hoe ga ik er mee om

[femmie]

Hoe ga ik er mee om nu ik weet dat mijn moeder leverkanker heeft.
Wat moet ik doen nu ze elke dag bij mij is en in mijn gezin de eerste afleiding zoekt om maar niet met mijn vader de hele avond alleen te zijn.
We zitten nog te wachten op de uitslag van de leverpunctie en de desbetreffende behandelingen en mijn opbeurende en toch maar zo vrolijk mogelijke gedrag word steeds zwaarder omdat ook ik bang ben voor de uitslag.
Ik zal er altijd zijn voor haar en zeker voor mijn vader, maar om eens van lotgenoten te horen hoe zij er mee omgingen en gaan zou heel erg welkom zijn.
Ik weet niet eens hoe dit via internet gaat en kijk uit naar de gevolgen van mijn oproep.

groetjes

[kristeltje]

dag femmie,
toen ik je bericht las wist ik dat ik met jou moest praten! mijn vader heeft ook al enkele maanden leverkanker en het is heel moeilijk te aanvaarden! ze zijn net gestopt met chemotherapie en ik heb net te horen gekregen dat mijn vader nog maar enkele maanden te leven heeft!
ik reageerde zon dingen af op mijn moder (die het dan zelf ook zo moeilijk heeft) en op mijn fantastische vriend waar ik bijna een jaar mee samen ben! praat met mensen erover en reageer je vooral nie af! ik ga morgen met de huisdokter praten en hopelijk helpt dat een beetje! misschien krijg ik wel pilletjes om te kalmeren! mijn broer beseft dit allemaal niet zo goe, hij is al getrouwt en woon niet meer thuis! maar ik heb het eel moeilijk, ik ben nog maar 15 en woon dus nog thuis en maak dit allemaal mee! als je is wilt babbele, ik doe niets liever dan naar de mensen te luisteren! de laatste tijd komen mijn vriendinnen niet meer naar mij met hun problemen omdat ze denken dat ik het al moeilijk genoeg heb, maar eigenlijk doe ik niets liever dan naar de mensen te luistere! mijn emailadres is: kristeltje86@yahoo.com
xxxies
veel sterkte

[jes]

dit verhaal spreekt mij ook erg aan want ik heb net van mijn vader te horen gekregen dat hij weer kanker heeft na 3 jaar.
hij had maagkanker 3 jaar geleden en nu uitzaaiingen in de lymfklieren en lever.
bij hem gaan ze ook nog chemo doen maar ze kunnen hem niet genezen zeiden ze dus we weten ook niet hoe het er voor staat.


leef met jullie mee
groetjes jes......

[pascal]

Omgaan met kanker is en blijft altijd moeilijk, de ene vorm is makkelijk te genezen, de andere niet. Oordeel niet, ga uit van de mooie momenten die er nog zijn, blijf altijd hoop houden op nog mooie tijden.

Dit heeft ons gezin geholpen, ondanks dat we vanaf dag 1 wisten dat het voor mijn vader (54 jaar) een onmogelijke strijd zou worden, zijn we van het standpunt uitgegaan dat we van elkaar moeten genieten zolang het kan en er voor elkaar zijn.

Na de diagnose 23 mei 2003 is mijn vader overlden op 12 april 2004 thuis, we hebben hem met hart en ziel 12 dagen verzorgd en daar genoot hij van. Bedenk dat iemand heel snel van je weg kan gaan maar dat het belangrijkste is om samen te zijn.

Samen plezier, samen op reis, samen een eenheid, samen eigenwijs, samen kwaad, samen verdriet en samen weer moed.

Op zijn rouwkaart hadden wij onderstaand gedicht, misschien kunnen jullie er kracht uit halen.

Als twee groene ogen ons vragen:
"Help me, ik voel me niet zo fijn".
Mogen we dan, omdat we hem niet willen verliezen, edoistisch zijn?
Toen we van de dokter hoorden:
"Het komt niet meer goed, maar hij heeft geen pijn."
Mogen we dan, omdat we weten - dit is het eind-, egoistisch zijn?
Als twee lieve groene ogen,
zich gaan sluiten voorgoed,
en we zonder hem verder moeten,
met tranen in de ogen en een hart vol pijn,
proberen wen onszelf te overtuigen,
dit was het beste, we mogen niet egoistisch zijn.
te kort was je bij ons,
maar iedere dag samen was een feest,
en in al die fijne dagen ben jij nooit egoistisch geweest

allemaal veel sterkte
pascal

[Miluska]

Dit is een heel mooi gedicht Pascal

[pascal]

beste miluska,

het klopt, de wereld heeft geen nooduitgang, maar misschien is dat ook wel beter, dan kan je de waarheid, hoe erg of slecht die ook is niet ontlopen.

En zoals mijn vader altijd zei:" het leven gaat door, van iedereen is er bij de geboorte een boek geschreven, waar alles in staat tot op de dag van de dood en het is maar goed dat niemand weet wat daar in staat. Geniet van je leven zolang het kan en ga nooit met ruzie ef onopgeloste dingen slapen, je weet niet hoe de volgende dag eruit ziet."

pascal

[Miluska]

Hoi Pascal

Ik zou ook zeker niet willen weten hoe het leven voor mij er uit ziet, maar ik heb soms wel het idee dat het leven je op de proef stelt, kijken hoe je bent als je een tegenslag te verwerken krijgt.
En momenteel lijkt het wel of er geen einde komt aan al die ellende.Maar goed, ik hou mijn hoofd fier rechtop en probeer ook de positieve dingen te zien.

