naasten en relaties
Geplaatst: Ma 31 Aug 2009 12:17
Helaas heb ik nog steeds geen toegang tot de site "partners...."
Komt steeds het bericht over permissie enzovoorts.
Maar ja, ik heb altijd ruzie met apparatuur, tot vermaak van omwonenden en familie
Heel blij met de tip dat ik van deze site gebruik kan maken.
Voor de tipgeefster: hartelijk dank.
Wat de relaties betreft: ik woon al jaren in een kleine wijk (vroeger een zelfstandige gemeente.)
Het meeleven met het wel en wee van de omwonenden is heel groot.
Nadeel: er blijft niet veel verborgen.
Mijn partner ken ik al sinds begin schooljaar 1956.
Om mijn studieboeken te bekostigen had ik in Amsterdam centrum een bakkerswijk, broodbezorgen
Ja ja, stenen tijdperk!.
Ik zag uit een van de huizen op de Prinsengracht (kruising Leidsestraat) een heel mooi rank meisje komen.
Dat was haar! geen ander!
wie schetst mijn verbazing dat wij dat schooljaar in dezelfde klas werden ingedeeld.
Dat is toch lotsverbondenheid.
Sindsdien zijn wij een onafscheidelijk koppel, die vele stormen hebben doorstaan, inclusief onverkapte jaloezie en racistische uitingen.
Ik vond dat ik een prachtig leven had.
Maar Rietepiet (een van mijn koosnaampjes) belde mij in september 1962, vlak na mijn dienstplicht, op met de mededeling dat zij een trouwdatum had geprikt.
Geen discussie mogelijk. Ha, ha.
En verder dobberde het bootje des levens.
Veel naasten uit mijn familie waren er niet over: de meesten konden wij na de tweede wereldoorlog als "vermist" afschrijven.
Anderen zijn over de hele wereld verspreid geraakt.
Een van mijn stiefbroers heeft de verschrikkingen van de twee atoombommen van nabij meegemaakt.
Mijn vader leerde ik op mijn achtste jaar kennen in Singapore.
Een zus is in Australie terecht gekomen.
enfin, wij hebben na de bruiloft een eigen gezin gesticht.
Huis gekocht in Zwaag (later een wijk van de gemeente Hoorn)
De eerste keer dat ik een stuk medeleven van mijn naasten meemaakte, was toen ik halsoverkop naar het zieken huis moest: geen buikgriep, maar buikvliesontsteking.
Daarna het verlies van een jongste kleindochter . Ik had haar net(door klank nabootsing) het woord "papa" geleerd.
Dat was een enorme dreun.
We hebben veel steun gehad van naasten (Dit begrip omvat voor mij dus familie, vrienden, kennissen, collega's en buurtgenoten)
Paar jaar daarna, na een oogoperatie van mijn vrouw: plots een tia aan een oog. Weg gezichtsvermogen aan een oog.
paar jaar daarna: geelzucht bij mij. Uiteindelijke diagnose: alvleesklierkanker.
Weer die steun van de naasten.
Geweldig he?
"Wat ben ik toch een bofkont" (Ik citeer mijn oudste kleindochter)
Komt steeds het bericht over permissie enzovoorts.
Maar ja, ik heb altijd ruzie met apparatuur, tot vermaak van omwonenden en familie
Heel blij met de tip dat ik van deze site gebruik kan maken.
Voor de tipgeefster: hartelijk dank.
Wat de relaties betreft: ik woon al jaren in een kleine wijk (vroeger een zelfstandige gemeente.)
Het meeleven met het wel en wee van de omwonenden is heel groot.
Nadeel: er blijft niet veel verborgen.
Mijn partner ken ik al sinds begin schooljaar 1956.
Om mijn studieboeken te bekostigen had ik in Amsterdam centrum een bakkerswijk, broodbezorgen
Ja ja, stenen tijdperk!.
Ik zag uit een van de huizen op de Prinsengracht (kruising Leidsestraat) een heel mooi rank meisje komen.
Dat was haar! geen ander!
wie schetst mijn verbazing dat wij dat schooljaar in dezelfde klas werden ingedeeld.
Dat is toch lotsverbondenheid.
Sindsdien zijn wij een onafscheidelijk koppel, die vele stormen hebben doorstaan, inclusief onverkapte jaloezie en racistische uitingen.
Ik vond dat ik een prachtig leven had.
Maar Rietepiet (een van mijn koosnaampjes) belde mij in september 1962, vlak na mijn dienstplicht, op met de mededeling dat zij een trouwdatum had geprikt.
Geen discussie mogelijk. Ha, ha.
En verder dobberde het bootje des levens.
Veel naasten uit mijn familie waren er niet over: de meesten konden wij na de tweede wereldoorlog als "vermist" afschrijven.
Anderen zijn over de hele wereld verspreid geraakt.
Een van mijn stiefbroers heeft de verschrikkingen van de twee atoombommen van nabij meegemaakt.
Mijn vader leerde ik op mijn achtste jaar kennen in Singapore.
Een zus is in Australie terecht gekomen.
enfin, wij hebben na de bruiloft een eigen gezin gesticht.
Huis gekocht in Zwaag (later een wijk van de gemeente Hoorn)
De eerste keer dat ik een stuk medeleven van mijn naasten meemaakte, was toen ik halsoverkop naar het zieken huis moest: geen buikgriep, maar buikvliesontsteking.
Daarna het verlies van een jongste kleindochter . Ik had haar net(door klank nabootsing) het woord "papa" geleerd.
Dat was een enorme dreun.
We hebben veel steun gehad van naasten (Dit begrip omvat voor mij dus familie, vrienden, kennissen, collega's en buurtgenoten)
Paar jaar daarna, na een oogoperatie van mijn vrouw: plots een tia aan een oog. Weg gezichtsvermogen aan een oog.
paar jaar daarna: geelzucht bij mij. Uiteindelijke diagnose: alvleesklierkanker.
Weer die steun van de naasten.
Geweldig he?
"Wat ben ik toch een bofkont" (Ik citeer mijn oudste kleindochter)