Zijn Laatste Fase

[Jo]

Vier jaren zijn voorbij gegaan en de prognosis is definitive en absolute. Vandaag kregen wij het nieuws waar we zo angstig voor waren maar nooit durfden te zeggen. Chemokuren, operaties en tabletten hebben niet langer meer mogen helpen en de kast is leeg. De darmkanker heeft de schade gedaan en nu waren ook lever, longen, nieren(waar hij al draintjes in heeft) volledig aangetast en uitzaaingen zijn geconstateerd in the lymphnoden.
Hij voelt leeg, obstandig, duwt zijn naaste en geliefden ver van zich af. Hij kan er niet over praten, heeft al zijn hoop verloren en is tot zichzelf gekeert. Elke dag is hij uitzichtloos moe, heeft ontzettende pijnen maar laat zich niet kennen. Hij aanvaart geen hulp, wil beslist geen sympathie en leeft liever in zijn eigen wereld waar weinig ruimte is voor anderen.
Ik wil en zal er ook altijd voor hem zijn maar ben zelf uitgeblust. Weet soms niet hoe ik verder moet. Kan er zelf ook met anderen heel moeilijk over praten. Mensen zijn heel aardig maar hebben soms geen idee. Er is voor hun geen herkenning, willen het ook niet confronteren, vinden het een onderwerp waar ze zelf moeite mee hebben
Ik zie hem worstelen, elke dag. Hij zegt dat dit zijn laatste fase is en herken ook in hem dat hij zich daarvoor geheel aan het voorbereiden is. Hij is bewust aan het afscheid nemen van alles om hem heen, maar hij laat mij erbuiten.

[Tuffelke]

Beste Jo,

Ik zit in identiek dezelfde situatie ! Het is mij wel niet zo duidelijk over wie het precies gaat bij u, maar ik vermoed dat je je vader bedoeld.
Bij mijn vader is precies 2 jaar geleden ook darmkanker vastgesteld nadat hij een volledige obstructie had en totaal niet meer naar het toilet kon. Ze gaven hem toen nog 2,5 jaar te leven. Er werd een stuk darm verwijderd, maar ondertussen waren zijn lever, longen en klieren reeds aangetast. De methastase op de lever was al zó groot dat er niks meer te opereren viel. Na één jaar werd chemo in Sint-Niklaas stopgezet, omdat 'het niet meer opbracht'. Papa werd doorgestuurd naar 2 professoren in het UZ van Gent, waar hij dan 'proefkonijn' mocht zijn voor een produkt uit Amerika. In september werd ons dan ook verteld dat dit niet meer mocht baten.
Nog nooit zag ik iemand zo snel aftakelen. Papa is nog maar juist 55 jaar geworden. Nu leeft hij ook in een terminale fase, waar het niet meer te aanhoren is wat hij allemaal tegen ons zegt. Hij is boos en werkt dat uit op ons. We moeten hem ook altijd met rust laten. Soms zegt hij dingen die erg kwetsen, maar de dokter en de lieve mensen van palliatieve zorgen zeggen dan dat ik door de morfine komt !
Papa wil ook niet naar het ziekenhuis en ligt dus dag en nacht in een ziekenhuisbed in de living. Regelmatig draait hij zich naar de muur omdat hij niks meer met ons te maken wil hebben.
Ik begrijp volledig wat u bedoeld als ik tussen de regels lees dat u er (ook) alleen voorstaat.
Ik ben zelf een mama van een kleuter van 4,5 jaar en dat maakt het er niet makkelijker op, omdat hij ook heeft verschillende vragen heeft waarom 'bompa' zo ziek is en niet meer lief is...

Reageer gerust en weet vooral dat je er zéker niet alleen voorstaat !
Veel sterkte voor u en u familie !
Tuffelke !

