Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerMijn moeder heeft non-hodgkin. Ze is al lang ziek en heeft inmiddels 3 chemo kuren achter de rug. Maar nu lijkt het snel bergafwaards te gaan. De chemo is niet voldoende aangeslagen, ze is ziek, bloedwaardes zijn niet goed. Ze is achteruit gehold. De arts bevestigd dat de klieren weer gegroeid zijn (ondanks te chemo). Nu proberen ze haar weer er beetje bovenop te krijgen en dan weer chemo. Maar ik ben zo bang. Is dit het begin van het einde? We weten dat ze niet zal genezen. Maar de dood komt steeds dichter bij. Ik vind het zo moeilijk. Ze is wel mijn moeder en mijn moeder en ik zijn zo speciaal voor elkaar. Zijn er mensen die het herkennen? Ik heb het er zo moeilijk mee. Het liefste zou ik me afsluiten, maar dat kan niet, want daar wordt je niet beter van. Zoals het er nu uitziet gaat ze ten onder aan complicaties van de chemo.
Het zou zo fijn zijn om mensen te spreken die in een dergelijke situatie zitten.
Groeten Lien
Mijn moeder heeft non-hodgkin
-
JannyBiglaar
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 20 Feb 2007 00:42
- Locatie: Bruinehaar
- Contact:
Ook ik heb geen ervaring met non-hodgkin, maar wil je wel veel sterkte wensen. Krijgt je moeder nu een andere chemo, want doorgaan met dezelfde die niet werkt is niet zinvol natuurlijk. Het is afwegen. Een tweede lijns chemo heeft minder kans van slagen dan de eerste keus, maar het ook zijn dat die andere chemo nou net bij je moeder wel aanslaat. Lastig daarin keuzes te maken, zeker als je weet dat genezen er niet meer inzit.
Maar eerst afwachten dan of je moeder goed opknapt en hoe ze zich dan voelt. Misschien denkt ze nu "Nooit meer chemo" maar wil ze het toch nog proberen als ze zich weer wat beter en sterker voelt. Maar dag voor dag bekijken denk ik altijd, over twwee weken staan de zaken er misschien weer anders voor dan nu.
Ik hoop dat je samen met je moeder ondanks de zorgen toch een mooie tijd samen kunt hebben. Die neem je voor de rest van je leven mee.
Anne
Maar eerst afwachten dan of je moeder goed opknapt en hoe ze zich dan voelt. Misschien denkt ze nu "Nooit meer chemo" maar wil ze het toch nog proberen als ze zich weer wat beter en sterker voelt. Maar dag voor dag bekijken denk ik altijd, over twwee weken staan de zaken er misschien weer anders voor dan nu.
Ik hoop dat je samen met je moeder ondanks de zorgen toch een mooie tijd samen kunt hebben. Die neem je voor de rest van je leven mee.
Anne
Dank je wel voor jullie reacties, doet me goed.
Mijn moeder krijgt nu medicijnen om op te knappen en dat lijkt goed te gaan. En zodra de bloedwaardes weer goed zijn krijgt ze weer een nieuwe chemo. Nu één waar ze nog vatbaarder van wordt.
Maar als ik zie hoe haar weerstand afneemt na zo'n kuur en als ik zie hoe ziek ze dan wordt en bijn er aan onderdoor gaat dan vind ik het wel heel moeilijk allemaal en ben ik bang dat ze zo'n zware kuur misschien niet eens overleeft. Maar we zetten onze schouders er onder . Ik, mijn vader en mijn broers geven mijn moede (en elkaar) alle steun die we nodig hebben. Dus dat is wel fijn. Ik hoop dat we haar nog lang in ons midden mogen hebben, maar ik hoop wel dat dat zonder al te veel lijden is.
Groeten Lien
Mijn moeder krijgt nu medicijnen om op te knappen en dat lijkt goed te gaan. En zodra de bloedwaardes weer goed zijn krijgt ze weer een nieuwe chemo. Nu één waar ze nog vatbaarder van wordt.
Maar als ik zie hoe haar weerstand afneemt na zo'n kuur en als ik zie hoe ziek ze dan wordt en bijn er aan onderdoor gaat dan vind ik het wel heel moeilijk allemaal en ben ik bang dat ze zo'n zware kuur misschien niet eens overleeft. Maar we zetten onze schouders er onder . Ik, mijn vader en mijn broers geven mijn moede (en elkaar) alle steun die we nodig hebben. Dus dat is wel fijn. Ik hoop dat we haar nog lang in ons midden mogen hebben, maar ik hoop wel dat dat zonder al te veel lijden is.
Groeten Lien
Beste Lien,
Wat fijn dat je moeder lijkt op te knappen.
En als haar bloedwaardes goed zijn, is het altijd je moeder die de beslissing neemt of ze wel of niet nog een chemo wil proberen.
Gelukkig maakt een patient hier zelf de keuze en niet de dokter.
Probeer bij de dag te leven.
Geniet ervan dat het nu beter gaat en laat morgen, morgen zijn en niet vandaag.
Heel veel sterkte,
Liddy
Wat fijn dat je moeder lijkt op te knappen.
En als haar bloedwaardes goed zijn, is het altijd je moeder die de beslissing neemt of ze wel of niet nog een chemo wil proberen.
Gelukkig maakt een patient hier zelf de keuze en niet de dokter.
Probeer bij de dag te leven.
Geniet ervan dat het nu beter gaat en laat morgen, morgen zijn en niet vandaag.
Heel veel sterkte,
Liddy
Het gaat niet goed met mijn moeder. Ze krijg 7 mei haar nieuwe chemo. Deze zal zwaarder zijn. En ze zal er veel zieker van worden.
Maar ze heeft zoveel pijn in haar bee/heup/rug. Ze kan nauwelijks meer lopen en ze schuifelt achter haar rollator het huis door. Ze heeft veel pijnstillers. Ze denkt zelf dat ze een hernia heeft. De dokter (huisarts) geeft haar pijnstillers en spierontspanners. Ze klooien een beetje aan.
Aankomend weekend hebben we feest, mijn ouders zijn 45 jaar getrouwd en we gaan met het hele gezin weg een weekend. Ze durft daarom niet met haar vuist op tafel te slaan bij de dokter omdat ze bang is dat ze opgenomen moet worden.
Ondertussen wordt ik steeds banger. Ik huil vaak en zie met lede ogen hoe mijn moeder achteruit gaat. Is dit het begin van het einde? Of is het echt een hernia? Ik ben gewoon bang omdat de laatste MRI niet goed was. De arts opperde ook nog dat misschien die opgezette klieren wel op de spieren kunnen drukken. Maar zeker weten doen ze het niet.
Misschien herkent iemand dit? Ik vind het al fijn als er iemand naar me luisterd. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta, maar heel soms voelt het wel zo. Mijn partner is heel lief voor me, maar ik weet niet wat dat gevoel is. Ik hou zoveel van moeder. Wat moet ik doen als zij er niet meer is? Tja dat is een stomme vraag, maar het spookt zo door mijn hoofd.
Ik wil jullie danken voor het aanhoren.
Liefs Lien
Maar ze heeft zoveel pijn in haar bee/heup/rug. Ze kan nauwelijks meer lopen en ze schuifelt achter haar rollator het huis door. Ze heeft veel pijnstillers. Ze denkt zelf dat ze een hernia heeft. De dokter (huisarts) geeft haar pijnstillers en spierontspanners. Ze klooien een beetje aan.
Aankomend weekend hebben we feest, mijn ouders zijn 45 jaar getrouwd en we gaan met het hele gezin weg een weekend. Ze durft daarom niet met haar vuist op tafel te slaan bij de dokter omdat ze bang is dat ze opgenomen moet worden.
Ondertussen wordt ik steeds banger. Ik huil vaak en zie met lede ogen hoe mijn moeder achteruit gaat. Is dit het begin van het einde? Of is het echt een hernia? Ik ben gewoon bang omdat de laatste MRI niet goed was. De arts opperde ook nog dat misschien die opgezette klieren wel op de spieren kunnen drukken. Maar zeker weten doen ze het niet.
Misschien herkent iemand dit? Ik vind het al fijn als er iemand naar me luisterd. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta, maar heel soms voelt het wel zo. Mijn partner is heel lief voor me, maar ik weet niet wat dat gevoel is. Ik hou zoveel van moeder. Wat moet ik doen als zij er niet meer is? Tja dat is een stomme vraag, maar het spookt zo door mijn hoofd.
Ik wil jullie danken voor het aanhoren.
Liefs Lien
Lieve Lien,
Heel normaal dat je erg ongerust bent.
Natuurlijk wil je je moeder niet verliezen.
Toch kan ik me heel goed voorstellen dat je moeder eerst het komend weekend wil doorkomen en daarna weer iets aan haar ziekte wil doen.
Probeer hierin mee te gaan.
