sexualiteit voor degene met kanker

Vaak erg onbesproken. Wat doet het met jou?
Hoe gaan anderen ermee om?

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

sexualiteit voor degene met kanker

Berichtdoor Max » Di 24 Sep 2002 19:36

Hoi allemaal,
Ik heb een vraag.
Ik heb borstkanker gehad,heb een chemokuur ondergaan,dubbelzijdige reconstructie erachteraan.
door alles wat er gebeurt is heb ik nogal wat problemen met intiem zijn met mijn man.Begrijp me niet verkeerd het is wel lekker,maar de dingen die ik leuk en lekker vond zijn nogal veranderd.Voor alles vond ik het heerlijk om de controle over te geven aan mijn man(werd ik mede opgewonden van),nu moet ik me er echt toe zetten.ook duurt het nu langer voordat ik opgewonden ben.Herkent iemand dit?Ik zou graag willen weten hoe iemand anders die ziek is geweest en het herkent hiermee omgaat.vriendelijke groeten,Max.

roby
Lid
Berichten: 7
Lid geworden op: Vr 03 Mei 2002 17:10
Locatie: arnhem
Contact:

Berichtdoor roby » Ma 14 Okt 2002 15:28

Dag Max,

Wel een beetje moeilijk hoor, met een vreemde over mijn sex leven te praten maar ik vond dat ik wel moest reageren om je te laten weten dat je niet de enige bent en misschien reageren nu nog wel meer mensen.
Bij mij is ook borstkanker gediagnostiseerd en wel afgelopen april. Een sparene operatie en straling waren het gevolg en nu zit ik in de overgang door een hormoonkuur voor de duur van twee jaar. Ik ben 29 en heb sinds jan 2001 een vriend. Door die overgang en alles wat ik meegemaakt heb loopt de sex ook niet al te goed. Ik vind het wel fijn maar loop niet meer over van opgewondenheid. Sex is fijn als ik er mee bezig ben maar als het niet gebeurt maakt me dat eigenlijk ook weinig uit. Hierdoor heeft mijn vriend ook niet veel zin omdat hij anders het idee heeft het alleen te moeten doen. Komt bij dat ik vrij onzeker geworden ben en inderdaad ook niet snel een orgasme krijg. Daar denk ik dan veel te veel over na op dat moment, waardoor ik wel helemaal af kan haken.
Ik hoop dat het in de loop van de tijd bij trekt, ook omdat ik nog in de beginfase ben wat betreft verwerking. Maar als dat niet gebeurt heb ik al besloten dat ik maar ergens hulp moet zoeken voor het te laat is.
Groetjes Roby

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

reactie Roby

Berichtdoor Max » Ma 14 Okt 2002 23:31

Hallo Roby,
Ik ben blij met je reactie.Ik vind het zelf ook nog moeilijk om over mijn sexleven te praten maar ik ben blij dat ik niet de enige ben met de 'beperkingen'.Wat erg dat je op 29 jarige leeftijd al in de overgang bent,hopelijk gaat het snel weer over.Ik herken me in het langdurig bezig zijn voordat je een orgasme krijgt.Als ik bezig ben met mijn man,heb ik altijd het idee dat het telang duurt voor ik echt opgewonden ben .mijn man vind dat wel meevallen maar het duurt langer dan voor m'n ziekte.
Ik ben verder blij dat je erover wil vertellen.Ik dacht in het begin dat ik gek werdt omdat het me niet lukte om lekker opgewonden te worden.Ik dacht dat het aan mij lag.
Gelukkig ontdekken we zolangzamerhand andere manieren om het prettig te maken.
Nu moet ik er ook bij zeggen dat ik moeite met mezelf qua sexualiteit heb.Elke keer als we bezig zijn zie ik dat litteken beneden en voel me meteen niet sexy meer.Ik moet mezelf dan echt eroverheen zetten.Ik herken mezelf zo in jouw verhaal.
Hopelijk geef je weer reactie als je het prettig vind om erover te mailen.overigens ben in 30 jaar.groetjes van Max.

Pieter

Partner van borstkankerpatiënt

Berichtdoor Pieter » Zo 26 Jan 2003 03:03

Hoi Max en hoi Roby,

Ik heb zoëven jullie verhaal met veel herkenning gelezen. Mijn vrouw heeft 4 jaar geleden borstkanker gekregen en na een operatie en chemokuur en hormonenkuur is ze in de overgang gekomen. Ze is nu 40.

