Mijn onmacht en boosheid.
Geplaatst: Wo 29 Okt 2008 21:59
Hallo, ik ben een 40 jarige moeder , getrouwd en een zoontje van 7 jaar.
Begin dit jaar is er bij mijn moeder (56 jaar) blaaskanker geconstateerd. Later bleek dat het uitgezaaid is naar de urineleiders, borstlymfen en botten. Op het moment dat we dat hoorde storte mijn wereld een stukje in. Hoe kan ik mijn moeder nou missen. Ze is mijn beste vriendin, mijn steunm en toe verlaat.
Ik was boos, boos op de kanker en hoe kon dit haar gebeuren. In januari werd ze opgenomen omdat haar nieren stuwde en heeft ze 2 drains gekregen. Ze loopt dus al sinds die tijd met haar handtasjes zoals zij ze wel eens gekscherend noemd.
Na 6 kuren bleken haar lymfen schoon en waren haar urineleiders weer een stuk geopend. Dat de botkanker niet meer weg gaat waren we van op de hoogte, maar daar kreeg ze APD voor dus dat gaf een goed vooruitzicht.
Deze week kreeg ze haar zoveelste drainwissel, die om de 6 weken plaats vindt. Maar ze had al sinds 2 weken hoofdpijn afgewisseld met een duizelig gevoel en ze kreeg een vlek in haar zicht bij haar linker oog. Na een consult bij de oogarts door naar de neuroloog. Het ziet er niet goed uit maar pas na de mri-scan kunnen ze meer zeggen. Die scan heeft ze vandaag gehad. Nog geen uitslag gekregen, dus erg gespannen.
Het probleem waar ik nu al een tijd tegenaan loop is dat wij op elkaar reageren als een stier op een rode lap. Communiceren kunnen we niet meer. Alles wat ik zeg vindt ze hard en begrijpt ze niet.
Ik heb echter het idee dat ze alleen haar eigen verdriet en dat van mijn vader ziet. Die gaat hier aan onderdoor. Ik ben vanavond dan ook met ruzie het ziekenhuis uit gelopen. LLater heb ik haar nog wel gebelt nadat mijn vader er om vroeg omdat ik mijn verdriet tegen hem heb uitgelegt.
Ik voel geen blijdschap meer als ik bij mijn moeder kom. Komt een vreemde binnen of de verzorging thuis dan maakt ze een vreugde dansje maar bij mij kan er geen glimlachje meer van af. Ik heb haar dit nu verteld maar ik zie het volgens haar verkeerd. Dit was mijn poging om het haar uit te leggen maar ik ben te moe om het nog een keer te proberen. Ik moet mijn verdriet op mijn manier verwerken. Ik hoe ontzettend veel van haar en moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Voor mijn vader ben ik nog het bangst. Aaangezien ik zelf een depressief gevoelig persoon ben, ben ik bang dat ik niet sterk genoeg ben om hem op te vangen, maar ik zal er voor vechten.
Begin dit jaar is er bij mijn moeder (56 jaar) blaaskanker geconstateerd. Later bleek dat het uitgezaaid is naar de urineleiders, borstlymfen en botten. Op het moment dat we dat hoorde storte mijn wereld een stukje in. Hoe kan ik mijn moeder nou missen. Ze is mijn beste vriendin, mijn steunm en toe verlaat.
Ik was boos, boos op de kanker en hoe kon dit haar gebeuren. In januari werd ze opgenomen omdat haar nieren stuwde en heeft ze 2 drains gekregen. Ze loopt dus al sinds die tijd met haar handtasjes zoals zij ze wel eens gekscherend noemd.
Na 6 kuren bleken haar lymfen schoon en waren haar urineleiders weer een stuk geopend. Dat de botkanker niet meer weg gaat waren we van op de hoogte, maar daar kreeg ze APD voor dus dat gaf een goed vooruitzicht.
Deze week kreeg ze haar zoveelste drainwissel, die om de 6 weken plaats vindt. Maar ze had al sinds 2 weken hoofdpijn afgewisseld met een duizelig gevoel en ze kreeg een vlek in haar zicht bij haar linker oog. Na een consult bij de oogarts door naar de neuroloog. Het ziet er niet goed uit maar pas na de mri-scan kunnen ze meer zeggen. Die scan heeft ze vandaag gehad. Nog geen uitslag gekregen, dus erg gespannen.
Het probleem waar ik nu al een tijd tegenaan loop is dat wij op elkaar reageren als een stier op een rode lap. Communiceren kunnen we niet meer. Alles wat ik zeg vindt ze hard en begrijpt ze niet.
Ik heb echter het idee dat ze alleen haar eigen verdriet en dat van mijn vader ziet. Die gaat hier aan onderdoor. Ik ben vanavond dan ook met ruzie het ziekenhuis uit gelopen. LLater heb ik haar nog wel gebelt nadat mijn vader er om vroeg omdat ik mijn verdriet tegen hem heb uitgelegt.
Ik voel geen blijdschap meer als ik bij mijn moeder kom. Komt een vreemde binnen of de verzorging thuis dan maakt ze een vreugde dansje maar bij mij kan er geen glimlachje meer van af. Ik heb haar dit nu verteld maar ik zie het volgens haar verkeerd. Dit was mijn poging om het haar uit te leggen maar ik ben te moe om het nog een keer te proberen. Ik moet mijn verdriet op mijn manier verwerken. Ik hoe ontzettend veel van haar en moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Voor mijn vader ben ik nog het bangst. Aaangezien ik zelf een depressief gevoelig persoon ben, ben ik bang dat ik niet sterk genoeg ben om hem op te vangen, maar ik zal er voor vechten.