Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo,

me moeder kreeg afgelopen jaar in augustus heel plotseling te horen
dat ze darmkanker had.
Ze was heel ziek en had moest constant overgeven, had diarree en buikpijn. Bij een kijkoperatie werd de diagnose darmkanker gesteld.
De tumor in de darmen konden ze helemaal verwijderen, maar er was wel sprake van uitzaaiingen naar de lymfe waarvoor ze chemo moest krijgen.
Later bij de oncoloog zei deze weer, dat ze ook deze weg hadden gehaald. Dat mijn moeder wel voor de buikwond onder controle moest blijven maar in principe 'beter' was... Eigenlijk kon ze dit niet eens geloven, tuurlijk het was goed nieuws maar toch.. De oncoloog checkte het nogmaals en verzekerde haar dat het echt zo was....
Me moeder heeft heel veel pech gehad met de ok-wond, tot 3x toe kwam er een ontsteking in de wond en deze is dan ook nu pas sinds kort helemaal genezen.
Bij de laatste controle bij de chirurg kwam deze weer met het verhaal dat ze zo snel mogelijk een afspraak bij de oncoloog moest maken om evt. chemo te starten en na te gaan of er niet ook uitzaaiingen in de lever zijn... Me moeder (en ik ook) snapte er echt niks meer van..
De chirurg zei dat mijn moeder alles dan verkeerd begrepen had en ze hoogst waarschijnlijk wel degelijk chemo nodig heeft.
Dit is echt een klap, ze was net beetje bezig om haar leven weer op te pakken, ze was immers in principe genezen...
Ten eerste vind ik het echt belachelijk dat er zo met mensen word omgegaan. Het is geen verkoudheid waar je het over hebt...
Op deze manier verlies je ook je vertrouwen in de artsen.
Verder is er ondertussen weer een hele tijd voorbij, had ze dan niet al veel eerder moeten starten?!?.. En kan het in die tijd niet nog erger zijn geworden?!?...
Nu moet ze dus volgende week naar de oncoloog en krijgt ze te horen hoe en wat.
Zit nu alleen vreselijk te piekeren, wat als er toch uitzaaiingen zijn naar de lever?!? Ik lees hier alleen maar slechte prognoses in zo'n geval...
Zijn er mensen die wel positieve ervaringen hebben of is het dan echt gewoon hopeloos in zo'n geval???

Het is een heel verhaal, sorry, en dan heb ik 't nog zo kort mogelijk gehouden...
Maar praat hier niet vaak over en merk dat ik er toch wel behoefte aan heb... Zeker nu... Ik ken mezelf en houd dingen graag op een afstand, probeer er niet te veel over te denken. Waren ook zo blij met het 'goede' nieuws, had het al min of meer 'opgeborgen'. Me moeder had geen kanker meer, werd weer beter dus hoefde ik er niet meer over te denken.. Klinkt misschien stom, ben 25 en zie het soms niet als echt volwassen gedrag.
Ben ik de enige die dit heeft?..

Yvolin schreef:
Bij de laatste controle bij de chirurg kwam deze weer met het verhaal dat ze zo snel mogelijk een afspraak bij de oncoloog moest maken om evt. chemo te starten en na te gaan of er niet ook uitzaaiingen in de lever zijn... Me moeder (en ik ook) snapte er echt niks meer van..
De chirurg zei dat mijn moeder alles dan verkeerd begrepen had en ze hoogst waarschijnlijk wel degelijk chemo nodig heeft.
Dit is echt een klap, ze was net beetje bezig om haar leven weer op te pakken, ze was immers in principe genezen...
Ten eerste vind ik het echt belachelijk dat er zo met mensen word omgegaan. Het is geen verkoudheid waar je het over hebt...
Op deze manier verlies je ook je vertrouwen in de artsen.

Naar nieuws over je moeder, dat zal een schok zijn. Ik denk dat er sprake is geweest van een communicatieprobleem, komt helaas erg vaak voor en chirurgen zijn wat dat betreft berucht (niet allemaal over een kam scheren natuurlijk). Eigenlijk zou er standaard een vertaler bij moeten zitten bij dit soort gesprekken om te zien of de informatie wel goed overkomt/begrepen wordt

Wat betreft de chemo die wat later begint, dat is niet echt een probleem. Het is een behoorlijk zware chemo die je bij darmkanker krijgt en je moeder had daar niet aan kunnen beginnen voor ze hersteld is van de operatie en de complicaties. Dan zou ze van de regen in de drup raken omdat de chemo heel wat vergt van je gestel, ook als je in goede conditie bent. Vandaar dat ook (standaard) gecheckt wordt hoe het staat met eventuele uitzaaiingen, bij een operatie kun je die immers niet zien, kanker is wat dat betreft bijzonder geniepig.

Bij het gesprek en verder onderzoek bij de oncoloog zal meer duidelijk worden, het vak van de chirurg is snijden en die operatie is goed verlopen, hij heeft blijkbaar alles weg kunnen halen wat zichtbaar was als ik het zo hoor. Het is verstandig dat er iemand met je moeder meegaat en dat jullie van te voren jullie twijfels en vragen opschrijven. Als je eenmaal in de spreekkamer zit ben je de helft vergeten is mijn ervaring en zo'n briefje is een prima geheugensteun. Ik deed dat altijd als ik meer vragen had en is me goed bevallen.

Heel veel sterkte met je moeder en de verdere behandelingen. Ik hoop dat ze nog heel lang bij jullie kan zijn.

Anne