Ze heeft het dus overleefd. "Mooi" zou je zeggen.

Natuurlijk gaat de belangstelling altijd naar haar uit, maar op sommige punten, heb ik eigenlijk nog maar een halve vrouw over. (sex bijvoorbeeld)

Een beetje vreemd hier om sex met zomaar 2 vreemde, nou ja bijna vreemde dames te bespreken, maar god tis nu al zo lang klote op dit gebied. Ik heb in het begin de fout gemaakt haar niet te geruststellen, dat ik haar nog steeds "mooi" vond. Ik dacht dat ze dat zo wel begreep.
Blijkbaar schaamde ze zich voor mij.

Ze heeft geen zin meer in sex. Zij zelf zegt van wel. Maar dan moet het wel van mij komen.
Altijd van mij. Niet dat ik niet wil, maar het geeft mij duidelijkaan dat het haar niet interesseert. Zo van: "niet?, oh, ook goed!"

Dat maakt me droevig.
En demotiveert om dingen verder te proberen.

Ze wil me best af en toe eens bevredigen (pijpen of zo), zo eens in de 2 maanden, maar dat lijkt meer een actie om het huwelijk (met 2 kinderen) in stand te houden. Zij zelf hoeft dan meestal niets. En al helemaal geen penetratie. Is de laatste jaren niet meer gebeurd.

Ik vraag me af wat we nu verder moeten.


Veel groeten,
Hopelijk tot schrijfs.


Pieter.

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

reactie pieter

Berichtdoor Max » Zo 26 Jan 2003 09:48

Hallo Pieter,
Ik heb je verhaal gelezen en wilde even reageren.
je zegt dat je vrouw eigenlijk al 4 jaar geen zin meer heeft in sex,behalve als het alleen van jouw kant komt.Na mijn ziekte had ik een lange tijd ook geen zin in sex.Mijn man is erg geduldig met me geweest.Ik voelde me niet sexy,vooral door dat afschuwelijke litteken.Mijn man heeft me nooit gezegt dat hij me mooi vond maar dat hoefde ook niet.hij liet het me in alles merken:knuffel hier,kusje daar en stug volhouden om me op bepaalde plekken te blijven aanraken.zijn motto was'de aanhouder wint'.uiteindelijk begon ik weer een beetje zin in sex te krijgen maar kwam erachter dat bepaalde dingen die ik lekker heb gevondenvoor mijn ziekte-operatie-chemo ,nu niet meer lekker vond.Ik heb op een medische site gelezen dat na de chemo bij de vrouw de vagina gevoeliger wordt en dat de kans bestaat dat je niet meer zo vochtig wordt ,ook al ben je sexueel opgewonden.Bij mij is dat zeker het geval.Penetratie is bij mij pijnlijker gevoeliger geworden en het duurt'eeuwen'voor ik goed nat ben.Nu hebben we andere dingen ondekt om te doen tijdens sex en dat helpt.Misschien moet je eens met je vrouw praten.misschien dat bij haar ook alles wat gevoeliger is geworden en wil ze daarom niet.verder kan ik maar 1 ding aangeven;heb geduld en hou vol.veel succes en als je weer van je af wil praten weet je waar je naar toe kan.groetjes van Max.

Pieter
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 26 Jan 2003 15:09
Contact:

Berichtdoor Pieter » Zo 26 Jan 2003 15:42

Hoi Max,

Bedankt voor je antwoord. Het doet me goed. Ik ga er in de komende dagen over nadenken, laten bezinken.

Even spontaan, nu: ik vind het heel moeilijk. Zoals nu, vanmiddag ook weer. Ik heb eigenlijk best wel zin. Maar ik weet al dat ik het toch niet hoef te proberen. Om te beginnen lopen er hier 2 kinderen rond (4 en 13). Maar buiten dat, het droevige gevoel van: het heeft toch geen zin, ze wil toch niet!
Als ik haar een massage geef met die olie, zegt ze aan het eind: "bedankt liefje, het was lekker" welterusten. En ik weeeeeeeeeet dat vantevoren ! 9 van de 10 keer gaat het zo.

Het blijft eigenlijk wel vreemd voor me, zo over je diepste gevoelens te praten. Maar aan de andere kant weet ik ook dat ik eerlijk ben tegen je en dat het dus wel goed zal komen.
Dat vertrouwen heb ik wel.