Laat het komend weekend een pracht 45-jarig huwelijksfeest worden. Geniet er juist meer van, omdat het waarschijnlijk de laatste keer is.
Als het lukt, praat dan nog wel met de huisarts. Laat je moeder hem vertellen dat ze zo'n pijn heeft,
dat ze pas na het feest er iets aan wil laten doen en of hij haar zo goed mogelijk de komende week door helpt.
Dan weet de huisarts ook wat jullie van hem verwachten.
Het maakt, denk ik, op dit moment weinig uit, wat ze nu precies mankeert.
Dat er zodoende wellicht volgende week pas duidelijkheid komt, het zij zo.
En ja, het leven zonder je moeder is anders.
Natuurlijk spookt het door je hoofd, alleen kun je er nu niets mee.
Je kunt je er nu al wel druk over maken, maar je zult straks merken dat het toch anders is dan je je hebt voorgesteld.
Waarschijnlijk ben je als het zover is, blij met het feit dat er een einde aan de ziekte is gekomen, al zal je dat nu heel raar voor je klinken.
Blijf bij de dag van vandaag, nu is ze er nog.
Heel veel sterkte,
Liddy
Heel normaal dat je erg ongerust bent.
Natuurlijk wil je je moeder niet verliezen.
Toch kan ik me heel goed voorstellen dat je moeder eerst het komend weekend wil doorkomen en daarna weer iets aan haar ziekte wil doen.
Probeer hierin mee te gaan.
Laat het komend weekend een pracht 45-jarig huwelijksfeest worden. Geniet er juist meer van, omdat het waarschijnlijk de laatste keer is.
Als het lukt, praat dan nog wel met de huisarts. Laat je moeder hem vertellen dat ze zo'n pijn heeft,
dat ze pas na het feest er iets aan wil laten doen en of hij haar zo goed mogelijk de komende week door helpt.
Dan weet de huisarts ook wat jullie van hem verwachten.
Het maakt, denk ik, op dit moment weinig uit, wat ze nu precies mankeert.
Dat er zodoende wellicht volgende week pas duidelijkheid komt, het zij zo.
En ja, het leven zonder je moeder is anders.
Natuurlijk spookt het door je hoofd, alleen kun je er nu niets mee.
Je kunt je er nu al wel druk over maken, maar je zult straks merken dat het toch anders is dan je je hebt voorgesteld.
Waarschijnlijk ben je als het zover is, blij met het feit dat er een einde aan de ziekte is gekomen, al zal je dat nu heel raar voor je klinken.
Blijf bij de dag van vandaag, nu is ze er nog.
Heel veel sterkte,
Liddy
Dank je voor je lieve antwoord, ik put er weer een beetje kracht uit. De huisarts doet al het maximale en weet van het weekend.
Je hebt gelijk, wij moeten gaan zorgen dat dit weekend onvergetelijk wordt voor mijn ouders. Mijn broers en ik hebben ook afgesproken dat we er alles voor doen.
En ja hoe het verder zal gaan weet niemand.
Dank je voor je steun.
Lien
Je hebt gelijk, wij moeten gaan zorgen dat dit weekend onvergetelijk wordt voor mijn ouders. Mijn broers en ik hebben ook afgesproken dat we er alles voor doen.
En ja hoe het verder zal gaan weet niemand.
Dank je voor je steun.
Lien
Hallo Lien.
Ik zag jou verhaal en ik dacht hier moet ik wat mee doen.
Mijn vader heeft vorig jaar 30 oktober te horen gekregen dat hij Non-Hogkin heeft in zijn lymfklieren, dit was en is nog steeds een harde klap..
Vanaf dat moment veranderd je leven en je wordt geleefd is heel raar je denkt dat je alles zelf kan in het leven maar dan kom je er achter dat je dat niet kunt.
Ik heb het hier zelf heel moeilijk mee gehad (en nog), De band tussen mijn vader en mij is heel erg sterk dus het eerste wat er door je heen gaat ia dat je hem kwijt raakt.
Op 1 december onderging hij zijn 1e kuur nou daar ga je dan geen weg meer terug, de 1e kuur ging wel goed naarmate de kuren vorderde wordt het zwaarder inmiddels is de 8e kuur geweest en nu is het afwachten of alles weg is .
Wat heb ik gedaan ik heb heel veel met mijn ouders gepraat en overal informatie opgevraagd en gelezen ik heb zelf ook hulp gehad op het laatst ging het niet meer ik wou alleen maar alleen zijn en snauwde iedereen af je bent boos op alles en iedereen en de zelfde vraag komt terug WAAROM.
