Mijn moeder (61 jr) uitslag pap3b.

[Mammeloe]

Mijn moeder is al jaren geleden gestopt met menstrueren, maar onlangs begon ze weer een beetje te vloeien. Afspraak dokter, uitstrijkje en doorverwijzing naar de gyn. Bij de gyn hebben ze een onderzoek gedaan waarbij hij een inwendige echo heeft gemaakt. Alles zag er prachtig uit, geen onregelmatigheden. Slijmvlies was zelfs nog wat dunner dan normaal, dus super. Een week later werd mijn moeder gebeld door de huisarts: uitslag uitstrijkje was niet helemaal goed: pap3b. Vreemd, want het jaar daarvoor heeft mijn moeder nog een uitslag gehad van pap1. Maar goed, een paar dagen later stonden we (gisteren) weer bij de gyn. We waren voorbereid op een onderzoek waarbij ze met een microscoop de baarmoedermond gingen bekijken en daar hapjes uit gingen nemen. Niks was minder waar, aangezien de andere gyn geen bijzonderheden heeft gezien, wil ze graag dat er een kegel bij haar baarmoedermond weggesneden gaat worden en meteen een curretage. Baarmoederhalskanker past niet meer op die leeftijd, de verwachting is meer dat er dan iets in de baarmoeder zelf iets aan de hand is. Ze wil het kegeltje wegsnijden om zo van de onrustige cellen af te zijn en ook de cellen van de baarmoeder bekijken. Ze verwacht dat het na deze behandeling klaar is.
Het zijn alleen nog maar onrustige cellen zei ze, maar nu ben ik erg ongerust... Het strookt namelijk niet met de gedachte dat ze dan ook cellen uit de baarmoeder willen bekijken. Daar is immers toch alles goed? Ook zei ze daarbij dat er 1 op de 20 vrouwen er een slechte uitslag uitkomt (kanker). Nu ben ik helemaal in de war, want ze had het alleen over onrustige cellen. Hoe kan deze uitspraak dan?
Ik begin me steeds ongeruster te maken....

Moeten we nou bang zijn voor kanker of niet?

[liddy]

Natuurlijk ben je ongerust.
Als je op de volgende link gaat kijken, dan kun je lezen dat je je niet zo'n zorgen hoeft te maken.
<http://www.rivm.nl/bevolkingsonderzoeknaarbaarmoederhalskanker/onderwerpen/Verder-onderzoek/>
Bij pap 5 uitslag kunt u baarmoederhalskanker hebben. Soms is er toch geen kanker.
Probeer te geloven wat de gynaecologe zegt.
Zelfs als je moeder een slechte uitslag krijgt, wil dat helemaal nog niet zeggen dat het niet behandelbaar is.
Op dit moment is er enkel naar de baarmoederhals gekeken. Het is heel normaal dat ze ook in de omgeving kijken.
En dat is de baarmoeder. Er zou bijv. een vleesboom kunnen zitten, die er al jaren zit en nu pas klachten geeft.
Spaar je energie, denk niet gelijk het eerste, want de kans is heel groot dat het allemaal reuze mee gaat vallen.
Tuurlijk, maak je je zorgen, echter blijf niet in die gevoelens hangen.
Je mag je even zorgen maken en dan moet je jezelf toespreken en zeggen dat er veel meer kans is op een goede uitslag.
Probeer afleiding te zoeken, ga naar buiten, zoek de zon op.

[Mammeloe]

Hallo Liddy!

Bedankt voor de schop onder mijn kont! Had ik even nodig denk ik...

Ik ga die link lezen die jij geeft, je wilt niet weten wat ik allemaal al op internet heb lopen speuren. Je wordt er niet altijd vrolijk van moet ik zeggen.
De 1e gyn had met het inwendige onderzoek inderdaad een klein vleesboompje gezien die al verschrompeld was, maar voor haar leeftijd zag de baarmoeder er aan de binnenkant super goed uit. Deze arts zei dus ook: u hoeft niet meer terug te komen, het uitstrijkje zal ook wel probleemloos zijn. Dan een week later een telefoontje van de huisarts... Op een gegeven moment weet je niet wat je moet geloven, dat maakt het zo moeilijk.