Femmie, ik weet hoe je je voelt, mijn toenmalige schoonvader had longkanker, en toen het bij hem bekend werd gaven ze hem een half jaar, al met al heeft die man geknokt en heeft het 4 jaar volgehouden, hij heeft zelfs nog 10 maand van mijn dochtertje mogen genieten. Het is eigenlijk ook maar net hoe een persoon is ingesteld die te horen krijgt dat het einde in zicht is, zo ben ik vorige week mijn opa verloren (staat elders hier op het forum) en die had 5 hersentumoren in zijn hoofd, die man had nooit in zijn leven een centje pijn, was altijd bezig met zijn dieren e.d., was altijd buiten. Ze hadden eerst iets gevonden op zijn long, een deel ervan hebben ze weggehaald, een jaar later heeft hij 5 tumoren in zijn hoofd, wat mogelijk al die tijd al daar gezeten had. (Maar ja das achteraf gepraat), en mijn opa zei laatst nog dat hij het niet meer zag zitte, hij wilde ook geen medicijnen om alles te rekken, hij had nog bestraling gehad maar dat had niet geholpen , en nu , nu is ie er niet meer.

Dus ik wil eigenlijk zeggen , als iemand knokt en er toch nog wat probeert van te maken, kan zo'n iemand nog heel lang bij je zijn.

Gr Miluska

sterkte met alles

[Mar]

Ik las dit onderwerp en wilde meteen reageren...
Ik ben 25 en op 29 augustus 2002 kregen we te horen dat mijn vader (54) alvleesklierkanker had in een vergevorderd stadium. Er was geen hoop meer op herstel en we wisten dat de tijd die we nog samen hadden, kort zou zijn. We hebben hem mee naar huis genomen en hebben hem daar met liefde vier weken verzorgd. Het was enorm moeilijk om de aftakeling dagelijks te zien maar hij was zó dankbaar dat we het deden... Ik ben dan ook blij dat we zijn laatste wens hebben kunnen vervullen.
Tja, hoe ga je om met een kankerpatient...Ik denk niet dat daar een handleiding voor is. Persoonlijk denk ik dat er ook veel afhangt van de omgeving. Hoe close is het gezin/de familie, hoe gaat de zieke er zelf mee om, in wat voor stadium bevindt de ziekte zich...Wat ik persoonlijk ervaren heb, is dat mijn vader het vreselijk vond om als patient behandeld te worden. Hij wilde dingen zelf blijven doen, ook toen het eigenlijk niet meer kon. Die zelfstandigheid moet je blijven respecteren. Mijn vader had er een hekel aan dat hij betutteld werd; juist daardoor werd hij er keihard mee geconfronteerd dat hij stervende was. Nu kan ik uit jouw post niet opmaken hoe ernstig de situatie is dus ik weet niet in hoeverre dit van toepassing is.
Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd, laat je nog eens weten hoe het gaat? Mocht je je verhaal kwijt willen, stuur me gerust een e-mail! ( missk01@ilse.nl)

Groetjes,
Marianne

[Joop]

Hoe ga ik er mee om nu ik weet dat mijn moeder leverkanker heeft.
Wat moet ik doen nu ze elke dag bij mij is en in mijn gezin de eerste afleiding zoekt om maar niet met mijn vader de hele avond alleen te zijn.
We zitten nog te wachten op de uitslag van de leverpunctie en de desbetreffende behandelingen en mijn opbeurende en toch maar zo vrolijk mogelijke gedrag word steeds zwaarder omdat ook ik bang ben voor de uitslag.
Ik zal er altijd zijn voor haar en zeker voor mijn vader, maar om eens van lotgenoten te horen hoe zij er mee omgingen en gaan zou heel erg welkom zijn.
Ik weet niet eens hoe dit via internet gaat en kijk uit naar de gevolgen van mijn oproep.

groetjes

Ieder heeft zijn eigen gevoel en verdriet, vooral als je zulk soort dingen moet meemaken. Ik heb ook tegen uitslagen zitten aanhikken, en mijn vrouw ook, terwijl ik wist dat het niet goed zou gaan. "Mijn vrouw is nog niet zolang overleden aan leverkanker". Het begon in de alvleesklier, twee maal geopereerd en uiteindelijk heeft dit allemaal niet mogen baten.
Ik begrijp best dat je bang bent voor de uitslag, maar helaas kan je die niet ontlopen. Niet bang zijn dat hij kanker heeft. Gewoon om blijven gaan zoals je was gewent. Hem niet laten barsten omdat je er niet mee om kan gaan. Je hoeft daar niet over te praten, de aanwezigheid is vaak al voeldoende. Het klink wellicht hard, helaas gebeurd dit vaak, dan men het maar laat afweten, terwijl diegene waar het om gaat, juist iemand hard nodig heeft. Ik heb het zien gebeuren. De eerste weken zie je nog iemand, dat wordt hoe langer hoe minder, omdat men niet weet of ermee omgaan. Dit is ook zo voor diegene die achterblijven. Dit vind is zo jammer dat het kan gebeuren dat men alleen wordt gelaten.
Ik weet dat het energie vreet, maar wat je ook doet het blijft jou keus. Ga je gevoel achterna.