Misschien is papa er met KERST niet meer ...

[Tuffelke]

Of je nu 10, 20, 30 of 40 jaar bent, het doet altijd enorm veel pijn als je één van je ouders moet afgeven aan kanker !
Ikzelf ben een dochter van 35, die haar papa (55) zal verliezen ..., misschien nog voor de komende feestdagen.
Reeds 2 jaar ligt hij te vechten, maar nu zit hij midden in de terminale fase. Hoelang die fase zal duren, weet niemand. Wat ik wel weet, is dat het de meest verschrikkelijke fase is om door te komen. Door de zware pijnstillers begint papa veel te hallucineren en is hij dikwijls boos om stomme kleine dingen. Hij hoort de helft niet meer van wat er gezegd wordt en als we dan om totaal iets anders even moeten lachen, denkt hij dat we hem uitlachen en begint hij te schelden. Voor mama, die continu thuis is bij papa omdat ze palliatief verlof heeft, is dit ook niet meer houdbaar. Je wordt eigenlijk soms zelf kwaad en het is uiteindelijk helemaal het moment niet om kwaad te zijn op iemand die je graag ziet. en bijna gaat kwijt zijn. Dit maakt heel het proces zo moeilijk. We zijn toch allemaal maar mensen, die elk op hun manier hun verdriet verwerken ?!
Papa wil ook zo veel mogelijk zelf regelen wat zijn eigen begrafenis betreft. Veel mensen uit mijn vrienden- en familiekring vinden dit heel raar en leguber en zeggen dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt.
Is dit dan zo uitzonderlijk ?
Het is toch wel spijtig dat ik op dit forum niet echt kan vinden wat ik zoek, omdat de meeste berichten al zo oud zijn (de meesten van 2000 !) en dan is het moeilijk om nog te reageren.
Hopelijk krijg ik wel enige reaktie en kan ik mijn gevoelens delen met personen die ook op zoek zijn naar 'lotgenoten'.
Trieste groetjes,
Tuffelke.

[Esmiralda]

Hoi tuffelke,

Mijn moeder zit ook in haar laatste fase en is er hoogst waarschijnlijk ook niet meer met de feestdagen.. heel gek om je dat te realiseren.
Ik vind het niet raar dat je vader de begrafenis zelf wil regelen voor zover dat kan.. mijn moeder heeft dat ook gedaan, het administatieve gedeelte doe ik (opzeggingen enzo). Zo heeft zij toch nog iets te zeggen over haar eigen leven en ook haar eigen dood.. zo wordt het zoals zij het wil.. en dat is belangerijk.
Het is heel zwaar, tot eergisteren ging het wel redelijk, maar gisteren was ze wat moe, vandaag heeft ze onwijs veel pijn gehad.. wat gaat morgen brengen.. Ze wordt volgende week nog wel bestraald omdat er 1 tumor is die heel veel last veroorzaakt..
Mijn ouders zijn gescheiden dus mijn vader speelt hier geen rol in alhoewel hij mij wel steunt in hoeverre ik het toe laat, we hebben nog maar een paar jaar contact. Mijn vriend steunt me super...

Heel veel sterkte, het is een hele zware, moeilijke tijd.

groetjes,
Esmiralda

[Tuffelke]