Jij hebt wel geluk gehad zeg met jouw man. Met al dat geduld, of beter: al dat vertrouwen.

Ik praat wel (een beetje) met mijn vrouw. Vooral de laatste weken. (pas)
Niet te lang per dag (maximaal 2-3 minuten, want voor we het weten zitten we in die verwijtende sfeer, dus ruzie Of, ik huil, zoals gisterochtend.
Het is zzzzzzzzoooooooooooooooooooooo'n gemis. Een van de mooiste dingen in het leven, sex en de intimiteit die erbij hoort. Tis foetsie. "het spijt me, maar uw vrouw heeft borstkanker"
getverdemme. toen begon het ge-etter. eind 1998.

Ik ben ook wel eens boos. Teleurgesteld. IK heb hier niet om gevraagd. En ik weet natuurlijk best dat Zij er ook niet om heeft gevraagd, maar dat de bk haar is overkomen!
Maar toch, tis lelijk om te denken, ik weet het, en misschien aan jou ook niet uit te leggen, maar als ik een andere vrouw had gehad, was me dit waarschijnlijk niet overkomen.
Ik huil nu.

Tis wel wat onsamenhangend wat hierboven staat, meer een uiting van gevoel.

kHoop dat je niet al te boos bent.

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

reactie pieter

Berichtdoor Max » Zo 26 Jan 2003 18:21

Hallo Pieter,
nee hoor,ik ben niet boos.ik begrijp best dat die gedachte voortkomt uit onmacht,maar dit had je ook met een andere vrouw kunnen overkomen.Dan heb ik toch een vraag en dan eigenlijk aan je vrouw;kan ze hierzelf met iemand over praten of moet ze alles alleen verwerken(buiten jouw dan)?misschien kan het beter met haar gaan als ze leest dat ze niet alleen is hiemee.Ikzelf had het idee dat ik gek werdt omdat ik zo compleet verandert was,het heeft een hele tijd geduurd voordat ik was waar ik nu ben. Misschien moet je een keertje een avondje alleen met haar plannen-zonder de kinderen- als verrassing zodat je op een rustige manier met haar kan praten.misschien kun je haar dan op een bepaalde manier aanraken en zeggen dat je haar heel mooi vind.Ik weet niet hoe ze is maar communicatie is op dit moment heel belangerijk.Ik weet niet of je dit al een keertje gedaan hebt maar het is hetproberen waard.groetjes en laat het maar weten.Max

Pieter
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 26 Jan 2003 15:09
Contact:

Berichtdoor Pieter » Za 01 Feb 2003 08:10

Lief van je Max, de adviezen!

Ja we praten wel. Een beetje.
En JA, onmacht, dat is het. Frustratie.

Zijzelf heeft een hekel aan computers (met veel aandringen typt ze zelf een briefje in Word, maar dan hebben we het gehad).

Maar ik zal haar vragen of zij het er met anderen over heeft !!! Daar gaat het om.

Mag ik vragen welke andere dingen jullie ondekt hebben om te doen tijdens sex? Voor een deel is het ook een technisch probleem, hoe lullig ik dat soms ook vind (maakt dat me oud voel, technische dingen nodig te hebben)


Pieter

Pieter
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 26 Jan 2003 15:09
Contact:

Berichtdoor Pieter » Za 01 Feb 2003 17:20

[color=blue][size=18]Max,

Ik heb haar gevraagd of zij het er met anderen over heeft gesproken. Vanochtend. Nee. Niet. Hooguit een keer vaag genoemd naar haar beste vriendin. Ze vindt dat te intiem om met anderen te bespreken.

Pieter
[/color][/size]

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

antwoord Pieter

Berichtdoor Max » Za 01 Feb 2003 20:40

Hallo Pieter,
hoe mijn man en ik dat doen?tja,we gaan langs elkaars lichaam en ontdekken dan waar het het meest lekker aanvoelt,we gebruiken speeltjes e.d, je moet het zelf ontdekken hoe je op andere manieren iemand opgewonden kan maken.daar kan ik je weinig antwoord op geven want ik weet niet wat ze lekker vind.dat is iets tussen jullie twee.wel heb ik nog een opmerking waar je misschien rekening mee kan houden.na mijn amputatie en dubbelzijdige reconstructie ben ik op veel plekken ongevoelig geworden.Als je over mijn borst gaat bv voel ik een groot gedeelte niets en dan een stukje wel weer wat.bij mijn buik zijn ook stukken ongevoelig en stukjes wel gevoelig.Misschien heeft jouw vrouw daar ook last van en vind ze het daarom mede niet lekker.verder kan ik haar aanraden om haar gevoelens op te schrijven.dat heeft me ook geholpen.dan kan ze haar intieme dingen voor zichzelf houden maar het wel verwerken.succes en groetjes van Max.

