Diagnose Kanker lotgenotenforum

Ik heb nou 9 maanden een relatie met mijn vriendin. Anderhalve maand geleden kreeg ze de diagnose borstkanker. Mij vertelde ze niets, ze liet gewoon ineens niks van zich horen, en maakte het vervolgens uit. Een paar dagen later vertelde ze dan toch dat ze borstkanker had, dat ze het daarom uit had gemaakt. Het was weer aan. Ze werd geopereerd (borstamputatie) en kreeg chemo. Vorige week kreeg ze de tweede chemokuur. Ze voelde zich er heel slecht door, reageerde nauwelijks op mijn smsjes en mailtjes, wilde dat ik haar met rust liet. Dat begreep ik wel. Maar deze week voelde ze zich beter. Toch wilde ze nog steeds dat ik haar met rust liet. Gisteren reageerde ze nergens op, ze nam de telefoon niet op als ik haar belde, ze was boos dat ik haar niet met rust liet. Vandaag weer niks gehoord. Tot ik vanavond een mail van haar kreeg. Ze heeft nu ook in haar andere borst kanker. Ze wil me niet meer zien. Ze is niet voor rede vatbaar. Terwijl ik denk 'laten we de tijd samen die we hebben, zoveel mogelijk met elkaar doorbrengen', wil zij niks meer met mij te maken hebben. Dit doet pijn. Ik ben betrokken bij haar, ben zelf ook hartstikke bang en verdrietig. Ik wil haar steunen, maar ze laat me niet toe. Ze wijst me hartstikke af. Hoe ga ik hiermee om?

Er komt zoveel op jouw vriendin af dat ze niet weet hoe het te hanteren.
Ook haar gevoelens voor jou, daar zal ze zich geen raad mee weten.
Wie weet denk ze; stel nou eens voor dat mijn borsten eraf moeten, wat dan.
Hoe moet ik dan verder?
Helaas voor jou is kennelijk de relatie nog te jong voor haar om jou toe te laten.
Dat is heel hard naar jou toe.
Iedere keer dat je belt, herinner jij haar eraan hoe het zou kunnen zijn. Echter de realiteit is voor haar anders.
Wie weet is ze bang dat ze dood gaat en denkt ze als ik mijn vriendin nu laat vallen, dan heeft ze er minder verdriet van.
Het is haar (eenzijdige) keuze.
Zou het iets zijn om nu geen contact met haar te zoeken, maar haar hooguit eens per week een kaartje te sturen?
Dan heb je wel enige vorm van contact zonder dat ze direct op jou hoeft te reageren.
Dit is allemaal veel makkelijker geschreven dan gedaan, jij zit ermee en hebt ook jouw gevoelens.
Heel veel succes en wijsheid.

Het blijkt ook in haar ribben en haar longen te zitten (en 2 weken geleden was ze nog schoon!). Grote kans dat ze het niet overleeft. Ik snap haar reactie ook wel, deels. Maar het doet zoveel pijn. We hadden het over samenwonen. En nou dit. Ik wil de tijd die ze nog heeft het liefst zoveel mogelijk met haar doorbrengen en ik snap niet dat zij die behoefte niet heeft. Ik weet ook niet hoe ik zou reageren als het mij zou overkomen. Maar als ik daaraan denk is mijn eerste reactie toch vooral angst en behoefte aan troost en steun van mijn vriendin. Ik raak haar nu al kwijt, terwijl ze nog gewoon leeft!

Overigens is haar ene borst er dus al af en heb ik daar totaal geen problemen mee. Het is eerder dat zij daar problemen mee heeft, ik mag haar wel naakt zien, maar alleen met verband. Het litteken mag ik niet zien.