Maar hoe je ook vecht daar kom je nooit achter.
Ik kan je Eén tip geven blijf doorgaan en neem je rust en voorral blijf vertrouwen houden .
Ik hoop dat je er iets aan hebt als je vragen hebt stel ze gerust
Demelza
Ik zag jou verhaal en ik dacht hier moet ik wat mee doen.
Mijn vader heeft vorig jaar 30 oktober te horen gekregen dat hij Non-Hogkin heeft in zijn lymfklieren, dit was en is nog steeds een harde klap..
Vanaf dat moment veranderd je leven en je wordt geleefd is heel raar je denkt dat je alles zelf kan in het leven maar dan kom je er achter dat je dat niet kunt.
Ik heb het hier zelf heel moeilijk mee gehad (en nog), De band tussen mijn vader en mij is heel erg sterk dus het eerste wat er door je heen gaat ia dat je hem kwijt raakt.
Op 1 december onderging hij zijn 1e kuur nou daar ga je dan geen weg meer terug, de 1e kuur ging wel goed naarmate de kuren vorderde wordt het zwaarder inmiddels is de 8e kuur geweest en nu is het afwachten of alles weg is .
Wat heb ik gedaan ik heb heel veel met mijn ouders gepraat en overal informatie opgevraagd en gelezen ik heb zelf ook hulp gehad op het laatst ging het niet meer ik wou alleen maar alleen zijn en snauwde iedereen af je bent boos op alles en iedereen en de zelfde vraag komt terug WAAROM.
Maar hoe je ook vecht daar kom je nooit achter.
Ik kan je Eén tip geven blijf doorgaan en neem je rust en voorral blijf vertrouwen houden .
Ik hoop dat je er iets aan hebt als je vragen hebt stel ze gerust
Demelza
Dank je wel voor je mail. Moeilijk hé als je je ouder zo ziet vechten? Ik hoop dat de chemo bij jouw vader aanslaat. Kunnen ze jouw vader echt genezen? Bij mijn moeder was direct bekend dat ze nooit zou genezen maar dat ze het proces (tijdelijk) stil konden leggen.
Op dit moment gaat het slecht. Het feestweekend is achter de rug en dat was leuk, ook voor mijn moeder een weekend om aan terug te denken.
Ze is maandag met chemo begonnen en is nu heel ziek. De pijn is niet meer te dragen. Ze kan niet meer zelf douchen etc.... Ik hoop zo dat die pijn niets met de kanker heeft te maken, maar mijn hoofd zegt hele andere dingen.
Morgen komt de huisarts aan huis en ik hoop dat ze nu eens gaan uitzoeken waar die pijn vandaan komt.
Ik vind het fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en te horen hoe andere er mee omgaan, wellicht leren we van elkaar.
Groeten Lien
Op dit moment gaat het slecht. Het feestweekend is achter de rug en dat was leuk, ook voor mijn moeder een weekend om aan terug te denken.
Ze is maandag met chemo begonnen en is nu heel ziek. De pijn is niet meer te dragen. Ze kan niet meer zelf douchen etc.... Ik hoop zo dat die pijn niets met de kanker heeft te maken, maar mijn hoofd zegt hele andere dingen.
Morgen komt de huisarts aan huis en ik hoop dat ze nu eens gaan uitzoeken waar die pijn vandaan komt.
Ik vind het fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en te horen hoe andere er mee omgaan, wellicht leren we van elkaar.
Groeten Lien
Ik weet niet of de chemo bij mijn vader aanslaat dat horen we 21 mei zo niet weet ik het ook niet wat ze gaan doen de pijn kan van de ziekte komen mijn vader heeft door de chemo trombose gekregen in zijn been.
Nou ik hoop van harte dat de huisarts antwoord kan geven op al jullie vragen, en dat het goed komt.
Ik weet dat het heel moeilijk is maar als je iets kwijt wil mail maar ik vindt het ook fijn om er over te praten het raakt mij nog elke dag
Probeer het niet zo te laten zijn dat het je leven gaat bepalen en gaat leiden.
Veel sterkte voor allemaal
Nou ik hoop van harte dat de huisarts antwoord kan geven op al jullie vragen, en dat het goed komt.
Ik weet dat het heel moeilijk is maar als je iets kwijt wil mail maar ik vindt het ook fijn om er over te praten het raakt mij nog elke dag
Probeer het niet zo te laten zijn dat het je leven gaat bepalen en gaat leiden.
Veel sterkte voor allemaal
Terug naar “Naasten en relaties ...”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten