Mijn man heeft een glioblastonoom
Geplaatst: Wo 19 Jan 2011 22:42
Hallo allemaal,
Mijn man heeft sinds twee jaar een glioblastonoom. Hij is met succes geopereerd en het gaat naar omstandigheden erg goed met hem. Hij heeft uiteraard wel een paar keer een chemo gehad en bestraling.
Maar in vergelijk met andere patiënten die je op de afdeling tegenkwam ging het met hem erg goed.
Al zijn lichaamsfuntie's zijn behouden gebleven en hij mag nu ook weer auto rijden.
Dus eigenlijk tot nu toe alle mazzel van de wereld zou je zeggen. De neuroloog was zelfs erg verbaasd over zijn vooruitgang. Op de CT scan is nog wel een soort vlek te zien maar niemand kan zeggen wat dat nou precies zou kunnen zijn, mogelijk een operatiewond. We wachten nu op een wat meer uitgebreid onderzoek. Maar en nu komt mijn vraag, zodra ik bij de artsen ben vind ik de aandacht die naar de patiënt gaat uiteraard het belangrijkste.
Maar zodra ik een vraag stel over zijn karakter verandering of ook maar iets in die richting krijg ik stevast het antwoord" ja mevrouw maar hij heeft een grote operatie ondergaan daar moet u rekening mee houden" . Ik doe niet anders dan rekening houden met. Overdag zit ik bij mijn man en doe ik eigenlijk niks. Als ik ook maar iets onderneem moet ik bij hem komen zitten, gewoon alleen maar zitten. Iedere dag is hetzelfde, 20 keer wordt dezelfde CD opgezet.
Iedere dag dezelfde conversatie meerdere keren. Dus ik doe s'avonds laat en in het begin van de nacht de huishoudelijke klussen. Verder probeer ik voor de kinderen en de kleinkinderen alles "gewoon" door te laten gaan. Maar waar blijf ik in dit geheel ik zou het niet weten. Ben ik de enige die denkt "hallo artsen en de rest van de ziekenzorg er zijn ook nog partners" en die hebben het niet altijd makkelijk. Iedereen die opbeld of contact zoek via E-mail vraagt altijd hoe het met hem gaat en uiteraard is dat het belangrijkste. Maar ik ben het zo gatverdammes zat dat er nou niemand een keer zegt, maar hoe gaat het eigenlijk met jou. Want ik ben veranderd van een partner(ruim 40 jaar getrouwd) in een verpleegkundige. En voor alles wat op bezoek komt een schouder om tegenaan te hangen en koffie te zetten. Hoe vergaat het andere partners zou ik wel een willen weten. Alvast bedankt voor jullie antwoorden, groetjes,Janna
Mijn man heeft sinds twee jaar een glioblastonoom. Hij is met succes geopereerd en het gaat naar omstandigheden erg goed met hem. Hij heeft uiteraard wel een paar keer een chemo gehad en bestraling.
Maar in vergelijk met andere patiënten die je op de afdeling tegenkwam ging het met hem erg goed.
Al zijn lichaamsfuntie's zijn behouden gebleven en hij mag nu ook weer auto rijden.
Dus eigenlijk tot nu toe alle mazzel van de wereld zou je zeggen. De neuroloog was zelfs erg verbaasd over zijn vooruitgang. Op de CT scan is nog wel een soort vlek te zien maar niemand kan zeggen wat dat nou precies zou kunnen zijn, mogelijk een operatiewond. We wachten nu op een wat meer uitgebreid onderzoek. Maar en nu komt mijn vraag, zodra ik bij de artsen ben vind ik de aandacht die naar de patiënt gaat uiteraard het belangrijkste.
Maar zodra ik een vraag stel over zijn karakter verandering of ook maar iets in die richting krijg ik stevast het antwoord" ja mevrouw maar hij heeft een grote operatie ondergaan daar moet u rekening mee houden" . Ik doe niet anders dan rekening houden met. Overdag zit ik bij mijn man en doe ik eigenlijk niks. Als ik ook maar iets onderneem moet ik bij hem komen zitten, gewoon alleen maar zitten. Iedere dag is hetzelfde, 20 keer wordt dezelfde CD opgezet.
Iedere dag dezelfde conversatie meerdere keren. Dus ik doe s'avonds laat en in het begin van de nacht de huishoudelijke klussen. Verder probeer ik voor de kinderen en de kleinkinderen alles "gewoon" door te laten gaan. Maar waar blijf ik in dit geheel ik zou het niet weten. Ben ik de enige die denkt "hallo artsen en de rest van de ziekenzorg er zijn ook nog partners" en die hebben het niet altijd makkelijk. Iedereen die opbeld of contact zoek via E-mail vraagt altijd hoe het met hem gaat en uiteraard is dat het belangrijkste. Maar ik ben het zo gatverdammes zat dat er nou niemand een keer zegt, maar hoe gaat het eigenlijk met jou. Want ik ben veranderd van een partner(ruim 40 jaar getrouwd) in een verpleegkundige. En voor alles wat op bezoek komt een schouder om tegenaan te hangen en koffie te zetten. Hoe vergaat het andere partners zou ik wel een willen weten. Alvast bedankt voor jullie antwoorden, groetjes,Janna