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

tip

Berichtdoor Max » Zo 23 Feb 2003 13:44

Hallo Pieter,
je had problemen met je vrouw over de sexuele omgang met haar.Ik heb een adres van een site voor je waar je eventueel naar toe kan gaan om te lezen waarom je vrouw er moeite mee kan hebben om met je te vrijen.de site heet www.diagnose-kanker.nl/1_frame/1-frame-gevolgen htm.Ik weet niet of de horizontale streepjes goed gezet zijn maar dan moet je het maar even proberen.succes en hopelijk heb je er iets aan.groetjes van Max.

Gebruikersavatar
TaxiKees
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 13 Apr 2003 12:46
Locatie: Maassluis
Contact:

Sexualiteit na de diagnose kanker

Berichtdoor TaxiKees » Di 15 Apr 2003 14:46

Even reageren op de posting, hier boven, de verwijzing word vast hier naartoe bedoeld:
http://www.diagnose-kanker.nl/ klik op "Gevolgen van kanker" en daarna kies je de knop "Kanker en sexualiteit".

En kijk ook hier eens rond:
http://www.leefwijzer.nl/sex/ziekte_en_seks.asp


Wat moedig en knap die openhartigheid van jullie!

Afbeelding Dank je wel!

De sexualiteit na de diagnose was direct een dermate van ondergeschikt belang zijnde onderdeel in onze relatie dat ik kan zeggen: het bestond gewoon niet, die eerste dagen. Ik weet niet hoe lang het duurde maar nog vóór de operatie, dus de verwijdering van de nier met de tumor, gaf ik aan het wel te willen. Mijn vrouw was daar verbaasd over, en nu nog zegt ze: "Dat jij dat wilde, zo vlak voor de operatie kan ik nóg niet begrijpen!" Heden is de sexualiteit in onze relatie als voorheen, matig dus Afbeelding hoogstens dat de vermoeidheid soms wat sterker is dan de sexuele prikkels mede door het feit dat ik soms véél te laat naar bed ga hoor, en natuurlijk, mijn litteken is ook niet zó opvallend en ingrijpend dan een borstoperatie cq amputatie.
De huid onder het litteken, vanonder het borstbeen lopend naar m'n rechterzij, is gevoelloos. Een paar cm onder de navel is het gevoel er weer, wat zou ik het jammer gevonden hebben als die gevoelloosheid zich strekte, tot en met de genitaliën! Maar dat is gelukkig niet zo, blijft wel een raar gevoel dat moet ik zeggen!

margje

sexualiteit na kanker

Berichtdoor margje » Za 12 Jul 2003 02:15

Hallo allemaal,

Tja.......sexualiteit na kanker!
Er wordt lang niet voldoende over gesproken helaas. Na mijn borstsparende operatie, de bestralingen, de chemokuren en de anti-hormoon behandeling staat mijn lichaam helemaal op z'n kop Niets voelt eigenlijk meer hetzelfde en ik vergeet eigenlijk bijna dat ik een vrouwtje ben. Logisch ook wel als je nagaat dat hormoon therapie ook wel chemische castratie genoemd wordt!!!
Denk maar eens in wat dat eigenlijk betekent.
(Het wordt gebruikt om veelvoudige sex-criminelen de zin aan sex, tenminste....de lichamelijke behoefte aan sex te ontnemen!)Dat wil in geen geval zeggen dat de behoefte er niet is.
Eigenlijk is het dubbel wrang, ik voelde het eerst als een soort tekortkoming van mezelf. Later begreep ik dat het eigenlijk ook een tekortkoming van mijn partner is.
Kijk, lichamelijke gevolgen (geen sex hormoon, overgangsklachten, littekenweefsel, pijn, conditie) kun je een persoon niet aan rekenen. Technische dingen omtrent het vrijen met elkaar kun je overkomen, verzachten en onderdeel maken van je voorspel. Zonder voorspel lukt het mijn lichaam überhaupt niet om klaar te zijn voor "ontvangst", domweg vanwege de gevolgen van de behandeling tegen een ziekte waar ik absoluut niet om gevraagd heb.
Logisch zover? Dat is het practische van het verhaal.

