Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerik ben een jaar en half geleden mijn vriend verloren aan kanker (leukemie). Hij had dit als kleine jongen gekregen maar de dokters beweerde na enige chemo's en de nodige verzorging dat alles weg was.
Dat was het dus niet. Op zijn 17de kwam de hartverscheurende diagnose dat de kanker terug was! Maar dat we ons moesten voorbereiden want dat de kanker was uitgezaait over zo goed als heel zijn lichaam.
Mijn vriend heeft me toen alleen genomen en vertelt dat er een operatie kon gedaan worden, maar dat het maar 50% kans had dat deze slaagde, hij kon ook chemo volgen.
Die wou hij volgen voor mij. hij wou me niet alleen laten dat heeft hij me zo vaak gezegd
. De operatie vond hij zinloos, hij wou niet meer pijn lijden dan nodig was. en hij wou ook zijn ouder het geld niet aftroggelen voor iets waar misschien geen baad bij was.
Maar de chemo's werkte na verloop van tijd niet meer.
Hij kon niet meer. hij was op.. wou niet meer vechten.
Het deet me zoveel pijn om hem daar te zien aftakelen in de zetel tegen het raam. Met de laptop op zijn schoot. hij kon op het einde nog maar amper een kwartiertje op msn daarna was hij gewoon doodop.
Hij wou breken tussen ons. Ik heb tranen met tuiten gehuilt en hem gesmeekt om dit niet te doen! Ik wou hem niet verliezen door die kl*te kanker! Hij wou dit ook niet zei hij. dus bleven we samen. Ook al wist ik dat het niet makkelijk zou zijn, ik was heus niet van plan hem te laten vallen voor 'een ziekte'.!
We hadden afgesproken op msn om 3u.
het was half 4 en hij was er nog steeds niet. het was ook niet zijn gewoonte om nergens op te duiken zonder verwitteging of om zo iets te vergeten.
Dus ging ik naar hem thuis. Heel de onderweg heb ik zitten denken wat er zou kunnen zijn, en eerlijk ik was enorm bang dat zijn zus of eender wie me zou vertellen dat ik te laat was.
Eenmaal aangekomen, belde ik zo snelmogelijk aan.
Mijn hart sprong bijna uit mijn lichaam.
Zijn moeder deed open en greep me beet, het enigste wat ze zei was shana, hij wilt je zo snel mogelijk zien! haar rode ogen spraken boekdelen, er was iets niet juist!
Ik ben onmiddelijk naar hem toe gelopen.
Hij nam me vast. En zei de woorden die ik liever nooit had willen horen.
Hij begon te huilen en zei dat hij niet meer wou vechten, hij kon niet meer, hij was op! ik ben beginnen roepen dat hij dit niet mocht, dat hij mij alleen ging laten, hij moest vechten voor ons! voor mij!
En toen spookte er enorm slechte gevoelens door mijn hood: hij kon ik zo egoïstisch doen, terwijl de jongen die daar lag, doodmoe gevochten was, enkel wachten op bevestiging van mij!
Ik ben naar hem toegegaan en heb hem vertelt: dat welke beslissing hij ook nam, ik altijt aan zijn zijde zou staan. hij zei me dat dit het mooiste was wat hem iemand ooit kon geven: 'verlossing'.
Een paar dagen erna heeft hij dus euthanasie gepleegt. hij wou dat ik erbij was. maar dat heb ik niet aangedurft. ik kon niet zomaar zijn hand vasthouden en hem zien wegglippen.
Hij zei dat hij mij begreep en heeft toen gevraagt of hij nog 2uur alleen met mij mocht zijn. Iedereen ging akkoord al had ik wel door dat zijn moeder het er moeilijk mee had.
Er zijn dingen gezegd die ik voor altijd koester. maar die ik liever voor mezelf houd.
Enkel de woorden dat dit geen afscheid was, enkel een een weerzien, en dat hij enorm veel spijt had dat hij me alleen moest laten, maar dat hij gewoon niet meer kon!
Ik moest nu gelukkig zijn met iemand anders, maar van zodra ik daarboven kwam, moest ik terug helemaal van hem zijn.!
en het klinkt misschien raar, maar het zal zo zijn!
Ik heb nu nog altijd zijn kettingkje aan, slaap met zijn t-shirts, met zijn knuffels, en zie hem in mijn dromen.
Ik mis hem enorm, en ben in een zware depressie terecht gekomen, maar ik besef nu dat dit niet was wat hij wou!
Ik moet vechten, en blijven leven voor hem.
En als ik later een zoon heb .. geef ik hem zijn naam * stefano *
