Alvleesklierstaartkanker
Geplaatst: Di 19 Jun 2012 21:34
Beste allemaal,
Op woensdag 6 juni jongstleden heeft mijn opa van 76 jaar te horen gekregen dat hij alvleesklierstaartkanker heeft en dat er niets meer aan te doen is. Het enige is pijnbestrijding. Op 7 juni heeft de anesthesist de zenuwknoop uitgeschakeld die tegen de alvleesklierstaart aan ligt en daarmee is gelukkig de pijn zo'n 70% minder geworden.
Verder zal ik bij het begin beginnen. Vorig jaar is er ouderdomssuiker bij mijn opa geconstateerd nadat hij flink was afgevallen en heel veel dronk. Hij moest van de dietiste op een streng dieet en is daarna nog meer afgevallen. Sinds maart dit jaar heeft hij vreselijke buikpijnaanvallen gekregen. Er zijn wat nare dingen binnen de familie voorgevallen, dus we dachten dat het stress was en misschien wel iets van een maagzweer door die stress. Hij is naar de huisarts gegaan en die heeft hem met maagtabletjes naar huis gestuurd. Helaas hielpen die niet, dus stond hij binnen een week weer bij de huisarts en dat is zo doorgetobt tot hij 2 weken voor de Pinksteren voor een gastroscopie terecht kon, onder een roes. Daaruit kwam voort dat de maagwand wat rood en geirriteerd was en dat er wat plekjes op de twaalfvingerige darm zaten. Daar zijn wat biopten van genomen en hij zou op 13 juni de uitslag krijgen. Helaas is na dat onderzoek de pijn alleen maar verergerd. Op zaterdag 19 mei had hij zoveel pijn dat hij flauw viel na het toiletbezoek en mijn oma heeft toen de huisartsenpost gebeld. Ze moesten langskomen en de SEH-arts vermoedde toen al dat het de alvleesklier was. Hij heeft een week in een achterafkamertje gelegen en moest overal om vragen. Er zijn diverse onderzoeken gedaan: een echo van de buik, een ct-scan van de buik met contrastvloeistof en jodium en een hele lading bloed is er afgenomen. Op zaterdag 26 mei mocht hij naar huis, het weekend van de Pinksteren. Die paar dagen ging het goed en halverwege de week zat hij alweer bij de assistente van de internist om de afspraak van 13 juni te vervroegen. Dat lukte, hij kon nu 6 juni tetrecht.
Op vrijdag 1 juni had hij een enorm slechte dag en heeft mijn oma meerdere keren contact gehad met de huisarts en die heeft vervolgens weer meerdere keren contact gehad met de internist. Hij moest toch wachten op 6 juni en hij mocht die dag niet alleen komen, hij moest iemand meenemen. Op zondag 3 juni belde mijn oma in paniek op dat het echt heel slecht ging met opa en of ik wilde komen. Toen ik daar aankwam, lag er een zielig hoopje mens op bed dat lag te kreunen en te huilen van de pijnen. Hij kon niet eens meer opstaan van de pijn en als hij opstond, viel hij om. Ik heb daarop 112 gebeld en die hebben hem met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Daar zijn nog wat aanvullende onderzoeken geweest en hij is aan het vocht gelegd vanwege uitdrogingsverschijnselen en hij was weer enorm afgevallen. Hij kreeg morfine tegen de pijn en op woensdag 6 juni dus de bewuste diagnose.
Op vrijdag 8 juni is hij thuis gekomen met veel medicatie (morfine-pleister, morfine tabletten, tabletten voor de suiker, voor de 2 functies van de alvleesklier, om rustig te worden, om te kunnen slapen, etc.) en op 21 juni moeten we terug naar de anesthesist, want die blijft opa begeleiden op het gebied van pijnbestrijding.
Opa heeft nog 1 grote wens en dat is met 12 man (opa, oma, zoon, dochter, schoonzoon, schoondochter, 2 kleindochters met aanhang en 2 achterkleinkinderen) en de hond een weekendje weg. Nu wil het alleen dat opa daarrentegen het bijltje erbij neer aan het gooien is. De huisarts is al 2 keer langs gekomen en heeft geprobeerd opa duidelijk te maken dat hij echt nog niet gaat en dat hij moet gaan genieten van de tijd die hem rest en lekker naar buiten moet gaan. Hij hoeft niets te laten en mag alles doen, eten en drinken wat hij wil. Opa is erg bang voor de dood, altijd al geweest, dus ze gaan 's avonds pas rond 12 uur naar bed. Hij is dan erg onrustig en wordt 's morgens dan ook moe en onrustig weer wakker. Hij is bang om in zijn slaap dood te gaan. Dat vindt hij rot voor oma. Oma heeft al duidelijk aangegeven dat zij daar wel overheen komt en dat het voor opa de beste manier zou zijn om te gaan.
Toch krijgen we opa niet zover dat hij lekker gaat eten en drinken om aan te kunnen sterken en mee te kunnen naar dat weekendje weg. Volgens de huisarts is de prognose tussen de 3 maanden en de 3 jaar en we denken nu dat hij zelf denkt onder die 3 maanden te vallen. We krijgen het er maar niet uit bij hem.
Wie heeft ervaring met deze vorm van kanker en kan ons helpen met opa?
Sorry voor het lange (maar hopelijk duidelijk) verhaal en alvast bedankt voor het lezen.