Hallo Esmiralda,

Bedankt voor je reaktie. Ik leef volledig met je mee.
Is je mama ook nog zo jong ? Verschrikkelijk hé !
Hoe komt het eigenlijk dat ze zoveel pijn heeft ? Bestaat er in Nederland ook zoiets als 'palliatieve zorgen' ? Zij zorgen ervoor dat papa geen moment meer pijn heeft hoor ! Hij krijgt morfine pleisters én een pilletje dat onmiddellijk werkt als hij pijn krijgt. Gelukkig maar, want zo afzien op je laatste weken is ook niet alles.
Dat de dokters je mama nog gaan bestralen klinkt zo raar als je me vertelt dat ze er misschien volgende maand ook niet meer zal zijn...
Waarom doen de dokters dat haar nog aan ? Ik kan me inbeelden dat ze daar ook ziek van is, en dan nog de verplaatsing - of ligt je mama reeds in het ziekenhuis ? Mijn papa heeft van zijn chemo méér ziek geweest dan van de kanker zelf. Dat is nu allemaal voorbij, want er baat niks meer...
Hij is ook de hele tijd ontzettend moe, maar dat komt omdat zijn darmkanker volledig is uitgezaaid naar zijn lever, longen, klieren en de dokter denkt zelfs dat er al uitzaaiingen zijn in de hersenen. Hij is nog maar net 55 geworden, maar hij ziet eruit als een opa van 85. Ik heb het er erg moeilijk mee om hem zo te zien aftakelen, want je wil als kind toch altijd de 'beste' herinneringen bijhouden hé.
Gisteren zei mijn zoontje van 4,5 dat hij gelukkig was omdat wij nog niet dood waren... Dan krijg je een krop in je keel, want dan besef je dat je kleuter ook weet wat er gaat gebeuren met 'bompa'. (omdat ik aan de juf gevraagd had om dit onderwerp te bespreken in de klas)

Ik ben blij voor je dat je vriend je zo goed steunt want die heb je écht nodig hoor.

Al de sterkte en kracht die je nodig hebt, wil ik je van harte toewensen !
Hou je me op de hoogte ?
Groetjes,
Tuffelke.

[Gast]

Hoi Tuffelke,

Mijn moeder is 49 en ze ligt in een hospice (palliatieve zorg buiten huis) omdat er thuis niemand is die 24/7 voor haar kan zorgen. ze heeft inderdaad ook morfine pleisters en slikt prednison. Gisteren kreeg ze plotseling gigantische pijn, ze hebben haar totaal platgelegd met pijnstillers.. gelukkig had ze die pijn vandaag niet. Die pijn komt door de tumoren, ze zitten overal, vooral in haar longen en darmen, een paar zo groot als tennisballen (ik kan ze vastpakken met mijn handpalm). De dokter laat haar nog bestralen omdat ze heel veel last heeft van 1 van de tumoren, deze sluit de bloedafvoer van haar rechterarm af. Ze verwachten niet dat ze ziek wordt omdat je door bestraling vaak ziek wordt omdat de gezonde cellen worden vernietigd, die gezonde cellen heeft ze niet meer zo veel, ze zal hooguit heel moe zijn.
Een maand of 2 geleden heeft ze een chemokuur gehad maar die is niet aangeslagen, ze blijkt imuum (schrijf ik dat zo goed??) te zijn door de eerdere chemo's voor de non hodgkin.
Het is allemaal heel eng. Het doet zo'n pijn zo diep en je voelt je zo machteloos.

Jij ook alle sterkte en kracht toegewenst.

Groetjes,
Esmiralda

[_Just me_]

Ik ben een meisje van bijna 17 en mijn papa heeft ook kanker het is vandaag vastgesteld het is longkanker die uitgezaaid is naar zijn hersenen. Het is wel een echte shock als je zo iets hoort want je hoort er wel veel over je denkt altijd dat het niet kan bij mensen die je dichtbij het hart liggen of zelfs je zelf kan overkomen.. Ik ben nog héél jong maar ik hoop dat het je een beetje beter kan laten voelen dat je ziet dat er nog heel wat andere zijn die het zelfde mee maken als jij, dat gevoel had ik toch even toen ik dit las.
Groetjes en véél sterkte xx

[Whoopi]

Ik heb me vandaag pas hier aangemeld met eigenlijk dezelfde vraag dan jij.
Ik vind het ook verschrikkelijk moeilijk dat je voor je Moeder/Vader of naaste er wil zijn maar je weet niet hoe je je eigen gevoel kwijt kunt.

Je kunt het niet neerleggen of uiten en zo op de manier zoals je het eigenlijk voelt.

Want je wil dan ook niet klagen over jezelf terwijl jij niet degene bent die moet overlijden aan die vreselijke ziekte he.

Maar het doet zo'n pijn dat je die persoon moet zien lijden en je kunt niets doen dan alleen maar afwachten.

Ik vind dat nog het wel het ergste hoor je kunt niets doen.



Groetjes en sterkte Whoopi