Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerNu denk ik dat pa z'n strijd bijna ten einde is.
Alle tekenen wijzen ernaar.
Zijn handen, ogen , huid, buik, nagels........alles wijst naar het einde.
Maar wat is zijn hart toch sterk, want het is bijna onbegrijpelijk dat een lichaam als dat van pa nog kan leven.
Ik vind het gewoon triest om hem zo te zien, dit gun je niemand, wat een lijdensweg.
Ik weet dat het zo ver niet hoefd te komen , als iemand daar zelf voor kiest, maar pa wil zo lang mogelijk bij ons blijven.
Ik ben er inmiddels ook wel achter dat je zulke dingen pas kan beslissen als je zelf in die situatie zit.
Mijn pa heeft ook altijd een houding gehad van : als ik zo moet leven dan hoeft het voor mij niet.
Maar nu hij zelf in deze situatie zit blijkt hij er toch heel anders over te denken.
Vanmorgen vertelde hij me dat hij iedere keer zijn grenzen moet verleggen.
Dat kan ik me goed voorstellen.
Zondag 8 april is hij jarig, dan wordt hij 66.
Ik denk niet dat hij dat haalt.
Zelf denkt hij ook dat hij dat niet meer mee maakt.
Zijn woorden aan mij toen ik wegging bij hem vanmorgen waren : hou je taai......
Jij ook pap, hou je ook taai, I love you , je dochter xxx
Galwegkanker in ver gevorderd stadium
Beste M.E.,
Ongelofelijk wat je vader aan kracht heeft.
Toch goed om te horen dat hij zelf zijn keuze kan maken.
Dat hij meegroeit met zijn ziekte.
Net wat hij zei; steeds je grenzen verleggen.
Ik wens je vader een goede reis toe en hoop dat je er naderhand een goed gevoel bij hebt.
Je hebt hem in zijn waarde gelaten, zijn keuzes gevolgd.
Petje af, daarvoor.
Heel veel sterkte,
Liddy
Ongelofelijk wat je vader aan kracht heeft.
Toch goed om te horen dat hij zelf zijn keuze kan maken.
Dat hij meegroeit met zijn ziekte.
Net wat hij zei; steeds je grenzen verleggen.
Ik wens je vader een goede reis toe en hoop dat je er naderhand een goed gevoel bij hebt.
Je hebt hem in zijn waarde gelaten, zijn keuzes gevolgd.
Petje af, daarvoor.
Heel veel sterkte,
Liddy
Gisteren is pa 66 geworden.
Hij heeft het gehaald en hij was er zelf ook trots op.
Nu is hij even oud als dat zijn eigen vader is geworden, ironisch eigenlijk.
Pa deed eigenlijk niks aan zijn verjaardag, dat gaat ook niet meer.
Dat is veel te druk voor hem en ook emotioneel te zwaar.
Ik ben er natuurlijk wel geweest.
Het was gezellig met z'n tweetjes, het is een fijne herinnering aan zijn laatste verjaardag.
Felliciteren is raar , maar heb het wel gedaan, hem gefelliciteerd met het behalen van zijn verjaardag wat we half de week niet dachten.
Het lijkt weer wat beter te gaan, maar dat is denk ik weer een opleving.
Hij geniet van zijn laatste dagen, hij geniet van de bloemen die weer gaan uitkomen en van het zonnetje.
Hij geniet van iedere dag die er nog is .
Pap, geniet nog maar lekker van de mooie voorjaarsdagen, dit zonnetje straalt voor jou !!
groetjes
Hij heeft het gehaald en hij was er zelf ook trots op.
Nu is hij even oud als dat zijn eigen vader is geworden, ironisch eigenlijk.
Pa deed eigenlijk niks aan zijn verjaardag, dat gaat ook niet meer.
Dat is veel te druk voor hem en ook emotioneel te zwaar.
Ik ben er natuurlijk wel geweest.
Het was gezellig met z'n tweetjes, het is een fijne herinnering aan zijn laatste verjaardag.
Felliciteren is raar , maar heb het wel gedaan, hem gefelliciteerd met het behalen van zijn verjaardag wat we half de week niet dachten.
