hoe gaat je er mee om de kanker is bestreden maar toch

[martino]

ik ben nu al 2 jaar gelede in behandeling geweest van kanker de ziekte van Kahler,de ziekte is bestreden ,ik moet nog alle maand op controle,en de dokter zegt het is allemaal OK.maar toch als je eens gewoon ziek wordt denkt je toch aan je ziekte.mijn vraag is hoe kan ik dat verminderen,want ik ga er aan kapot

[regina]

Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen, heb hetzelfde ook wel, alleen is het bij mij allemaal korter geleden (in november laatste behandeling gehad) . Wat ik bijv. ook heb is dat ik me nu afvraag hoe ik ooit weer gewoon mijn óude' leven kan oppakken nu ik de wetenschap heb dat het (de kanker) ook zomaar ineens weer kan terugkomen. Ik ga nu naar een psycholoog om over dit soort dingen te praten en dat voelt goed. Mijn psychologe is gespecialiseerd in mensen met kanker: ze werkt bij de St. Amarant in Utrecht (staat ook op internet) . Verder weet ik dat bijv. het Helen Downing Instituut in Utrecht mensen begeleidt bij dit soort problemen, maar ik geloof dat er in het hele land wel specifieke hulpverleners voor mensen met kanker zijn. Ik denk dat bijna iedereen die in onze positie zit min of meer met dezelfde vragen en angsten zit. Het NKI, of bijv. het infocentrum van het Ant. van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam heeft adressen. Of heb je zoiets al geprobeerd? Ik heb het idee dat het praten met lotgenoten ook kan helpen, maar ik vraag me af of dat bij deze site ook echt gebeurd ...??

Sterkte en laat nog eens wat horen, bijv. of je aan mijn advies iets hebt.
Regina

[annie-nym]

Ja Inderdaad,
niet ik maar mijn vriend heeft in Februari zijn laatste chemo gehad. En op zijn werk stellen ze zo hoge eisen om zijn contract niet te hoeven verlengen. Ze doen net alsof hij gewoon een griepje heft gehad ofzo. Ik weet ook wel dat risico voor hun te groot is, maar dat ze dan gewoon de waarheid zeggen en niet er om heen zitten te lullen. Ik kan me daar echt super kwaad om maken. Ze weten helemaal niet wat het is om deze ziekte te doorstaan. Hij is nu wel weer "gezond"verklaart, maar ja hij heeft toch een behoorlijke psychische klap gehad. Zelfs ik , en ik ben maar zijn partner en heb zelf niet aan die zakjes gehangen.. Zo dat moest er even uit!!


En dna elke keer die controles, die zijn ook zenuwslopend!!

Groet,

Annie

[inge210363]

Lieve Allemaal,

Ik lees hier dat jullie je afvragen of er hier wel onder lotgenoten gesproken wordt. Ja dus. Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben Inge en had 5 jaar geleden borstkanker. Na talloze behandelingen voelik me weer goed, als ik de vermoeidheid even buiten beschouwing laat. Ik was moderator van de mailgroep ex-patiënt, nu door drukke bezigheden co-moderator.

Daar wordt door ex-kankerpatiënten gemaild met elkaar. Dit kan gaan van erg serieuze dingen tot de meest leuke en alledaagse dingen. daar kan je ook echt je angsten uitsprekenn iedereen begrijpt dadelijk waarover het gaat, zonder al te veel vragen te stellen.

Als jullie willen inschrijven, het zijn ook de mailgroepen van diagnose kanker. Ga naar http://www.diagnosekanker.nl

Daar zie je staan aan de linkerzijde; lotgenotencontact of mailgroepen, dat klik je aan. Dan krijg je een lijst met mailgroepen. Daar kan je kiezen waar je lid van wordt, je kan ook van meerdere lid zijn! Deze groepen zijn van yahoo, dus volg even de inlogprocedure van yahoo (naast de groep staat join now, daar klik je op) en dan kom je op de groep terecht. Je krijgt dan snel een mail met allerlei informatie hoe je het best verder kan.