Ik vind het ontzettend moeilijk om geen contact met haar te hebben. Juist nu ik daar wel heel erg behoefte aan heb. Ik huil aan 1 stuk door. Ben bang dat ze doodgaat, maarja, eigenlijk ben ik haar nu dus al kwijt. Ik weet dat ik nu aan haar moet denken, aan haar belang, en dat het voor haar erger is dan voor mij. Maar jee, wat doet dat pijn. En wat is het moeilijk.

Ja, het is een heel moeilijke opgave om degene waar je van houdt af te geven.
Zeker als je partner je afwijst.
Een hele kleine troost: zij is jou kwijt, jij bent nog via je herinneringen aan haar verbonden.
Pas als je die herinneringen niet meer hebt, ben je haar pas werkelijk kwijt.
Misschien kun je in je gedachten met haar meeleven en positieve gedachten naar haar sturen.
Wie weet komen die gedachten toch een keer aan.
Sterkte.

Inmiddels heb ik toch wat contact gehad met haar. Ik ben haar toch blijven sms-en en mailen. Alleen met lieve woorden. Ze blijkt dit wel fijn te vinden en heeft mij ook terug gesmst dat ze van me houdt, dat ik een hart van goud heb etc. Vandaag heeft ze me gebeld. Het gaat heel slecht met haar. Ze is erg moe, door de kanker, en snel buiten adem, door de uitzaaiing in haar longen. Ze ligt de hele dag in bed. Volgende week zal haar linkerborst geamputeerd worden. Daarna is het de bedoeling dat ze bestraling krijgt, en weer chemo. Maar mijn vriendin weet niet of ze dat wel wil. Het overlevingspercentage na 5 jaar is 20%, en die chemo's vallen haar zo zwaar. Ze is heel boos en verdrietig. Ze is moe gevochten, nu al. Ik heb haar gezegd dat ik haar zal steunen in haar beslissing, maar ik vind eigenlijk dat ze niet op mag geven. Voor hetzelfde geld hoort ze wel bij die 20%, maar zij gaat er al vanuit dat dat niet zo is. Ik moet er niet aan denken dat ze doodgaat. Ik wil zo graag bij haar zijn, samen huilen. Maar ze wil me niet zien.

Is de overlevingskans 20% bij vrouwen zonder uitzaaiing in de longen of met?
Fijn dat je toch wat contact hebt.
Ze wil je dan wel niet zien, ze heeft je toch maar gebeld.
Wie weet dat dit kleine begin een voorbode van meer is.

20% met uitzaaiing.

20% met uitzaaiingen da's niet echt veel.
Ik kan me voorstellen dat het dan een heel moeilijke keuze is.
Ik wens de vriendin veel sterkte met het kiezen en jou veel sterkte met het aanvaarden van haar beslissing.

20% vind ik eigenlijk nog best wat. Groter dan de kans op borstkanker iig.

Vandaag is mijn vriendin geopereerd. Haar linkerborst is geamputeerd. Bij het hechten stopte ze echter met ademen. Ze ligt nu op de Intensive Care aan de beademing. Ze houden haar in slaap. Morgen gaan ze proberen of ze zelfstandig kan ademen. Haar longen zijn slechter dan gedacht, dat is waarschijnlijk de oorzaak. Ik ben me rot geschrokken. Ik word op de hoogte gehouden door haar broer. Ik ben heel erg bang. Ze voelt ook zo ver weg nu. Het is goed dat ze in slaap gehouden wordt, maar straks komt ze niet meer bij! En wat nou als ze niet zelfstandig kan ademen? Ze had juist besloten dat ze wel voor chemo en bestraling ging. En als ze weer thuis was, mocht ik bij haar langs komen. Ik ben echt bang. Geschrokken. Verdrietig. Ik kan helemaal niks doen en dat is machteloos. Wat een rotziekte. En wat gaat het snel.

Je paniek kan ik me voorstellen.
Zorg dat je emoties eruit komen, houdt het niet binnen.
Zet je gedachten op papier.
En vergeet niet voor ogen te houden dat het toch mee kan vallen.
Heel logisch om aan het ergste te denken, maar het is zover nog niet.
Probeer dat voor ogen te houden.
Je kunt nu je vriendin helpen door positieve gedachten naar haar te sturen.
Heel veel sterkte.