Waarom wordt dat zo moeilijk los gezien van de behoefte aan warmte, intimiteit, samen zijn, genieten van elkaars nabijheid?
Waarom is het zo vaak zo dat er bijna getwijfeld wordt aan de liefde die je voor je partner voelt? Als er iets is dat gegroeid is tussen de inmiddels doorstane ellende, is het wel het besef dat mijn liefde onvoorwaardelijk is en enkel maar dieper geworden is, dieper dan het lichamelijke.
Door een aantal keren teleurgesteld geraakt te zijn wordt de kloof op sex gebied alleen maar groter. Naar mijn idee heeft dat meerdere oorzaken.
Het neemt een eigen vorm aan. De bezordheid van de "gezonde" partner heeft waarschijnlijk in het begin van de ziekte een soort van "ik moet haar ontzien en kan toch niet zomaar achter mijn eigen "dierlijke" lusten aanrennen?" En dus wordt er heel lief een poos afstand bewaard. De patiënt denkt vaak, geboren uit haar eigen onzekerheid over het getekende en veranderde lichaam dat het niet meer mooi gevonden wordt.
Eigenlijk is dat helemaal niet aan de orde, we hebben het over liefde en de volkomen normale behoefte om zo dicht mogelijk bij elkaar te zijn!
Toch geeft het de patiënt dan weer de indruk dat ze niet meer voldoet!
Natuurlijk zijn we allemaal eigenlijk een stel pubers als het over praten over sex aankomt. Het is moeilijk, je neemt alletwee je eigen onterecht veronderstelde afwijzing mee en vergeet dat het in de eerste instantie ontstaan is uit het technisch niet meer functioneren van het lichaam.

Wat moeten we dan? Alletwee blijven hangen in ons zelfmedelijden en steeds verder van elkaar afdrijven tot we een soort broer zus relatie hebben? Nee!!! Laten we eens heel eerlijk met elkaar praten, laat eens horen hoe het voor jou voelt, waar je bang voor bent en hoe je de intimiteit mist. Huil gerust en laat je frustratie zien. Okay, ik ben degene met het veranderde lichaam, eigenlijk zijn we beiden verplicht om daar eens heel open over te praten. Dingen die heel erg fijn waren ooit, kunnen nu enorm vervelend of ongemakkelijk aanvoelen, maar als je dat niet doorgeeft? Ook van de andere kant mag best wel gezegd worden dat het een beetje af kan schrikken, alleen al vanwege het feit dat elke verandering duidelijk verband houd met de kanker en de emoties die daar bij horen en eigenlijk niet in de slaapkamer thuishoren.
Ik heb mijn man al eens gezegd, dat hij heus niets kan vertellen wat ik zelf al niet bedacht had in mijn stille momenten.
Ik heb de kanker voorlopig getackeld en dat was een hele klus, ik weiger te accepteren dat de gevolgen zouden zijn dat we elkaar verliezen.

Dus, lieve mensen, alsjeblieft, wees oprecht tegen elkaar, praat en gooi je angsten, je onzekerheden, je kwetsbaarheid eruit en probeer het eens vanuit elkaars positie te bekijken. Er is hier geen gelijk.
Alleen maar de bereidheid om elkaar op te vangen in deze moeilijke, zeer onderschatte periode van "nakanker".
Als je weer open en recht tegenover elkaar staat in deze, je door de nodige tranen en gesprekken hebt geworsteld, het samenzijn op zich niet meer een bron van onzekerheid over de liefde voor elkaar is..........dan pas is de weg open om samen, ongedwongen, helemaal opnieuw te ontdekken wat plezierig voor je is. (Met glijmiddel of extra lang voorspel, wel te verstaan. Dat hoort er nu net zo bij, als de pil of het condoom vroeger.) Voor je het weet waan je je weer in je tienerjaren.
Natuurlijk zijn er de nodige extra moeilijkheden, blijvende vermoeidheid, gebrek aan privacy als de kinderen wat groter zijn, stoma, noem maar op. Het zou eigenlijk verplicht moeten zijn om minmaal elk kwartaal eens even alleen met z'n tweeën een weekendje er opuit te trekken.
Vrij van de dagelijkse dingen, het huishouden, het koken en ja heus....de kids! Als je met kanker in aanraking gekomen bent, je gevecht geleverd hebt, hoopt dat het afdoende was, dan wordt het leven een heel stuk kostbaarder, ondanks de beperkingen.
Gun jezelf dan ook de tijd om samen te genieten.