[Steef0804]

Lieve Jo,

Nog maar een paar uur en dan is het precies 3 maanden geleden dat mijn vader is overleden. In nog geen vier maanden tijd veranderde hij van mijn sterke vader in een zwak en ziek persoon. In april werd hij, naar wij dachten voor galstenen, opgenomen in het ziekenhuis. Als snel kregen wij de diagnose "kanker" te horen. Niks kon hem meer helpen. Na een hele lange ziekenhuisopname is mijn vader uiteindelijk weer thuis gekomen (hij wilde thuis sterven). Wij hoopten dat mijn vader en moeder deze tijd thuis konden gebruiken om vooral nog veel met elkaar te praten, elkaar lekker vast te houden of wat dan ook. Maar ook mijn vader leek degene die hem het meest naast stond van zich af te stoten. Mijn moeder kon niet veel goeds meer doen en ik was eigenlijk nog de enige die hem mocht verzorgen. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad (en heb het er nog moeilijk mee). Helaas is mijn vader nog maar een week thuis geweest en was hij in die week duidelijk al afscheid aan het nemen en volledig in zichzelf gekeerd. Hij was moe, kortaf en eigenlijk was het mijn vader niet meer. Zijn laatste worden tegen mij waren "ga weg". Ik weet dat hij hier zelf niets aan kon doen en dat hij helemaal onder de morfine zat maar het maakt het nu zo ontzettend moeilijk. Nu zijn mijn laatste gedachten aan mijn vader toch zoals hij in die laatste week was, ik weet dat dit ooit over gaat en dat ik mijn vader zal herinneren zoals hij altijd is geweest maar die tijd is nog niet aangebroken. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en onthoud dat jouw dierbare op dit moment een strijd moet leveren. Hij heeft het heel moeilijk omdat hij de wetenschap heeft binnenkort al zijn dierbare achter te moeten laten. Probeer deze gedachte te houden als hij niet aardig kan zijn. Verzorg hem met alles wat je hebt want achteraf kun je hier spijt van krijgen. Veel sterkte!!!

[xxx]

lieve allemaal

Probeer je niets aan te trekken van de dingen die je vader/man zeggen die pijn doen...ze kunnen het niet helpen.
Ik heb me er zo doorheen geslaan....Mijn man (39)zei ook dingen of werd kwaad om hele kleine dingen(en hij wist dat ook zelf en had steeds zo'n spijt). Elke keer dacht ik meteen hij kan het niet helpen....het zijn de uitzaaiingen in zijn hoofd of het is de morfine.
Het is ook echt zo......trek het je niet aan ze bedoelen het niet zo.
Denk aan de mooie dingen....Hoe ze hiervoor waren...dat zijn ze nog!! Dat is wat je moet onthouden....
En als je vader probeert om zijn eigen begrafenis te regelen....graag!! Dan weet je hoe hij het zo willen. Er zijn mensen die het zelf willen doen en anderen kunnen of willen dit niet. Laat ze zelf beslissen, trek je niets van anderen aan.
Heel veel sterkte
liefs Brigitte

[perlege]

lieve allemaal

Probeer je niets aan te trekken van de dingen die je vader/man zeggen die pijn doen...ze kunnen het niet helpen.
Ik heb me er zo doorheen geslaan....Mijn man (39)zei ook dingen of werd kwaad om hele kleine dingen(en hij wist dat ook zelf en had steeds zo'n spijt). Elke keer dacht ik meteen hij kan het niet helpen....het zijn de uitzaaiingen in zijn hoofd of het is de morfine.
Het is ook echt zo......trek het je niet aan ze bedoelen het niet zo.
Denk aan de mooie dingen....Hoe ze hiervoor waren...dat zijn ze nog!! Dat is wat je moet onthouden....
En als je vader probeert om zijn eigen begrafenis te regelen....graag!! Dan weet je hoe hij het zo willen. Er zijn mensen die het zelf willen doen en anderen kunnen of willen dit niet. Laat ze zelf beslissen, trek je niets van anderen aan.
Heel veel sterkte
liefs Brigitte

met veel liefs aan allen die dit ook meemaken.