Het lijkt weer wat beter te gaan, maar dat is denk ik weer een opleving.
Hij geniet van zijn laatste dagen, hij geniet van de bloemen die weer gaan uitkomen en van het zonnetje.
Hij geniet van iedere dag die er nog is .
Pap, geniet nog maar lekker van de mooie voorjaarsdagen, dit zonnetje straalt voor jou !!
groetjes
Hallo m.e.,
Ik zit je verhaal te lezen met tranen in mijn ogen. Wat is die pa van jou een kanjer zeg! En wat is hij gezegend met een dochter als jij. Je laat hem doen wat voor hem het beste is, ook al is het voor jou ook heel moeilijk. Petje af voor jullie beiden! Ik hoop dat hij nog even kan genieten van zijn behaalde mijlpaal (en jij ook) en dat hem een toch nog een waardig einde is gegund. Natuurlijk ook van mij nog van harte gefeliciteerd met je vader.
Veel groetjes,
Ellen
Ik zit je verhaal te lezen met tranen in mijn ogen. Wat is die pa van jou een kanjer zeg! En wat is hij gezegend met een dochter als jij. Je laat hem doen wat voor hem het beste is, ook al is het voor jou ook heel moeilijk. Petje af voor jullie beiden! Ik hoop dat hij nog even kan genieten van zijn behaalde mijlpaal (en jij ook) en dat hem een toch nog een waardig einde is gegund. Natuurlijk ook van mij nog van harte gefeliciteerd met je vader.
Veel groetjes,
Ellen
m.e. schreef:
Pap, geniet nog maar lekker van de mooie voorjaarsdagen, dit zonnetje straalt voor jou !!
groetjes
Dat hoop ik ook hoor, dat je vader er nog mag zijn zolang hij het de moeite waard vindt. Hij is zeker een vechter, want ik lees dat het al in december helmaal niet goed met hem ging.
Voor jullie beiden en de rest van de familie, heel veel kracht gewenst.
Anne
Het gaat weer heel slecht met pa.
Gisteren en vandaag is de dokter langs geweest bij pa.
Morgen wordt hij weer naar het Hospice gebracht, hij kan niet meer, hij is op.
Vanavond heb ik zijn tassen ingepakt , dit was gewoon gezellig zo met z'n tweetjes, en morgenochtend ga ik met hem mee.
Ik rijd met mijn eigen auto achter de ambulance aan, want ik wil niet dat hij daar alleen naar toe gaat.
Het zal niet makkelijk zijn, wetende dat dit dus zijn laatste plekje zal zijn.
Hij weet het zelf ook, je ziet het aan hem en hij is er klaar voor.
Hij wilde beslist niet thuis sterven, ik denk dus ook dat hij wacht tot hij daar is en als hij daar eenmaal is dat het niet lang meer zal duren.
Ik hoop het ook.
Niet omdat ik hem wil missen, maar omdat ik hem verder lijden wil besparen.
Zowel lichamelijk als geestelijk, dit is gewoon onmenselijk.
Wat is dit een vreselijke gemene ziekte.
Hij zei vanavond tegen me : "nog even en dan heb ik rust......"
Ja pap, nog even en dan heb je rust...........
groetjes
p.s. Anne en Ellen, bedankt voor jullie medeleven.
Gisteren en vandaag is de dokter langs geweest bij pa.
Morgen wordt hij weer naar het Hospice gebracht, hij kan niet meer, hij is op.
Vanavond heb ik zijn tassen ingepakt , dit was gewoon gezellig zo met z'n tweetjes, en morgenochtend ga ik met hem mee.
Ik rijd met mijn eigen auto achter de ambulance aan, want ik wil niet dat hij daar alleen naar toe gaat.
Het zal niet makkelijk zijn, wetende dat dit dus zijn laatste plekje zal zijn.
Hij weet het zelf ook, je ziet het aan hem en hij is er klaar voor.
Hij wilde beslist niet thuis sterven, ik denk dus ook dat hij wacht tot hij daar is en als hij daar eenmaal is dat het niet lang meer zal duren.
Ik hoop het ook.
Niet omdat ik hem wil missen, maar omdat ik hem verder lijden wil besparen.
Zowel lichamelijk als geestelijk, dit is gewoon onmenselijk.
Wat is dit een vreselijke gemene ziekte.
Hij zei vanavond tegen me : "nog even en dan heb ik rust......"
Ja pap, nog even en dan heb je rust...........
groetjes
p.s. Anne en Ellen, bedankt voor jullie medeleven.
Lieve M.E.
Fijn dat je vader bepaalt wat er gebeurd.
Zeker in het hospice kun je ervan op aan dat hij daar de zorg krijgt die hij nodig heeft.
Niet meer en niet minder. Hij kan aangeven wat hij wil.
Dat hij omgeven is door mensen die hem willen steunen, hem nabij willen zijn.
Ik wens je veel kracht toe op dit laatste stuk.
Heel veel sterkte,
Liddy
Fijn dat je vader bepaalt wat er gebeurd.
Zeker in het hospice kun je ervan op aan dat hij daar de zorg krijgt die hij nodig heeft.
Niet meer en niet minder. Hij kan aangeven wat hij wil.
Dat hij omgeven is door mensen die hem willen steunen, hem nabij willen zijn.
Ik wens je veel kracht toe op dit laatste stuk.
Heel veel sterkte,
Liddy
Met pa gaat het met ups en downs.
Nadat hij naar het hospice is gegaan heeft hij rust gekregen en hier knapte hij gewoon van op.
Onvoorstelbaar, maar hij zat lekker iedere dag buiten in het zonnetje.
Vorige week maandag ging het ineens weer verkeerd.
Hij lag continu in bed, was gevallen bij het naar de wc gaan 's nachts ( want dat deed hij toch iedere keer nog alleen ) en na een paar dagen kon hij zich niet meer optrekken aan de papagaai boven zijn bed, lopen dging niet meer en hoesten was al een probleem.
We stelden ons er helemaal op in dat het nu wel eens echt gaat aflopen.
Maar wat gebeurde er zondag toen ik kwam?
Hij had zichzelf 's morgens zelf gewassen en zat heerlijk in de tuin in het zonnetje.
Ongelofelijk, hij was weer opgeknapt.
We hebben saampjes een hele gezellige morgen gehad, fijn hoor.
De ups worden steeds korter en de downs steeds langer en heftiger.
Papa is er wel helemaal klaar voor, hij heeft alles zelf geregeld voor zijn crematie, heeft gezegd wat hij wilde zeggen en geregeld wat hij wilde regelen.
Ieder fijn moment is er weer een en daar genieten we van.
We zien wel wat komen gaat en wanneer.
En dat hospice, het is echt geweldig.
Ik voel het gewoon als thuiskomen als ik naar pa ga.
Petje af voor de vrijwilligers en verpleging daar.
groetjes
Nadat hij naar het hospice is gegaan heeft hij rust gekregen en hier knapte hij gewoon van op.
Onvoorstelbaar, maar hij zat lekker iedere dag buiten in het zonnetje.
Vorige week maandag ging het ineens weer verkeerd.
Hij lag continu in bed, was gevallen bij het naar de wc gaan 's nachts ( want dat deed hij toch iedere keer nog alleen ) en na een paar dagen kon hij zich niet meer optrekken aan de papagaai boven zijn bed, lopen dging niet meer en hoesten was al een probleem.
We stelden ons er helemaal op in dat het nu wel eens echt gaat aflopen.
Maar wat gebeurde er zondag toen ik kwam?
Hij had zichzelf 's morgens zelf gewassen en zat heerlijk in de tuin in het zonnetje.
Ongelofelijk, hij was weer opgeknapt.
We hebben saampjes een hele gezellige morgen gehad, fijn hoor.
De ups worden steeds korter en de downs steeds langer en heftiger.
Papa is er wel helemaal klaar voor, hij heeft alles zelf geregeld voor zijn crematie, heeft gezegd wat hij wilde zeggen en geregeld wat hij wilde regelen.
Ieder fijn moment is er weer een en daar genieten we van.
We zien wel wat komen gaat en wanneer.