Gisteravond was haar bloeddruk verontrustend gedaald. Met behulp van medicijnen is dat weer goed gekomen. Ze hebben haar tevens op haar buik gelegd om de druk op haar longen te verminderen.
Verder heb ik vannacht niks gehoord dus ik neem aan dat ze de nacht goed is doorgekomen. Vandaag gaan ze dus proberen of ze zelfstandig kan ademen, maar ik weet niet hoe laat. Ik vind het erg spannend allemaal.

Het is niet gelukt. Ze kan niet zelf ademen. Vanmiddag proberen ze het weer.

Ik hoop dat het dan lukken gaat!!
Ik hoop dat je van haar de gelegenheid zal krijgen er voor haar te zijn en haar te mogen verzorgen!
Heel veel sterkte samen!

Gistermiddag heeft ze een paar uur zelfstandig geademd, wel met extra zuurstof. Helaas stopte ze gisteravond weer met ademen. Nu ligt ze dus weer aan de beademing. Ze heeft teveel vocht in haar longen, dat is het probleem. Medicijnen werken niet. Hopelijk gaan ze snel iets vinden wat wel werkt, want ze zijn bang dat haar hart dit niet lang volhoudt.

Gistermiddag en gisteravond, toen ze nog zelf ademde, heb ik even met haar op msn (heeft zij op haar mobiele telefoon) gechat. Ze was erg lief, zei zelfs dat ze me miste. Maar nu ligt ze weer aan de beademing en moet ze plat liggen. Ze kan niet praten, niet schrijven, niet op msn. Ze gaan haar zo weer in slaap brengen.

Ik ben bang.

Wat een opsteker voor je dat je even contact hebt gehad.
Dit is al veel meer dan je een week geleden had durven hopen.
Voor de naasten is het niet fijn als ze in slaap gehouden wordt, echter voor haar is het veel prettiger en haar kansen om te genezen worden zo groter.
Probeer niet enkel bang te zijn en ook moed te houden. Een hele opgave.
En ik val in herhaling als ik zeg stuur positieve gedachten naar haar.
Dat is goed voor haar en voor jou.
Veel sterkte.

Ze hebben gisteravond eindelijk de juiste combinatie van medicijnen gevonden! Gisteravond laat hebben ze haar weer wakker gemaakt. Vanochtend mocht ze van de beademing af. Ze zit niet meer zo vol vocht. De medicijnen moet ze blijven hebben, ook de komende tijd. Maar wat een goed nieuws! Vanmiddag wil ze met me op msn. Ze kan nog niet praten.

Wat een geweldig nieuws, vooral ook dat je weer contact met haar zult hebben.
Ze zal misschien nog niet helemaal helder zijn, als gevolg van het inslaap houden.
Dat trekt wel bij. Dus geniet ze van het gesprek.

Helaas slecht nieuws. Mijn vriendin heeft donderdag te horen gekregen dat ze opgegeven is. Ze is uitbehandeld, bestraling, operatie en/of chemo hebben geen zin meer. Haar longen zijn erg aangetast en ze heeft weinig adem. Ze krijgt thuis extra zuurstof. In overleg met haar familie en huisarts heeft ze besloten haar leven voortijdig te beëindigen, waarschijnlijk over een paar weken. Ze wil me nog 1 keer zien. Wat een rotziekte, en wat oneerlijk!

Wat verschrikkelijk nieuws voor je.
Het kleine beetje positieve is dat ze jou nog wil zien.
Dat is veel meer dan je een paar weken geleden gedacht had.
Echter het maakt het niet makkelijker voor je.
Probeer toch te genieten van de minuten met haar.
Maak er een mooie herinnering van voor later.
Heel veel sterkte.