Lieve Ann, Bart en Liddy,
Dank je voor jullie lieve woorden!
Ik ben een paar weken niet meer op het forum geweest omdat ik het heel erg moeilijk had (en nog steeds), kon moeilijk mijn gevoelens kwijt, en was bovendien altijd maar in de weer met mijn mama: ziekenhuis in en uit....kortverblijf in en uit, naar de dagkliniek...en daarbovenop nog mijn eigen werk, én een huishouden met man en 2 kids...
Even een update:
Mijn mama heeft 2 chemokuren "doorsparteld", maar de dag dat ze naar de dagkliniek moest voor haar derde kuur is ze in het ziekenhuis gebleven...Haar bloed was heel slecht en ze voelde zich zo ellendig, 't was echt droef om haar zo te zien. Toen ik met haar het cabinet van de oncoloog binnen stapte zag ik dat die ook erg schrok van haar toestand, en voor het eerst in al die tijd zei mijn mama zélf: "het gaat écht niet goed met mij".
Dan maar weer een hele boel testen en bloednames, vooral omdat zij continue hele hoge koorts had, en daaruit is gebleken dat de chemokuren totaal géén effect hebben gehad, en dat de tumoren héél erg veel gegroeid zijn.
Doordat de uitzaaiingen in haar lever zo groot zijn geworden krijgt ze daar ook heel veel last van: pijnlijke steken onder de ribben en druk op de longen en de maag. Bovendien beginnen haar gezicht en benen wat te zwellen...
Natuurlijk wist ik al een paar weken geleden dat het slecht zou aflopen, maar dan wordt je toch weeral eens met je neus in de feiten geduwd, erger nog: nu heeft de dokter ook zelf aan mijn mama verteld dat de chemo stop wordt gezet, geen behandeling meer wordt gegeven en dat zij beter af zou zijn op de palliatieve eenheid.
Mijn mama schrok echt HEEEEEEEL erg toen ze dat hoorde!!!! Het woord "palliatief" had ze duidelijk nog niet verwacht. Stilletjes had ik gehoopt dat zij dat al had "aangevoeld", maar hierin heb ik mij duidelijk vergist!!!! En ik die dacht dat ik mijn mama door en door kende!!
Toch ben ik blij dat ze nu weet ... en zit ik niet meer met het dilemma van al of niet vertellen.
Na dat nieuws ben ik met haar al eens die palliatieve eenheid gaan bekijken, en ik vond dat er heel goed uitzien: splinternieuw en echt heel comfortabel en "huiselijk" ingericht, maar mijn mama heeft geen woord gezegd!! GEEN WOORD!! Ze wou de verpleging daar zelfs niet aankijken, en reageerde ook niet op hun poging tot gesprek!! Ze wou daar alléén maar WEG, WEG,...
Dat beangstigde mij enorm..., ik ben ook bang Ann, dat zij er niet mee weet om te gaan zoals je papa dat had, en ik wil ook niet dat zij het gevoel heeft dat ik haar daar wil induwen, ookal weet ik dat zij daar op de best mogelijke manier zal worden geholpen!!
Hoedanook, zij staat nu nog op de wachtlijst, van zodra er iemand sterft op de eenheid (hoe vreselijk klinkt dat toch!!!!), mag zij er naartoe...
Ik denk toch wel dat ze het zal aannemen, er is immers niet echt een alternatief, gezien haar conditie en haar algemene toestand.
In afwachting blijft ze op haar ziekenhuiskamer en krijgt ze pijn- en koortsbestrijding.
Tot zover mijn verhaal,
Een heel erg droevige en doodmoeie Isabeau...