Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn vader heeft uitzaaiingen in zijn lever. Hij wordt behandeld maar gaat (heel hard) achteruit.

Ik ben 24 en de relatie met mijn vader is altijd turbulent geweest. Even koppig als we zijn hadden we vaak ruzie om de meest onbenullige dingen. Vaak voelde ik me het ondergeschoven kindje,
maar tegelijk was ik het opstandige kind.

Na jarenlang thuis te hebben gewoon ben ik nu bijna 2 jaar op kamers. Ik ben expres lang thuisgebleven om de relatie met mijn vader en mijn plek in het gezin niet zo te eindigen.
En daar ben ik nu heel blij om! Maar toch.. het wringt. Mijn vader is een man niet over zijn gevoelens praat. Mijn moeder evenmin. Dus.. ik kan dit niet.. ik voel ze vaak niet,
alle pijn uit zich psychosomatisch (via keelklachten/vermoeidheid/etc).

Ik ben zo bang.. dat ik het niet aan zal kunnen als hij doodgaat.. Dat ik hem niet kan missen. Ik gun hem nog zoveel jaren, een gelukkige tijd met mijn moeder zonder de zorgen om kinderen.

Maar tegelijkertijd wil ik dingen met hem bespreken. Hij sluit zich hiervoor echter af... Ik vind dit zo moeilijk... Ik weet zelf al niet waar te beginnen, maar toch wil ik het nog een keertje horen..
dat hij trots is op me, om me geeft, van me houdt, of hij bang is voor de dood, wat hij verwacht.. Al die vragen.. En ik zal ze nooit kunnen stellen.. zal ik hier nog jaren last van hebben??

Alle vragen die door mijn hoofd spelen.. en ik kan ze met niemand echt bespreken. Heeft iemand tips of herkent iemand dit?

Wat een moeilijke situatie.
Stel in ieder geval je vragen, want anders blijf je het jezelf altijd verwijten dat je het niet geprobeerd hebt.
Is het een idee om een brief aan je vader te schrijven en daarin de dingen te zetten die je zou willen bespreken?
Je vader heeft dan de keuze om er wel of niet iets mee te doen. Wellicht vind hij het makkelijker om zijn antwoorden op te schrijven.
Is dit iets voor je?

Ik heb al een keer een brief geschreven. Ik kreeg het commentaar dat het een mooie brief was. Hij zou geen antwoord geven..
Dus ..

Verder heeft hij wel eens verteld dat hij dit soort dingen wel eens wil bespreken, maar volgens mij is het moment nooit goed voor hem.. hij wordt ook steeds prikkelbaarder dus het wordt steeds moeilijker.

Gister is hij gestopt met de behandling. De bijwerkingen worden te erg.. Even afwachten of hij het na een paar dagen toch weer gaat oppikken maar ik ben zo bang.. nu komt het ineens zo dichtbij.

Wat die vragen betreft, je hebt ze gesteld toen het kom. Dat moet je je goed voor ogen houden. Je hebt ze gesteld.
Echter het is zo jammer dat jouw vader ervoor gekozen heeft om niet te antwoorden.
Dat is zijn goed recht als mens. Als vader had je anders van hem mogen hopen, alleen hij kon het niet.
Hij heeft het nooit gekund, dus nu kan hij het ook niet. Hoe graag ik het anders voor je gewild had.
Lichtpuntje is dat hij de brief tenminste gelezen heeft.
In ieder geval heeft hij gezegd dat het een mooie brief was, hij had ook niets kunnen zeggen.
Probeer bij de dag te leven, kijk niet vooruit, het loopt altijd weer anders dan je je nu kunt bedenken.
Je zult merken dat je vader geel wordt, zelfs zijn oogwit zal geel worden.
Vraag aan de arts hoe het verder zal gaan. De kans is heel groot dat hij vanzelf in een coma krijgt als de lever het niet meer aankan.
Op die manier kan het een rustig heengaan worden.
Hebben jullie al hulp in huis?

hallo,
ik kan me heel erg vinden ik jou verhaal.
mijn vader is ook erg ziek. en gaat vanaf morgen stoppen met zijn chemo.
ook ik zit met heel veel vragen en dingen die ik heel erg graag nog is een keer wil horen.
en ook ik weet niet goed hoe ik er met hem over kan praten, en of ik nog is een antword van hem krijg.
of er me leven lang mee zou blijven zitten als ik het niet heb gevraag.
ik wil jou/jullie heel veel sterkte wensen.
en probeer het toch nog is om je verhaal te doen.