar het is wel fijn om te weten dat hij dit nog wil doen, Romy mijn oudste dochter is helemaal weg van opa en ze ging ook regelmatig logeeren bij mijn ouders maar dat zit er niet meer in denk ik.
Ik hoop dat we het zo nog een hele tijd vol gaan houden, maar de dokter zegt ook het kan ieder moment omslaan en dat het allemaal erger gaat worden naar die tijd zie ik er op. Maar het zal er toch eens van komen.
Nou dit wou ik weer even kwijt en hoop nog een keer iets te horen van je yvonne hoe gaat het met jou kun je het allemaal een beetje dragen.
Groetjes connie
Ik ben erg blij dat ze samen nog dingen kunnen ondernemen nu want je weet maar nooit hoelang dit nog kan zo. Ik hoop nog heel lang.
Ik ben zelf ook naar de dokter geweest omdat het me even allemaal te veel werd en heb ons verhaal bij hem verteld.
We hebben ook nog een nieuw huis gekocht en hier zijn we nu hard aan het werken. Mijn ouders komen morgen avond oppassen wel als de kinderen al op bed liggen anders wordt mijn pa veel te moe. Maar het is wel fijn om te weten dat hij dit nog wil doen, Romy mijn oudste dochter is helemaal weg van opa en ze ging ook regelmatig logeeren bij mijn ouders maar dat zit er niet meer in denk ik.
Ik hoop dat we het zo nog een hele tijd vol gaan houden, maar de dokter zegt ook het kan ieder moment omslaan en dat het allemaal erger gaat worden naar die tijd zie ik er op. Maar het zal er toch eens van komen.
Nou dit wou ik weer even kwijt en hoop nog een keer iets te horen van je yvonne hoe gaat het met jou kun je het allemaal een beetje dragen.
Groetjes connie
Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten