Hallo Ann en Bart,
Alweer bedankt voor jullie lieve reacties!
Bart, ik heb jouw verhaal gevolgd en zie dat je maandag terug aan de slag moet...'t zal vast ook niet gemakkelijk zijn, die 2 weken zijn voorbijgevlogen!!! Ik hoop dat je veel begrip krijgt bij je collega's, want wellicht zullen je gedachten nog dikwijls naar je mama gaan terwijl je aan het werk bent!
En Ann, je hoeft je niet te verontschuldigen dat je effe afwezig was, ikzelf heb ook niet zoveel geschreven de laatste dagen, het is een heel drukke week geweest...
Ik kan me voorstellen dat je met een dubbel gevoel de wielerweekenden hebt gevolgd...Ik ben samen met mijn man effe naar de ronde gaan kijken, om hem een plezier te doen, maar ik heb geen moment genoten, heel de tijd aan ons mama gedacht...
Even een update dus:
Mijn mama is nu 11 dagen bezig met de chemokuur: haar bloedonderzoek woensdag was bevredigend, dus mocht ze de chemo verder zetten. Alhoewel een arts (alweer een andere, ondertussen al de 5de die mijn mama zag
![Very Happy :D](./images/smilies/icon_biggrin.gif)
, er wordt regelmatig gewisseld) ons vertelde dat hij geen chemo zou gestart zijn mocht het om zijn mama gaan...
![Surprised :o](./images/smilies/icon_surprised.gif)
. Die uitspraak deed ons wel effe schrikken, heeft mijn mama nu wel de juiste beslissing genomen? Maar de dokter vertelde er wel bij dat ze nu beter verder kan doen vermits ze toch begonnen is en de bijwerkingen tot hiertoe wel meevallen (enkel heel erg moe en minder eetlust, maar geen misselijkheid). Ze moet de pillen in totaal 15 dagen nemen, dan één week rust en dan terug 15 dagen. Pas na 3 kuren krijgt ze een nieuwe scan om te kijken of de darmtumor is gekrompen...
Wel is haar plan om naar huis te gaan ondertussen veranderd. In het paasweekend kreeg ze twijfels en was ook weer een paar keer gevallen, en daarom wou ze toch liever naar een kortverblijf gaan: een verblijf van maximaal 2 maand in een rust-en verzorgingstehuis waar zij 24/24u in de gaten wordt gehouden. Mijn mama vond dat toch veiliger (en eigenlijk vind ik dat zelf ook). Dus hebben we holderdebolder alles moeten regelen om op zo'n korte termijn opvang te vinden, gelukkig hebben we nog een plaats gevonden! En nog dichtbij ook!
Sinds gisteren is ze dus ontslagen uit het ziekenhuis en ik was een beetje bang dat ze haar draai niet zou vinden in het rusthuis, maar ze is tevreden en vindt het daar gezellig. Ze heeft zelfs al een paar vriendinnen: lotgenoten op de gang die al met haar een praatje zijn komen maken. Mijn mama is daar wel de jongste van 8 en de enige met kanker. De meeste mensen zijn daar om te revalideren na een heupprothese of iets in die aard.
Het personeel is allemaal heel vriendelijk en het geeft echt een gerust gevoel te weten dat er direkt iemand bij haar is mocht er iets gebeuren.
Elk middag ga ik naar haar toe en dan zet ik haar hele pillenboel klaar voor 24 u: zij moet 7 x per dag pillen slikken, een totaal van 16 pillen
![Shocked :shock:](./images/smilies/icon_eek.gif)
...
en 's avonds ga ik nog even naar haar toe, dan is mijn broer er ook.
Gisterenavond ben ik na haar bezoekje wel direkt in bed gekropen: ik had barstende hoofdpijn na die drukke dag: mama ophalen in het ziekenhuis, verhuizen naar het rusthuis, tussendoor mijn werk doen, terug naar het rusthuis, kledij ophalen in haar appartement, haar diepvries en frigo leeghalen, vlug een was insteken, nog wat werk afhandelen, de familie op de hoogte brengen van haar nieuwe woonst, nog wat werken, terug naar het rusthuis, en om 21.00 u was ik kapot!! Ik had eigenlijk nog een boel administratie te doen, maar ik had de moed niet meer. Dan maar met een asperine in bed en gelukkig was het deze ochtend over...
Ik kan mijn werk dan wel wat regelen, omdat ik zelfstandig ben, maar ik mag het natuurlijk ook niet verwaarlozen...
De dagen zijn eigenlijk een beetje te kort...en ik zie dat het alweer 21.00 u is, dus vlug de kinderen gaan ophalen van de sportclub, en dan zal het al vlug bedtijd zijn...
Morgen alweer een nieuwe dag...
Veel liefs van Isabeau! en tot gauw