Angst voor dit ziekenhuis....what to do!?

[Vodka&Ice]

Hoi,

Ik weet niet goed hoe ik met de klachten die ik heb over personeel, hun communicatie onderling en "lack of expertice" moet omgaan. Het liefst schreeuw ik het van de daken, maar daar los ik niks mee op voor de toekomst.

Ik zal kort en bondig proberen uit te leggen waar het over gaat;

Mijn vader is een levendige man, staat midden in het leven, hockeyd nog steeds, speelt toneel. Door vermoedelijke uitzaaing van maagdarmkanker (men heeft geen bioptie kunnen nemen omdat ze er niet bij konden komen) heeft de arts hem chemo pillen voorgeschreven.

De eerste week is er niks aan de hand en pa leeft er net zo op los als altijd en geniet. Na pauze en het begin van de 2e sessie pillen krijgt hij ALLE bijwerkingen die bij de chemokuur kunnen plaatsvinden, inclusief steken in de buik en koorts van BOVEN de 38 graden, waarna het weer afzakt, maar met pieken en dalen.

Hij belt de oncoloog assistent die aangeeft dat dit normaal is, vooral doorslikken en veel water drinken.

3 dagen later gaat het nog meer bergafwaarts, krijgt niks binnen, zowel voedsel als vocht. Zijn handen zijn zwart en gescheurd.

Weer de assistent gebeld, deze zegt nu te stoppen met de chemo en als het weer boven de 38 graden komt naar de 1e hulp te gaan, deze had zij volgens haar zeggen ingelicht dat als hij kwam hij direct opgenomen kon worden. Hij wordt die avond samen met zijn vriendin na uitgebreide tests weer naar huis gestuurd, reden was dat hij niet in levensgevaar verkeerd. Wel was uitdroging geconstateerd en het reeds genoemde.
Vervolgens schrijft zij ook pijnstillers/koortverlagers en maar een maagbeschermings middel voor (waarom had hij die nog niet gehad???)
En als klapopde vuurpijl (dit zeg ik voor wat nog komen gaat) opstoppingsmiddel tegen de buikloop.


Een dag later wordt het mn zusje te dol (slaapt daar inmiddels) en vraagt eerst groen licht van de dokterscentrale om hem op te mogen laten nemen (het is zondag)....De dokterscentrale is woedend dat hij de eerste keer naar huis is gestuurd, deze neemt conact op met het ziekehuis (1e hulp) geeft de mensen daar op hun donder en geeft aan mn zusje door dat er nu is afgesproken dat hij nu naar de 1e hulp mag komen waarbij ze hem direct op zullen nemen. Inmiddels heeft pa weer 40 graden koorts en ijlt,is er erg slecht aan toe.

We komen op de 1e hulp en we geven te kennen dat wij verwacht worden. De receptioniste geeft te kennen" Ja ik weet er van maar u moet gewoon op uw beurt wachten er zijn nog meer mensen en die zijn voor u.....en hij moet eerst door een arts worden gezien en die beslist of hij opgenomen wordt"???????????/je begrijpt dat we herrie moesten maken om geholpen te kunnen worden wat dan uiteindelijk na 15 minuten alsnog gebeurde.

Bij het onderzoek etc. bleek dat hij een ontsteking had, de fotos gaven aan dat hij een "bijna afsluiting" van de darm had, m.a.w. levensbedreigend.

Ze nemen hem (met enige lanconie) toch op. De familie die bij hem is weet net genoeg om te weten wat darmaflsuiting kan betekenen maar ook wat er gebeuren moet.

We gaan mee naar de zaal waar hij geplaatst wordt, de zuster die hem "incheckt" heeft zijn gegevens.

Op de vraag wat en hoelaat er nu iets gaat gebeuren krijgen we het antwoord "dat weet ik niet, wat is er met hem dan, ik heb geen gegevens van hem van beneden gekregen" Op de vraag waar de arts dan is die met hem bezig" die zal denk ik nog wel komen vanavond, ga maar gewoon naar hoor " Op de vraag om naar beneden te bellen zodat ze weet wat de urgentie is "dat doe ik later wel even, gamaar naar huis"

We zitten vol vraagtekens op dit moment en weten niet of we voor zijn leven moeten vrezen.

De volgende dag zien we de bewuste oncoloog assistent die komt kijken bij pa...we leggen al onze vraagtekens neer en zijn boos...het antwoord dat we kregen was "ja nou ja...dat is niet mooi,maar ja het is nu eenmaal gebeurd."

Wat er nu eenmaal gebeurd is is dat zijn kwaliteit van leven heel hard en onnodig achteruit is gegaan door slechte communicatie, laksheid en verwachtingen zonder wetenschap.

Hij ligt nu in dat zelfde ziekenhuis.......wij durven hem niet meer in hun handen te leggen.....wat te doen.....

groet...

[ina]

Het is duidelijk dat jullie verdrietig en boos zijn.

Heel begrijpelijk.

Het lijkt me wel van belang dat jullie met het 'ziekenhuis' in gesprek komen.

Je kunt misschien wel vertrekken maar wat dan?

Het lijkt me dat er een patient vertrouwenspersoon moet zijn die je zou kunnen benaderen. Vraag eventueel naar de klachten procedure, om deze persoon te achterhalen.

Het is voor jullie aller belang dat het vertrouwen hersteld wordt.

Succes en veel sterkte.
Ina

[kuiserke]

hallo
Ik weet er ook van mee te spreken heb het zelf meegemaakt met mijn zoon misschien is de oplossing een spycholoog in te schakelen hebben wij gedaan en die heeft ons heel veel geholpen .Voor de dr ben je maar de zoveelste en je moet op je strepen staan niet toegeven en er op staan dat ze hem desnoots maar moeten opnemen voor contrrole
vele knuffels kuiserke Anita

[christa28]

mijn vader is 2 jaar geleden overleden door grove fouten in het ziekenhuis en dokterpost .Als ze wat sneller waren en beter op hadden gelet hadden ze door gehad waar hij last van had, maar ze waren er te laat bij.Het stond zelfs in het dossier : Niks aa nde hand met meneer geen spoedgeval.
Heb meer klachte ngehoord over dat ziekenhuis.
Het is gewoon zo als er iemand in het ziekenhuis ligt, je kind of ouders of andere familie moet er 24/7 bij blijven . Mijn zoontje mocht geen zetpillen hebben vanwege bloedingsgevaar zijn bloed wilde niet stollen. maar elke dag kwamen ze met zetpillen aan en moest ik weer uitleggen waarom hij die niet mocht hebben terwijl verpleging ervoor geleerd hebben en ik niet.Of ee nnaald uit de VAP willen halen en zonder VAP vast te houden de naald eruit willen trekken , kon ze nog net tegen houden .Hee lirritant hou samenwerking e n communicatie is in sommige ziekenhuizen.
Je kan aangeve ndat je secondopinion wil en geholpe nwil worden door ander ziekenhuis praat er ook eens over met jullie arts e nook bv met ziekenfonds