Het spijt me dat het zo'n lap tekst geworden is, ik lees hem ook niet meer over op zoek naar spelfouten. Ik heb puur geschreven vanuit mijn hart en vanuit de sporadische ervaringen van mensen uit mijn mailgroep.
Het moest er gewoon even uit.

Wijzelf????????? We zitten eindelijk halverwege het traject.
Waarom? Mijn man draait naast zijn volledige werkweek, 80 tot 90% van het huishouden vanwege mijn extreme vermoeidheid. Mijn hart en mijn hormoonhuishouding worden op dit moment onderzocht vanwege de verdenking dat er meer aan de hand is buiten de "(ab)normale" nakanker vermoeidheid om. Hij stond zo ongeveer op afknappen omdat hij te hogen eisen aan zichzelf stelde en het enorme gevoel van onmacht. Het maakte niet uit hoevaak ik hem probeerde af te remmen, hij moest door! Vorm van ontkenning lijkt wel, maar daar wil hij zelf nog niet helemaal aan. Kijk.........om door te kunnen gaan met een door kanker veranderd leven, moet je wel eerst afscheid nemen van je leven van voor de kanker!
Dat is nog te moeilijk voor hem op dit moment.
Ik ben daar al klaar mee. Na enorm opstandig, boos, kwaad, verdrietig en teleurgesteld te zijn geweest, afscheid te hebben genomen, ging er een nieuwe wereld open. Veel waardevoller tot in de details.
Hij heeft nog een klein beetje moeite om me bij te houden, maar komt eraan, ik voel het.

Lieve allemaal, heel veel geduld, kracht en moed om ook dit aspect van het leven na/met kanker weer te durven oppakken.
Het is niet makkelijk en gaat zeker niet vanzelf.
liefs,
een toevallige bezoekster,
Margje (41)

Gast

Berichtdoor Gast » Do 28 Aug 2003 23:11

Hoi, ik heb ook kanker gehad maar ik ben nog steeds bang dat ik iets krijg als, onvruchtbaarheid of iets met m'n hart..
Is dit raar? Of ben ik overbezorgd?
Je mag me mailen: w_beens@zonnet.nl

Groetjes Willem

femmeke
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 27 Nov 2003 12:52

Berichtdoor femmeke » Do 27 Nov 2003 12:54

wat een heerlijk duidelijk antwoord margje,
kan me er helemaal in vinden,
hoop dat je meer toevallig ff langs komt.
liefs femmeke

Jeanette
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr 28 Nov 2003 09:08
Locatie: Hengelo

Sexualiteit na de diagnose kanker

Berichtdoor Jeanette » Vr 28 Nov 2003 09:36

Ik heb het verhaal van margje met veel belangstelling gelezen. Ik weet nog niet wat me allemaal te wachten staat. Ik heb borstkanker. Ben 2 keer geopereerd. Beide keren borstbesparend. Tijdens de laatste operatie heb ik ook een okseltoilet gehad. Hierna heb ik 32 bestralingen ondergaan. Nu heb ik net mijn laatste chemokuur achter de rug en begin volgende maand met de hormoonkuur. Ik zou tijdens de chemo al in de overgang komen. Dat is niet helemaal gelukt. Dus alle problemen waarmee de overgang gepaard gaat staan me nog te wachten. Ik wacht het maar af en laat het maar over me heen komen. Heb door het bovenstaande wel geleerd dat we er over moeten blijven praten. Ook als het moeilijk word op het gebied van sexualiteit.
Bedankt hiervoor.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Gebruikersavatar
TaxiKees
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 13 Apr 2003 12:46
Locatie: Maassluis
Contact:

Berichtdoor TaxiKees » Di 25 Apr 2006 22:05

Ik heb nog eens Margjes verhaal gelezen....Geplaatst: Za Jul 12, 2003 1:15 am ...
van zo lang geleden en toch zo eigentijds gebleven.
Zo geweldig, zo realistisch en zo gewoon.
Het is een soort statement op het www,
nét als Femmekes enige eenzame post die ook het verhaal van Margje roemde.
Daartussenin Willem
Na Femmeke kwam nog Jeanette ...


Hoe zou het gaan met deze mensen? zit ik hier te denken ...
Afbeelding

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Een nabrander

Berichtdoor Jacques Smeets » Di 30 Jan 2007 21:50

Nieuw kolen op 't (min of meer gebluste)vuur, 't waakvlammetje?

Zo'n prachtige eerlijke bloemlezing van Margie en de oprechte woorden van anderen.
Ik ben de 55 jarige echtgenoot van een 56 jarige vrouw, waarbij in sept. 2006 borstkanker werd geconstateerd.
Wij hadden al een heel seksleven achter de rug, zo'n 37 jaar lang en zelfs nu nog genieten we van elkaar, ook na de operaties en tussen de chemokuren in.
Natuurlijk is het geen seks meer om de seks, maar een intieme beleving, die vele malen rijker is dan de seks van vroeger.
Het lijkt meer op een geestelijke samensmelting, zelfs nu mijn vrouw vrijwel kaal is. Dat maakt niet meer uit, wij zijn er voor elkaar maar ook voor onszelf. Dat voelt heel erg goed.

Jacques :wink:
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

Solist
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Za 09 Apr 2005 21:23
Locatie: Zuid Holland

Teleurgesteld

Berichtdoor Solist » Za 03 Feb 2007 20:00

Nou het leeft wel. Lezertjes met rode koontjes gezien het aantal malen dat dit item is gelezen. Zit blijkbaar veel mensen tussen de oren, behalve de doktoren :wink:
"Hoe ging het met de eventuele sex?
Mijn ervaring is dat de dokters dat onderwerp maar wat graag laten vallen. Blijkt lastig tussen de oren te zitten van de hulpverleners. Zolang het technisch om de kanker gaat is het prima voor elkaar, komen de menselijke aspecten om de hoek kijken is er niemand thuis. Slechts 1 keer, nadat je eerst gekleineerd bent doordat je partner gebruikt wordt als oefen object voor een dokter in opleiding en je met je jas al aan met de deurknop in de hand staat is het hekele onderwerp aan de orde geweest. Nou dan hoeft het dus niet meer ;-) Dan heb ik het wel over minstens 25 dokterscontacten als het niet meer is!
Zelfs na 4 jaar tobben met baarmoederhalskanker, 30+2 bestralingen, 2 operaties, chemo en hyperthermie komt er niemand op het idee dat dat wel eens niet meer zou vlotten.
Nou laat mij nog eens heel duidelijk maken, als je zo'n ziektegeschiedenis achter de rug hebt is er altijd wel iets aan de hand met de gemeenschap dames en heren doktoren! Hoef je niet eens naar te vragen ga er maar van uit dat dat zo is. Is dat erg dan? Nou voor een stuk levensvreugde zou het beter zijn als daar een beetje aandacht voor was. Al is het maar dat het goed is voor je afweersysteem ;-) Dat levert af en toe heel veel verdriet op. En in plaats van dat daar aandacht voor is wordt je als koppel steeds verder de vernieling in geholpen door een louter technische aanpak.
Lopen wij nog in het LUMC, een topkliniek voor gynaecologische oncologie!
Kan ik allemaal nog wel begrijpen uit oogpunt van kosten en dat daar geen tijd voor is. Maar wat mij dan wel stoort is alle bla bla in de foldertjes en oraties van hoogleraren zoals prof. Peters dat dat allemaal zo mooi is geregeld in Nederland. Dan krijg ik wel danig de smoor in de hele materie.
Laatst gewijzigd door Solist op Ma 05 Feb 2007 19:06, 1 keer totaal gewijzigd.
Recht is iets kroms dat verbogen is!

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Condooms

Berichtdoor Jacques Smeets » Za 03 Feb 2007 21:46

O ja, dat wilde ik ook nog kwijt.
Nu jij, solist, dit zegt over bla bla in de folders en zo valt mij dit te binnen.

Krijg je van een jonge verpleegkundige tijdens een gesprek, voorafgaande aan de chemokuur, te horen dat het wenselijk is om condooms te gebruiken in de eerste week na de chemokuur......

Alsof je dán zin in seks hebt. Je bent blij als je de week 'n beetje normaal doorkomt, zonder al te veel misselijkheid. De kracht verdwijnt sowieso door de lading vergif, die het lichaam te verduren krijgt.
Ik als partner kan er alleen maar voor mijn vrouw zijn, om haar af en toe te troosten, een arm om haar heen te slaan, te luisteren naar wat zij zegt en als langzaam aan de eetlust terugkomt ervoor te zorgen, dat zij iets te eten krijgt.

Ik heb op die mededeling niet gereageerd, het leek wel alsof iemand aan de andere kant van de wereld dit tegen me zei.
Het zij haar vergeven, want zij las dit alleen maar voor uit de folder.......

Wist zij veel?

Jacques :wink:
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

Gebruikersavatar
jodyi
Lid
Berichten: 499
Lid geworden op: Za 15 Mar 2003 19:56

Berichtdoor jodyi » Za 03 Feb 2007 23:40

Tja, wat jij weer zegt jaques, ze moeten het inderdaad zeggen en het moet genoemd worden, want als je het niet weet, en je hoort het later denk je ook van 'nou daar ben ik lekker mee! dat hebben ze dus ook weer niet verteld!'
Bij ons werd het ook verteld en tja, niet iedereen is even beroerd van de chemo en zelfs al was ik wel beroerd (o.a moe en pijnlijke ledematen), tja dan nog kwam het weleens voor .
Het zorgt er namelijk wel voor dat je hoofd eventjes helemaal leeg geraakt en naderhand voor een totaal ontspannen lichaam :wink:
Oke, de volgende dag was die ontspanning dan weer wel even ver te zoeken als het lichaam weer extra pijn deed, maar ach, het moment zelf was toch weer een moment genieten.
Maar oke, het hangt misschien ook wel van verschillende factoren af; kankersoort, behandeling en natuurlijk, de persoonlijke reactie van iedereen op de behandeling. Maar dat is iets wat moeilijk te bepalen is van te voren.

Ik vind het dus op zich wel positief dat ze het in elk geval noemde. Ze had ook kunnen denken van ' hee dat ga ik tegen hen nu niet zeggen hoor.. daar zitten ze niet op te wachten om te horen'. Maar dan maakt zij de keuze voor jullie. Nu kon je zelf kiezen of je er wat mee deed verder of niet.
Anderzijds kan ik me ook wel voorstellen dat je op het moment zelf zoiets hebt van ; nouja :shock:
*.* -- pluk de dag want het kan zo ineens de laatste zijn! --uit: Rood, marco borsato *.*

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Folders

Berichtdoor Jacques Smeets » Zo 04 Feb 2007 16:34

Hallo jodyi,

Ik heb het haar ook niet echt kwalijk genomen hoor, 't viel me alleen op.
Overigens was dit al het zoveelste gesprek dat we hadden met 'n verpleegkundige of arts. Elke keer werden we overspoeld met soortgelijke informatie en folders.
Ik weet niet hoe vaak aan ons dezelfde vragen werden gesteld.
Bij dat laatste gesprek - voor de chemokuur dus - heb ik 't daarover met die verpleegkundige gehad. Ik vroeg aan haar wat met de eerder gegeven informatie gebeurd was. Daarop wist zij geen antwoord te geven, wel dat zij begrip voor mijn vraag had. "Bureaucratie hè? ", werd dan gezegd, "zo is dat tegenwoordig nu eenmaal".

Als ik al eens vroeg waarom diezelfde informatie zo vaak verteld moest worden, dan kreeg ik steevast het antwoord, dat men dit "verplicht" was en dat het niet zozeer om de inhoud van de info ging, want die stond ook in de folders, maar zuiver omdat men ons niets mocht onthouden.
Als dit nl. wel het geval zou zijn zouden ze het risico lopen aansprakelijk gesteld te kunnen worden voor als er eens iets fout zou gaan (alsof er nu niks mis gaat in ziekenhuizen).

Ik begrijp overigens wel waarom dit allemaal in deze tijd zo loopt.
Dat is niet alleen in ziekenhuizen zo, maar overal, bij overheidsinstanties en dus ook bij de politie, waar ik al zo lang werk.
Verplichtingen hebben zodoende nog slechts één functie en dit is om te voorkomen dat men aansprakelijk wordt gesteld voor van alles en nog wat. Menselijke aspecten zoals vertrouwen, waardering, respect e.d. worden zodoende naar de achtergrond gedrongen.

Jacques :wink:
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.


Terug naar “Seksualiteit na de diagnose kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten