Motorische problemen na chemotherapie
Geplaatst: Do 10 Apr 2014 20:09
Bij mijn moeder van 67 is enige tijd geleden de ziekte van Hodgkin vastgesteld. Ze had een knobbel die tegen haar long aan zat, waarvoor zij chemotherapie heeft ondergaan. Uiteraard was dit voor haar en voor ons als familie een erg moeilijke periode, maar gelukkig zijn de behandeling aangeslagen en is zij nu vrij van kanker. Nou ben ik een boom van een kerel, maar ik hou ontzettend veel van mijn moedertje, en ik kon mijn geluk niet op toen de uitslag van de scans eindelijk binnen was.
Het probleem is echter dat zij nu (zo'n twee maanden na afloop van de behandeling) steeds vaker last krijgt van depressies en gevoelens van hopeloosheid. Mijn moeder is altijd een fitte, zelfstandige vrouw geweest, altijd vrolijk en optimistisch, ook tijdens de behandeling. Zelfs tijdens haar slechtste dagen, wanneer ze moe en ziek was, liet ze de hoop niet varen. Nu keert ze zich echter steeds meer in zichzelf, en ik heb het idee dat ze steeds vergeetachtiger en afweziger wordt. Ik besef uiteraard dat de effecten van de chemotherapie niet meteen verdwijnen na de behandeling, en dat het lichaam tijd nodig heeft om zich te herstellen, maar het wordt alsmaar erger, en zelfs haar motorische vaardigheden zijn op enkele maanden tijd zienderogen achteruit gegaan. Waar zij eerst nog gewoon rechtop liep, loopt ze nu enigszins voorover gebogen en schuifelend. Zelfs tijdens de chemo gebeurde dit niet. Ze is steeds vaker moe, en ook autorijden gaat haar steeds slechter af. Zij zelf ontkent dit alles. Het is moeilijk te zeggen of ze het zelf niet beseft, of dat ze het simpelweg niet wil toegeven. Ze weigert stellig hierover met een arts te spreken, en wij kunnen haar uiteraard niet dwingen als zij blijft weigeren. De suggestie van de arts om gewoon even langs te komen slaat ze ook af. Zelfs mijn vader kan haar hier niet toe aanzetten.
Zijn dit normale bijwerkingen na chemotherapie, of moeten wij het in een andere richting gaan zoeken? Heeft iemand anders hier ervaringen mee? Het is allemaal erg verontrustend, en wij weten ons als familie ook geen raad meer.
Het probleem is echter dat zij nu (zo'n twee maanden na afloop van de behandeling) steeds vaker last krijgt van depressies en gevoelens van hopeloosheid. Mijn moeder is altijd een fitte, zelfstandige vrouw geweest, altijd vrolijk en optimistisch, ook tijdens de behandeling. Zelfs tijdens haar slechtste dagen, wanneer ze moe en ziek was, liet ze de hoop niet varen. Nu keert ze zich echter steeds meer in zichzelf, en ik heb het idee dat ze steeds vergeetachtiger en afweziger wordt. Ik besef uiteraard dat de effecten van de chemotherapie niet meteen verdwijnen na de behandeling, en dat het lichaam tijd nodig heeft om zich te herstellen, maar het wordt alsmaar erger, en zelfs haar motorische vaardigheden zijn op enkele maanden tijd zienderogen achteruit gegaan. Waar zij eerst nog gewoon rechtop liep, loopt ze nu enigszins voorover gebogen en schuifelend. Zelfs tijdens de chemo gebeurde dit niet. Ze is steeds vaker moe, en ook autorijden gaat haar steeds slechter af. Zij zelf ontkent dit alles. Het is moeilijk te zeggen of ze het zelf niet beseft, of dat ze het simpelweg niet wil toegeven. Ze weigert stellig hierover met een arts te spreken, en wij kunnen haar uiteraard niet dwingen als zij blijft weigeren. De suggestie van de arts om gewoon even langs te komen slaat ze ook af. Zelfs mijn vader kan haar hier niet toe aanzetten.
Zijn dit normale bijwerkingen na chemotherapie, of moeten wij het in een andere richting gaan zoeken? Heeft iemand anders hier ervaringen mee? Het is allemaal erg verontrustend, en wij weten ons als familie ook geen raad meer.