ja ik begrijp allemaal wat je allemaal moet verwerken !
(mijn man is 45 jaar en heeft slokdarmkanker met uitzaaiingen en is niet meer te behandelen)
want ik bevind mij in de zelfde situatie , in het begin was er nog plaats om met elkaar te praten ! maar sederd een 14 tal dagen is alles drastich veranderd ? ik begrijp het niet meer ik zou door een vuur gaan om hem te kunnen helpen maar mijn man sluit mij intergraal uit van alles en ook over alles uitleg is hier niet bij nodig want jullie maken het zelfde mee daarom reageer ik eens om dat wij zo te zien niet allen zijn en daarom een inwendige woede? en angst aan't verbergen zijn .
van de morgen belde ik met mijn huisarts om raad tevragen ??? en deze vertelde dat het normaal was dat ons geliefde persoon dit doen! omdat zij in de fase zijn van besef van de situatie waar hij hem bevind en dat het er niet op ging verbeteren in deze fase !! sommige volgens de huisarts bijven zo en andere veranderen van houding eens ze de situatie hebben aanvaard dit is ook een reactie om de personen die ze lief hebben te besparen!!! maar het is verdomd moeilijk en beangstigend om het te moeten meemaken ik zelf kan het niet verwerken , ik voel me zo machteloos ,maar ja een andere keuze hebben wij niet in ons macht: dus nemen zo als het komt en voor julli veel sterkte en hoop op een inkeer en maak er nog wat van , geniet van elkaar zoveel ge kan ...dit
ga ik in iedergeval proberen in goede en kwaade dagen???..

veel liefs linda

[xxx]

Hallo Linda

Het is zoals je huisarts zegt.....er is niets zo moeilijk als te weten dat je gaat sterven en te weten dat je degene waarvan je zoveel houdt achter moet laten. Heeft mijn man ook toegegeven...dat dat het ergste is.
Ze zijn al bezig met een stukje loslaten van het leven en degene waarvan ze houden.....helaas is de laatste weg er een die ze helemaal zelf en alleen moeten gaan.
Ik zou graag mee zijn gegaan moet ik zeggen maar het mocht niet....
liefs Brigitte

[Tuffelke]

Beste Brigitte en Linda,

Bedankt voor de lieve reakties, het doet me goed; ook al lees ik jullie verhalen met tranen in de ogen !
Ik wil toch nog even reageren op het feit dat papa zijn eigen begrafenis wil regelen : Hij zegt dat hij na zijn crematie niet wil verstrooid worden en dat we hem met de urne in de muur moeten zetten. Nu ben ik op 1 november eens gaan kijken op het kerkhof, maar dat is niks voor mij hoor, zomaar in een muur, dan heb je geen apart plekje om later eens met hem te praten of geen plaats voor een degelijk bloemstuk of een mooie kaars ! Er bestaat nu de mogelijkheid om een urne ook te begraven, maar dan moet je er apart een zerk voor laten maken en die kost ongeveer 1000 euro. Dit heb ik er graag voor over, maar papa wil niet dat mama dit alleen moet betalen, dus wil hij toch maar in de muur. Weten jullie hoe moeilijk het is om hier de juiste beslissing te nemen ? Ga je nu verder op de laatste wens van diegene die gaat sterven, of volg je uw hart en doe je uw eigen ding, omdat wij (mama, ik en mijn zoontje van 4,5) toch achterblijven met ons verdriet hé !? Ik zou liever een plekje voor hem alleen willen...
Zo is er ook nog het probleem met de 'koffietafel'. Papa is van mening dat daar enkel de mensen moeten bij zijn, die HEM kennen. Dat vind ik persoonlijk ook niet correct, want mijn naaste collega én mijn baas, zijn schitterende mensen, die mij al 2 jaar steunen in mijn verdriet ! Elke dag als ik kom werken, vragen ze eerst hoe het met papa gaat en dan vragen ze hoe het met mij gaat. Ze kennen papa wel niet persoonlijk, maar ik vind wel dat ze op de koffietafel mogen komen, al is het maar om mij morele steun te geven ! Op deze manier ga ik weer tegen de wil van papa in !! Ik kan zo nog een paar dingen opnoemen, die het allemaal moeilijker maken, dus bedoel ik maar dat dit zeker niet gemakkelijk is !
Zijn er nog mensen in deze situatie ? En hoe hebben jullie dat dan opgelost ?
Alvast bedankt voor jullie steun en héééééél veel sterkte voor jullie ook !
Tuffelke. (uit België, maar dat maakt niet uit hé, de pijn en het verdriet zijn hetzelfde...)

[xxx]

Hallo Tuffelke

Ik zou als je moeder het ook wil toch dat grafje doen en de urn begraven als jullie behoefte hebben aan een plaatsje en de kosten delen.
Je kunt het er toch met je vader over hebben...ik kan me niet voorstellen dat ie daar problemen mee heeft.
Het is gewoon fijn om een plaatsje te hebben voor jezelf....precies wat je zegt...een bloemetje, kaarsje etc.
Mijn man heeft ook een urnengrafje met een klein tuintje ervoor....ik ga elke dat een kaarsje aansteken en zorg dat er bloemen staan.
Voor wat betreft die koffietafel dat vind ik moeilijker maar als je het aan je vader uitlegt....misschien vind ie het dan wel goed?
Liefs Brigitte

[jo]

Hallo Brigit, Linda en Tuffelke en gasten,
Ik dank jullie allemaal hartelijk voor het reageren op het briefje die ik enkele dagen geleden heb geplaatst. Ik had geen antwoorden verwacht. Ik wilde mijn eitje kwijt en voelden mij daarna ook wat opgelucht. Om antwoorden te krijgen die zo waar klonken in mijn oren was eigenlijk een ware opluchting want ik had niet langer het gevoel dat ik de verkeerde dingen deed of zei.
Ook mijn partner heeft wensen die ik moeilijk vind om na te komen, over de begrafenis en wat erna zal gaan gebeuren. Hij heeft het ook allemaal op papier gezet. Hij wil alleen enkele personen aanwezig hebben maar ik weet dat er vele zijn die toch bij zijn begravenis aanwezig zullen zijn. Ik heb hem belooft dat ik de uitnodigingen gering zal houden maar vertelden hem dat ik geen controle heb over mensen die toch besluiten om te komen. Zei ook tegen hem dat er enkele zijn die er speciaal voor mij aanwezig zullen zijn. Zo hou ik mijn belofte tegen over hem maar laat hem weten dat ik de situatie niet geheel in eigen handen heb. Alhoewel hij niet langer mensen wil zien waar hij zijn tijd aan "verspilt", zij blijven om hem geven en van hem houden.
Sinds het plaatsen van het berichtje hebben wij nog enkele gespreken gehad met de specialist. Het praten erover wordt er niet makkelijker op en hij is nog stiller geworden dan voorheen. Als we wel communiceren dan verluisteren wij dingen tegen elkaar, alsof we het over een ander hebben. Het voelt allemaal onrealistische aan. De huisarts helpt momenteel met pijncontrolle en heeft het even over euthenasie gehad, heel voorzichtig! Onze huisarts zal nu ook een grotere rol spelen in de zorg van hem. Ik weet nu dat ik zal afwachten wat mijn partner mij verteld en waar ik voor hem iets kan betekenen. Ik zal hem de ruimte bieden die hij nodig heeft.

[jo]

PS; Ik wens jullie allen heel veel sterkte toe in de komende dagen, maanden en zeker jaren! Ik dank jullie ook hartelijk voor al jullie bemoedigende berichtjes. Veel liefs, Jo