Met vriendelijke groet,
Sabrina
Op woensdag 6 juni jongstleden heeft mijn opa van 76 jaar te horen gekregen dat hij alvleesklierstaartkanker heeft en dat er niets meer aan te doen is. Het enige is pijnbestrijding. Op 7 juni heeft de anesthesist de zenuwknoop uitgeschakeld die tegen de alvleesklierstaart aan ligt en daarmee is gelukkig de pijn zo'n 70% minder geworden.
Verder zal ik bij het begin beginnen. Vorig jaar is er ouderdomssuiker bij mijn opa geconstateerd nadat hij flink was afgevallen en heel veel dronk. Hij moest van de dietiste op een streng dieet en is daarna nog meer afgevallen. Sinds maart dit jaar heeft hij vreselijke buikpijnaanvallen gekregen. Er zijn wat nare dingen binnen de familie voorgevallen, dus we dachten dat het stress was en misschien wel iets van een maagzweer door die stress. Hij is naar de huisarts gegaan en die heeft hem met maagtabletjes naar huis gestuurd. Helaas hielpen die niet, dus stond hij binnen een week weer bij de huisarts en dat is zo doorgetobt tot hij 2 weken voor de Pinksteren voor een gastroscopie terecht kon, onder een roes. Daaruit kwam voort dat de maagwand wat rood en geirriteerd was en dat er wat plekjes op de twaalfvingerige darm zaten. Daar zijn wat biopten van genomen en hij zou op 13 juni de uitslag krijgen. Helaas is na dat onderzoek de pijn alleen maar verergerd. Op zaterdag 19 mei had hij zoveel pijn dat hij flauw viel na het toiletbezoek en mijn oma heeft toen de huisartsenpost gebeld. Ze moesten langskomen en de SEH-arts vermoedde toen al dat het de alvleesklier was. Hij heeft een week in een achterafkamertje gelegen en moest overal om vragen. Er zijn diverse onderzoeken gedaan: een echo van de buik, een ct-scan van de buik met contrastvloeistof en jodium en een hele lading bloed is er afgenomen. Op zaterdag 26 mei mocht hij naar huis, het weekend van de Pinksteren. Die paar dagen ging het goed en halverwege de week zat hij alweer bij de assistente van de internist om de afspraak van 13 juni te vervroegen. Dat lukte, hij kon nu 6 juni tetrecht.
Op vrijdag 1 juni had hij een enorm slechte dag en heeft mijn oma meerdere keren contact gehad met de huisarts en die heeft vervolgens weer meerdere keren contact gehad met de internist. Hij moest toch wachten op 6 juni en hij mocht die dag niet alleen komen, hij moest iemand meenemen. Op zondag 3 juni belde mijn oma in paniek op dat het echt heel slecht ging met opa en of ik wilde komen. Toen ik daar aankwam, lag er een zielig hoopje mens op bed dat lag te kreunen en te huilen van de pijnen. Hij kon niet eens meer opstaan van de pijn en als hij opstond, viel hij om. Ik heb daarop 112 gebeld en die hebben hem met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Daar zijn nog wat aanvullende onderzoeken geweest en hij is aan het vocht gelegd vanwege uitdrogingsverschijnselen en hij was weer enorm afgevallen. Hij kreeg morfine tegen de pijn en op woensdag 6 juni dus de bewuste diagnose.
Op vrijdag 8 juni is hij thuis gekomen met veel medicatie (morfine-pleister, morfine tabletten, tabletten voor de suiker, voor de 2 functies van de alvleesklier, om rustig te worden, om te kunnen slapen, etc.) en op 21 juni moeten we terug naar de anesthesist, want die blijft opa begeleiden op het gebied van pijnbestrijding.
Opa heeft nog 1 grote wens en dat is met 12 man (opa, oma, zoon, dochter, schoonzoon, schoondochter, 2 kleindochters met aanhang en 2 achterkleinkinderen) en de hond een weekendje weg. Nu wil het alleen dat opa daarrentegen het bijltje erbij neer aan het gooien is. De huisarts is al 2 keer langs gekomen en heeft geprobeerd opa duidelijk te maken dat hij echt nog niet gaat en dat hij moet gaan genieten van de tijd die hem rest en lekker naar buiten moet gaan. Hij hoeft niets te laten en mag alles doen, eten en drinken wat hij wil. Opa is erg bang voor de dood, altijd al geweest, dus ze gaan 's avonds pas rond 12 uur naar bed. Hij is dan erg onrustig en wordt 's morgens dan ook moe en onrustig weer wakker. Hij is bang om in zijn slaap dood te gaan. Dat vindt hij rot voor oma. Oma heeft al duidelijk aangegeven dat zij daar wel overheen komt en dat het voor opa de beste manier zou zijn om te gaan.
Toch krijgen we opa niet zover dat hij lekker gaat eten en drinken om aan te kunnen sterken en mee te kunnen naar dat weekendje weg. Volgens de huisarts is de prognose tussen de 3 maanden en de 3 jaar en we denken nu dat hij zelf denkt onder die 3 maanden te vallen. We krijgen het er maar niet uit bij hem.
Wie heeft ervaring met deze vorm van kanker en kan ons helpen met opa?
Sorry voor het lange (maar hopelijk duidelijk) verhaal en alvast bedankt voor het lezen.
Met vriendelijke groet,
Sabrina