Ik hoop jullie daar tegen te komen, het heeft mij in ieder geval goed gedaan. Als het niet lukt met het inloggen, kan je me privé mailen, inditra@pandora.be

Liefs voor iedereen!
Inge

[martino]

Ik ben zeer verheugd dat er mensen zijn die me begrijpen.want de meeste mensen begrijpen niet wat is met angst leven is.ik neem haar dat ook niet kwalijk,ik vraag alleen een beetje begrip[url][/url]

[Gast]

Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen, heb hetzelfde ook wel, alleen is het bij mij allemaal korter geleden (in november laatste behandeling gehad) . Wat ik bijv. ook heb is dat ik me nu afvraag hoe ik ooit weer gewoon mijn óude' leven kan oppakken nu ik de wetenschap heb dat het (de kanker) ook zomaar ineens weer kan terugkomen. Ik ga nu naar een psycholoog om over dit soort dingen te praten en dat voelt goed. Mijn psychologe is gespecialiseerd in mensen met kanker: ze werkt bij de St. Amarant in Utrecht (staat ook op internet) . Verder weet ik dat bijv. het Helen Downing Instituut in Utrecht mensen begeleidt bij dit soort problemen, maar ik geloof dat er in het hele land wel specifieke hulpverleners voor mensen met kanker zijn. Ik denk dat bijna iedereen die in onze positie zit min of meer met dezelfde vragen en angsten zit. Het NKI, of bijv. het infocentrum van het Ant. van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam heeft adressen. Of heb je zoiets al geprobeerd? Ik heb het idee dat het praten met lotgenoten ook kan helpen, maar ik vraag me af of dat bij deze site ook echt gebeurd ...??

Sterkte en laat nog eens wat horen, bijv. of je aan mijn advies iets hebt.
Regina

[truusje]

hallo allemaal
tja het is voor mensen die het niet meemaken ook niet te begrijpen wat het is om kanker te hebben of te hebben gehad en hoe je leeft met angsten en onzekerheden vaak is het zo als je verteld over je angsten en zo dat er al gauw wordt gezecht ach hij ziet er toch goed uit en de artsen hebben toch gezecht dat de tumor niet aktief is dus leef gewoon verder en geniet er van ja ja alleen dat je leven op zijn kop staat en dat je bij iedere grote beslissing denk zouden we dat wel doen veronderstel als......en dat na een operatie of behandeling het leven totaal veranderd voor digene met kanker want eingelijk heb je het gevoel dat je bent verraden door je eigen lichaam en die vertrouw je ook niet meer toch
ook durven mensen er niet direct naar te vragen of rechtstreekse vragen of opmerkingen te geven ik ben wat dat aan gaat heel direkt ook naar anderen dat is ook niet altijd goed hoor maar ik had laatst een gesprek met iemand en die vertelde naar aarzelen ik heb hodskin ik merkte aan hem dat ie er erg mee zat en hij baalde vreselijk tja zei hij wat moet je he ik zei gewoon zeggen dat je je klote voelt en dat je alles wel tegen de muur kapot kunt gooien je moet je uitten jongen want het is ook een rotziekte en je mag je best laten horen wat jij er in je hart van vind
die man begint te huilen en ik dacht stommerd je ging te ver en ik bood mijn excusses aan nee zei hij nee niet doen ik ben zo blij dat er eindelijk iemand is die me midden in het gezicht durft te zeggen en te vragen anderen gaan er maar zo voorzichtig omheen en als je eens wat kwijt wilt weten ze niet hoe ze kijken moetten of zeggen moetten meestal hoor je dan ja jongen zo is het leven je moet toch door
maar ze durven niet te zeggen dat ze snappen dat voor jou soms het leven even ophoud
en als je partner kanker heeft of heelft gehad is het zekerNIET zo dat het voor jou lang niet zo erg is want alle zorg en aandacht gaat natuurlijk naar je patrner maar jij hebt zeker net zo veel verdriet en zorgen en wie is er dan voor jou?

liefs heidi