En dat hospice, het is echt geweldig.
Ik voel het gewoon als thuiskomen als ik naar pa ga.
Petje af voor de vrijwilligers en verpleging daar.
groetjes
Op woensdagmorgen om 5.00u is in het Hospice in Dirksland mijn vader overleden op een leeftijd van 66 jr.
Hij is overleden na een lange strijd.
Hij wilde het liefst in zijn slaap overlijden, terwijl hij alleen was en deze wens is uitgekomen.
Het is heel dubbel, aan de ene kant ben ik blij dat zijn lijden over is, want geleden heeft hij heel erg.
Aan de andere kant is het mijn papa en ik zal hem missen.
Morgen is de crematie.
Woensdagavond ben ik nog naar hem wezen kijken of hij er netjes bij ligt en dat doet hij.
Ik ga niet meer kijken, het is goed zo, de kist is gesloten dat wilde hij.
Hij zei : "ik ben geen grootbeeld tv, de kist moet dicht nadat mijn naaste afscheid van me hebben genomen........."
Maar nu is het helemaal goed te zien wat deze ziekte met je doet.
Ik denk dat hij de 30kg niet meer haald qua gewicht.
Het is echt vel over been.
Hij kon niks meer op het laatst, zelfs een glaasje drinken pakken van het nachtkastje naast hem was te zwaar, laat staan zelf nog eneigszins overeind komen.
En dan moet je weten dat mijn vader altijd bezig was vroeger.
Stilzitten en niks doen kwam niet in zijn woordenboekje voor.
En wat hijzelf het ergste vond, het moe zijn.
Hij vertelde me dat hij nu weet wat doodmoe inhoud en dat het vreselijk is.
Iedere dag was echt te veel voor hem.
Hij heeft nu rust en geen pijn meer.
-----------------------------
Paps, rust nu maar.
Het is goed zo, we hebben het nog fijn gehad saampjes de laatste maanden.
Je hebt nog genoten van je kleindochter, we hebben nog fijne gesprekken gehad , samen nog gelachen.
Ik heb er fijne herinneringen aan, ik zal je nooit vergeten.
Dag mijn papa ..........
Dikke kus, je dochter Madelon
Hij is overleden na een lange strijd.
Hij wilde het liefst in zijn slaap overlijden, terwijl hij alleen was en deze wens is uitgekomen.
Het is heel dubbel, aan de ene kant ben ik blij dat zijn lijden over is, want geleden heeft hij heel erg.
Aan de andere kant is het mijn papa en ik zal hem missen.
Morgen is de crematie.
Woensdagavond ben ik nog naar hem wezen kijken of hij er netjes bij ligt en dat doet hij.
Ik ga niet meer kijken, het is goed zo, de kist is gesloten dat wilde hij.
Hij zei : "ik ben geen grootbeeld tv, de kist moet dicht nadat mijn naaste afscheid van me hebben genomen........."
Maar nu is het helemaal goed te zien wat deze ziekte met je doet.
Ik denk dat hij de 30kg niet meer haald qua gewicht.
Het is echt vel over been.
Hij kon niks meer op het laatst, zelfs een glaasje drinken pakken van het nachtkastje naast hem was te zwaar, laat staan zelf nog eneigszins overeind komen.
En dan moet je weten dat mijn vader altijd bezig was vroeger.
Stilzitten en niks doen kwam niet in zijn woordenboekje voor.
En wat hijzelf het ergste vond, het moe zijn.
Hij vertelde me dat hij nu weet wat doodmoe inhoud en dat het vreselijk is.
Iedere dag was echt te veel voor hem.
Hij heeft nu rust en geen pijn meer.
-----------------------------
Paps, rust nu maar.
Het is goed zo, we hebben het nog fijn gehad saampjes de laatste maanden.
Je hebt nog genoten van je kleindochter, we hebben nog fijne gesprekken gehad , samen nog gelachen.
Ik heb er fijne herinneringen aan, ik zal je nooit vergeten.
Dag mijn papa ..........
Dikke kus, je dochter Madelon
Terug naar “Vraag en antwoord”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 62 gasten