Door de tegenstrijdigheden van gisteren: cellen zijn onrustig, maar het is nog geen kanker en later bij het onderzoek naar het weefsel komt er 1 op de 20 keer uit dat er wel wat aan de hand is... Snap je mijn ongerustheid?

Tis mijn moedertje! Ben 3,5 jaar geleden mijn vader plotseling kwijtgeraakt en moet er niet aan denken (wie wel...) om hieraan mijn moeder kwijt te raken. Dan heb ik niks meer op relatief vrij jonge leeftijd (ben 36 jaar). Dat zijn mijn angsten.

Maar je hebt gelijk: ik moet ook proberen om de zorgen niet de overhand te laten krijgen. Dan hebben we geen leven meer... Bedankt voor je antwoord.

[Mammeloe]

Vandaag hebben we de uitslag gekregen, ze hebben vorige week een kegel weggesneden uit haar baarmoedermond en ze heeft een curretage gehad. Blijkt dus kanker te zijn.
De grond zakte onder onze voeten weg en we sloegen beiden helemaal dicht. Ik weet ook de helft van het gesprek niet meer met de arts. Ze wordt nu doorgestuurd naar het UMCG en daar krijgt ze volgende week een onderzoek. Binnen 3 weken wordt ze geopereerd, waarbij ze alles weg gaan halen: baarmoeder, eierstokken en lymfeklieren. Pas dan kan er wat meer gezegd worden.

De hele dag leef ik al in een roes... Weet eigenlijk niet van voor dat ik van achter leef. Die onzekerheid weer, het wachten, wat betekent het: kanker. Mijn eerste gevoel zegt: daar ga je aan dood. We zijn er helemaal kapot van en ik weet even niet hoe verder....

[liddy]

Ja, dat is schrikken.
Begrijpelijk dat je je van alles in je hoofd haalt, terwijl het nog steeds mee kan vallen.
Het lijkt me heel prettig voor je dat ze door gestuurd wordt naar het UMCG.
Het is heel goed mogelijk dat ze er op tijd bij zijn en het bij deze operatie blijft.
Dat ze zoveel weg gaan halen, heeft te maken met de leeftijd van je moeder.
Probeer daar van uit te gaan. Het heeft geen zin jezelf de grond in te praten.
Dit klinkt makkelijker dan gedaan.
Dus zoek afleiding, ga naar buiten enz.
Sterkte.

[Mammeloe]

Hoi Liddy,

Bedankt voor je reactie. Het is moeilijk om positief te blijven, we gingen namelijk heel positief alle onderzoeken en operatie in. Toch bleek het steeds vervelender te worden en een slechtere uitslag te worden. Dan word je toch echt wel flink moedeloos en durf je niet meer positief te zijn.

Ik zoek op internet, maar vind eigenlijk alleen maar negatieve verhalen. Verhalen die niet positief zijn. Dat maakt me nog banger.
Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet denken. Dat maakt het allemaal heel angstig...

[liddy]

Het vervelende met internet is dat mensen er wel verhalen op zetten als het niet goed gegaan is.
Bij de mensen bij wie het wel goed gaat, al dan niet na behandeling, die plaatsen hun verhaal niet op internet.
Dit moet je goed voor ogen houden. De verhalen met wie het goed gegaan zijn, kun je niet niet vinden.
Dus ...

[r.landouw]

hallo Mammeloe,

het is voor het overgrote deel waar wat je mailt.
veel leed.
maar dan: goed bericht, geen bericht.
niet altijd hoor.
met mij gaat het, met ups en downs, goed.
dat probeer ik op mijn manier met lotgenoten te delen.
Ron Landouw

[Mammeloe]

Er gaat nu gewoon erg veel door me heen. Angst, verdriet, frustratie, nou ja... noem maar op. Ik denk dat jullie dat zullen herkennen. Mijn moeder is er stuk van en doodsbang (letterlijk). Ze is 3 jaar geleden haar man kwijtgeraakt (overleden), nu ging het met ons weer een beetje goed en nu dit... Op een gegeven moment vraag ik me dan af waar de kracht nog vandaan gehaald moet worden om door te vechten. Ik ben dan ook bang dat ik dit niet red. Ik slaap niet (moet er helaas slaappillen voor nemen), mijn gezin draait door, mijn werk, ons eigen (net gestartte bedrijf) en iedereen is wel lief, maar in mijn hoofd moet ik het zelf doen. Daarbij het verdriet om mijn moeder die daar alleen in haar huisje zit, vechtend tegen van alles om maar op de been te blijven. Haar praat over haar angst dat ze dood gaat doet me zoveel pijn. Ik wil dat niet horen, ik ben haar dochter!

Ik weet gewoon niet zo goed meer wat ik moet en ben bang dat dit gedoe me zal breken. Lotgenoten vind ik niet echt, ik durf bijna niet meer te zoeken om al die enge verhalen op internet.
Ik huil en probeer niet te huilen, krijg last van mijn maag... Nou ja... ik denk dat jullie me wel snappen.

[liddy]

Jij hebt iemand nodig die naar jou luistert.
Ga eens naar de huisarts en bespreek daar je situatie en bekijk samen
met je huisarts wat voor mogelijkheden er zijn.
Je hebt een uitlaatklep nodig.
Sterkte.

[Mammeloe]

Oke, maar hoe hebben jullie dit opgelost dan? Ik kan me toch niet voorstellen dat dit voor alleen mij geldt?

[liddy]

In mijn geval heb ik gesprekken bij de huisarts gehad.
Ik ging samen met mijn man naar de huisarts om zijn ziekte te bespreken.
En met instemming van mijn man ging ik alleen naar de huisarts om die dingen
uit te kunnen spreken die je niet in het bijzijn van je terminale man uitspreekt.
In zo'n gesprek kon ik het bijv. over mijn angst voor na het overlijden van mijn man hebben.
Op die manier kon de huisarts ook in de gaten houden of het thuisblijven van mijn man haalbaar was voor ons allebei.
Later ben ik voor gesprekken naar een psychologe gegaan.
Zonder hulp had ik het niet gered.

In ieder geval ben je goed bezig door te huilen, je emoties te laten komen.
Echter de kunst is om je niet te verliezen in je angst.
Te leren dat er ook nog iets te genieten valt.
Namelijk je moeder is er nog.
Ook zou je bij haar huisarts je zorg over jouw moeder kunnen laten blijken. (kan telefonisch)
Vanwege beroepsgeheim kan hij/zij je niet alles vertellen, maar wel een beter beeld krijgen
van de situatie als hij/zij jouw bevindingen hoort.
Die kan hij/zij dan meenemen in de zorg naar je moeder. Zo deed ik het ook bij mijn ouders.
Dan sta je er in ieder geval niet alleen voor.

Sterkte.

[Mammeloe]

Dank je voor je heldere antwoorden.

Het in angst verliezen heb ik af en toe. Gelukkig komt daar na een paar uur weer een verandering in.

Donderdagochtend naar het ziekenhuis voor een afspraak met een arts in het UMCG, daarna met een verpleegkundige en daarna met een narcotiseur. Het is angstig dat het zo dichtbij komt, aan de andere kant kunnen we niet wachten. Weg met die rommel, laten ze het maar snel weghalen.

Nu even alles door tot na de operatie en de uitslag. Dan maar verder kijken en kijken of ik hulp nodig heb of niet. Ik houd die optie in ieder geval wel open.
Gelukkig heb ik lieve collega's (ik werk 3 dagen), een paar lieve vriendinnen en mijn man (en kinderen). Mijn mam houdt zich sterk, poeh... echt dapper en krachtig mens (ook al is ze erg bang). Ben trots op haar!

[liddy]

Mocht je nu al vragen hebben, schrijf ze op.
Want als je er donderdag zit, zul je zin dat je vergeet wat je wilde vragen.
Zelf schreef ik ook vaak ter plekke de antwoorden op.
Heel veel succes donderdag.
Je bent goed bezig.